Gevangen

Als ik een boek lees waarvan ik vooraf weet dat ik daarover een leeservaring ga schrijven, probeer ik mij zo veel mogelijk af te sluiten voor eerder verschijnende recensies. Dat is mijn manier om zo onbevooroordeeld en zo eerlijk mogelijk mijn eigen mening over een boek te geven. Maar ohhhh wat ben ik dit keer nieuwsgierig naar berichten over Hollands Siberië van Mariët Meester (Arbeiderspers)! En dan natuurlijk met name naar wat mijn clubgenoten van de boekenbloggersleesclub Een perfecte dag voor literatuur over deze roman in hun eigen blogpost naar voren halen. Want voor mijn eigen blogpost vind ik dat namelijk deze keer best lastig. Er zitten zoveel elementen in de roman, dat een centraal thema moeilijk aan te geven is. Natuurlijk gaat het over Veenhuizen, natuurlijk gaat het over pastoor Pex, natuurlijk gaat het ook over de Tweede Wereldoorlog, natuurlijk gaat het over de verhouding tussen de pastoor en zijn huishoudster. Dat is allemaal al duidelijk als je de achterflap van het boek leest of de informatie op de website van de schrijfster. Maar is er een rode draad, een verbinding tussen al die losse elementen te vinden? Eerlijk gezegd: ik weet het nog niet.

Het zou kunnen zijn dat elke lezer weer iets anders uit deze roman opmerkt, afhankelijk van eigen ervaring en achtergrond. Ben je geïnteresseerd in historische feiten, dan is alle informatie over het functioneren binnen het dorp Veenhuizen interessant. Ben je geïnteresseerd in verzetsdaden in de Tweede Wereldoorlog? Dan zul je vast de activiteiten van de pastoor en zijn huishoudster Martine Landman waarderen. Heb je een religieuze achtergrond of opvoeding, tja dan staat dit boek vol met (aanzetten tot) overpeinzingen over het (katholieke) geloof, het celibaat, (homo)seksualiteit, de rol van de katholieke kerk en de Paus in de oorlogsjaren en daarna.

Zelf heb ik meegeleefd met de veranderingen die de pastoor doormaakt ten aanzien van zijn ideeën over hoe hij zich zou moeten gedragen en hoe hij een plek probeert te vinden voor zijn geloof. Hij voelt de verantwoordelijkheid zwaar op zijn schouders rusten. Hij heeft immers stilzwijgend de wens van zijn ouders ingevuld dat hij, hun tweede zoon (de oudste zoon is heel jong overleden), zijn carrière begon op het seminarie. Helaas worden de veranderingen wel beschreven, maar maken we steeds grote sprongen in hoe hij er inmiddels tegenaan kijkt. Ik had dat graag wat meer uitgewerkt gezien. Verder heb ik mij geërgerd aan de bij tijd en wijle laconieke houding van de pastoor. Sommige zaken “overkomen” hem simpelweg (in zijn beleving), zonder dat hij daar zelf erg veel invloed op heeft of leiding aan geeft. Bijzonder vond ik het om te lezen hoe ook na de oorlog de jodenhaat in Veenhuizen nog heel normaal werd gevonden.

Een aantal jaren geleden heb ik voor mijn leesclub-in-real-life Het Pauperparadijs van Suzanna Jansen gelezen. In deze roman beschrijft de schrijfster haar (waargebeurde) familiegeschiedenis. In deze geschiedenis wordt een belangrijk deel ingevuld door meerdere verblijven van familieleden in het straf- en heropvoedingsgesticht Veenhuizen. Waargebeurde familiegeschiedenissen zijn niet helemaal “mijn ding”, ik hoef niet zo nodig te weten welke ellende, armoede en overige rampspoed een familie heeft doorstaan. Maar het historische aspect van deze verhalen geeft uiteindelijk toch de doorslag om af en toe zo’n boek te lezen. Door Het Pauperparadijs heb ik een goede, redelijk gedetailleerde indruk gekregen van het reilen en zeilen in Veenhuizen. De onderlinge (on)saamhorigheid, de apathie van “de verpleegden” (zoals de gevangenen eufemistisch worden genoemd), de strakke regels en interne hiërarchie en bovenal de angst voor de buitenwereld (in de zin van weer zelf verantwoordelijk worden voor heden en toekomst) kwamen duidelijk naar voren.

Zeker door de uitgebreide epiloog in Hollands Siberië kreeg ik het even benauwd: het zal toch niet zo zijn dat het ook hier om een geromantiseerde vorm van een waargebeurde geschiedenis gaat? Dan gaat mijn hiervoor omschreven kritiek niet meer op 🙂 Wat ik er uit begrijp heeft de schrijfster (overigens zelf uit de streek afkomstig) uitgebreid onderzoek gedaan naar de werkelijke feiten rondom Veenhuizen, maar is het verhaal van de pastoor en de huishoudster aan haar fantasie ontsproten. De manier waarop zij dat heeft verwoord, verdient een pluim. Het boek leest goed weg en ondanks (of wellicht dankzij) de veelheid aan details is het een overzichtelijk geheel met een sfeer die goed past bij de omschreven periode.

Eigenlijk zijn mijn leeservaringen met Het Pauperparadijs en Hollands Siberië precies tegenovergesteld: waar het verhaal van de familie van Suzanna Jansen mij niet echt kon boeien, was de informatie over Veenhuizen juist weer verhelderend en interessant. En in Hollands Siberië is Veenhuizen weliswaar gebruikt als decor, maar ook niet meer dan dat. Het geeft aan dat het leven van pastoor Pex zich in een eigen vacuüm afspeelt, afgesneden van de rest van Nederland en de wereld. Het persoonlijke verhaal van Peter(tje) Pex maakt dit boek waardevol. En dat is dan zo maar weer het bewijs dat het voor je eigen zelfontplooiing en persoonlijke ontwikkeling goed is om regelmatig boeken “buiten jouw eigen comfort-zone” te lezen!

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Als jij, net als ik, nieuwsgierig bent naar wat mijn medebloggers over Hollands Siberië schrijven, kik dan HIER.

Mijn hartelijke dank gaat dit keer weer uit naar Cathelijne van Not Just Any Book en de Arbeiderspers voor het beschikbaar stellen van een leesexemplaar.

Voordeel/oordeel van de twijfel

Heel recent heb ik de verhalenbundel Saboteur van Marte Kaan (Ambo Anthos uitgevers) gelezen. Dit bundeltje heb ik mogen lezen in het kader van de boekenbloggersleesclub Een perfecte dag voor literatuur. Het is een voorrecht om in deze club te mogen meedoen, maar in sommige gevallen is bij mij de verwerkingstijd van het gelezene tot aan de blogdatum relatief kort. En daarmee is het soms lastig om een weloverwogen mening te hebben en deze vervolgens ook nog te verwoorden. En als ik een mening heb, is die mening dan bestand tegen de tand des tijds en verdere persoonlijke ontwikkeling?

Vorige week donderdag was ik bij de alweer laatste bijeenkomst van mijn leesclub (irl) voor dit seizoen. Nadat wij met elkaar over het geplande boek hadden gesproken, was het tijd voor de inmiddels traditionele afsluiting: ongekunstelde gezelligheid met “een hapje en een drankje”. Onze voortrekker, Annie, had daarbij weer wat leuks bedacht. Aan het eind van een bijeenkomst zijn wij namelijk gewoon een cijfer aan het boek toe te kennen. De vraag van Annie was nu of wij enig idee hadden hoe de boeken eigenlijk gemiddeld binnen onze leesclub gewaardeerd werden. En de tweede vraag was om aan te geven of wij door het verloop van de maanden ons eigen oordeel over de gelezen boeken hadden bijgesteld. En vooral bij die laatste opdracht ontstond een levendige discussie. De rode draad in de gesprekken was dat er veel factoren zijn die een mening beïnvloeden en dat wijziging in die factoren dus ook tot een wijziging van het waardeoordeel kan leiden.

Zo word ik nu nog heen en weer geslingerd in mijn (voorlopige) mening over Saboteur. In alle verhalen heeft Marte Kaan een constante schrijfstijl. De relatief korte verhalen lezen makkelijk weg. Zij gebruikt korte, duidelijke zinnen met eigentijdse, bijna simpele woorden. Ik was zó door de bundel verhalen heen. Maar dan begint het pas. Dan ga je nadenken over wat je nu eigenlijk gelezen hebt. Het is een aaneenschakeling van verhalen over mensen die vakkundig hun eigen leven (en daarmee impliciet ook het leven van anderen) saboteren.

In elk verhaal is een kernelement van emotie te ontdekken, zoals angst, onzekerheid, wantrouwen en bovenal afgunst. Deze emoties komen in verschillende situaties aan bod. Het gaat onder andere om (vrouwelijke) werkgever – (vrouwelijke) werknemerrelaties, vader – dochterrelaties en kindermeisje – mevrouwrelaties.

Positief vind ik dat de schrijfster mij heel snel midden in de setting van het verhaal weet te krijgen. Om vervolgens aan de ene kant hard te willen weglopen (rare, enge mensen in  een ogenschijnlijk normale verschijningsvorm) en aan de andere kant een enorme honger naar meer informatie, naar meer details (wat is er precies gebeurd dat de hoofdpersoon doet zoals hij/zij doet? Valt het tij nog te keren?). Bij alle verhalen overheerste een zeer ongemakkelijk gevoel, een aan mijn gevoel van eigenwaarde-als-persoon-en-de-mensheid-in-totaliteit knabbelende twijfel. Ik voelde af en toe ook wel enige irritatie over het gedrag of de gedachtestroom van de hoofdpersonen. Mooi detail is dan weer dat het aantal daadwerkelijke dialogen vrij beperkt is, de sfeer wordt heel subtiel door de schrijfster neergezet.

Ik weet het dus gewoon niet. Ik ben nog niet in staat om een stabiele mening te geven. En misschien is dat ook precies wat Marte Kaan wil bereiken: zij heeft met deze bundel mij als lezer gesaboteerd! En dat geeft weer heerlijk stof tot nadenken.

Door Saboteur, Barrevoetse februari van Herta Müller en Waar we wonen van Thomas Möhlmann is mij duidelijk geworden dat het lezen van verhalen of poëzie totaal anders is dan het lezen van een volledige roman. En ook blijkt voor mij dat ik het lezen van verhalen moet leren. Oefening baart kunst, dus kom maar op met verhalenbundels!

Overigens bespraken wij op de laatste bijeenkomst van mijn leesclub-in-real-life het boek En het vergeten zo lang van Pauline Slot (de Arbeiderspers). Typisch zo’n boek waarbij je uitgebreid met elkaar over het thema kunt praten of juist je meer toeleggen op schrijfstijl en dergelijke. Ik vermoed dat over deze roman, gebaseerd op de werkelijke levens van de Chileense dichter Pablo Neruda en zijn Nederlandse vrouw, binnenkort nog een blogpost online komt 🙂

Meningen, impressies, leeservaringen van andere bloggers van Een perfecte dag voor literatuur over Saboteur vind je HIER.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Wil je alvast een idee krijgen welke boeken binnen Een perfecte dag voor literatuur de komende maanden aan bod komen? Neem dan eens een kijkje op de website van Not Just Any Book.

Van Bandoeng naar waterland

Natuurlijk had ik al wel eens van de schrijfster Helga Ruebsamen gehoord. Een paar jaar geleden is haar roman Het lied en de waarheid zelfs in mijn leesclub besproken, maar dat was één van de zeldzame keren dat ik niet heb meegedaan. En tot voor kort had ik niet de neiging om dit boek alsnog te gaan lezen. Tot voor kort, want sinds ik haar televisie-optreden heb gezien bij Adriaan van Dis op 6 maart, had zij weer mijn volledige aandacht. Wat een interessante, bijzondere vrouw met een bewogen leven. Ik ben dan ook zeer verheugd dat ik in het kader van de Club van Echte Lezers, een initiatief van Uitgeverij AtlasContact, in de gelegenheid werd gesteld om deze roman te lezen.

De (gedeeltelijk autobiografische) roman behelst een voor velen (eigenlijk voor iedereen) belangrijke periode in de vorige eeuw. Niet alleen de periode is van belang, maar ook de verschillende aspecten die in het boek worden aangestipt en deels uitgediept. In sneltreinvaart komen voorbij “ons” verleden in voormalig Nederlands-Indië, de ontheemding van Nederlanders die terugkeerden naar Nederland (Holland), de positie van Joden in Europa en met name in Nederland en de beide wereldoorlogen uit de vorige eeuw.

Ruebsamen heeft het uitzonderlijke talent om al deze aspecten zodanig mee te nemen in het totale verhaal, dat je niet anders kunt dan ademloos doorlezen. Het boek draait om de jonge Louise Benda, wier leventje begint in Bandoeng. Bandoeng en Bali vormen het decor in het eerste deel. Hier is veel aandacht voor de aldaar gebruikelijke manier van leven en de belangrijke invloed van verhalen, sagen en mythen. Verder wordt al snel duidelijk dat Louise een fijngevoelige antenne heeft om op te vangen wat er om haar heen gebeurt in een bijzondere mix met haar levendige fantasie. Als lezer word je getuige van de onderhuidse spanningen tussen de diverse personen in het leven van Louise en de manier waarop zij dat ervaart en verwerkt.

In deel 2 neemt Ruebsamen je mee tijdens de grote zeereis naar Europa. Tijdens deze reis begint de wereld voor Louise te veranderen, zowel in werkelijkheid als in haar manier van ervaren. Deel 3 speelt zich af in Nederland in de periode vlak voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog en dat leidt naar deel 4 waarin Louise en haar vader moeten onderduiken en zij steeds meer op zichzelf wordt teruggeworpen. In het hele boek blijft  de rode draad de bijzondere wijze waarop Louise omgevingen, relaties en ontwikkelingen ervaart en de vraag naar de scheidslijn tussen werkelijkheid en fantasie.

Een verfilming van deze roman is volstrekt overbodig. De schrijfstijl van Ruebsamen is zo beeldend en zo gelaagd, dat ik na het lezen van dit boek er werkelijk van overtuigd was dat ik gedurende een paar avonden naar een film heb gekeken. Al vanaf de allereerste zinnen tot de indrukwekkende laatste zinnen ontrolt het boek zich voor je ogen. Ik ben zeer onder de indruk van dit geweldige kunstwerk.

Eigenlijk wil ik niet meer over de inhoud van deze roman zeggen. Naar mijn mening is het niet mogelijk en niet gewenst om een samenvatting te geven, omdat in dit boek namelijk juist een belangrijke rol is weggelegd voor de niet-feitelijke zaken en belevingen.

Het kenmerk van een goed boek is dat het je tot nadenken aanzet. Dit keer was dat voor mij onder andere de verwondering over de wijze waarop met name in oudere boeken wordt omgegaan met personen die in Nederlands-Indië woonden of terugkeerden naar Nederland. Vaak worden deze personen als dromerig en enigszins loom neergezet. Zo ook met Han, het neefje van de familie De Bloeme uit het jeugdboek Een jaar bij de familie De Bloeme van Mien Labberton (voor het eerst gepubliceerd circa 1930-1935). Zoals de titel al aangeeft, wordt deze traditioneel christelijke familie in 12 hoofdstukken, elk een maand bestrijkend, gevolgd met alle ups and downs die bij een gezin met opgroeiende kinderen horen. Persoonlijk vind ik het heerlijk om mij af en toe onder te dompelen in dit overzichtelijke, lichtelijk voorspelbare gezinsleven. Elk kind in dit gezin maakt een eigen ontwikkeling naar volwassenheid door. Han draait in dit gezin mee omdat zijn ouders in Nederlands-Indië verblijven. Aan hem worden de karaktereigenschappen van dromerigheid, loomheid en “tinka’s” toegeschreven. In onze tegenwoordige tijd voelt dat wel een beetje ongemakkelijk.

Weet jij overigens wat tinka’s zijn? Als je Het lied en de waarheid gaat lezen, wordt dat duidelijk. Genoeg cliffhanger? 🙂

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Op 15 april a.s. komt mijn volgende blogpost online. Deze gaat over de roman Het leek stiller dan het was van Eva Kelder.

Literatuur of niet? That’s the question.

Afgelopen zaterdag ben ik als lid van de bloggersleesclub Een perfecte dag voor literatuur en op uitnodiging van Uitgeverij De Geus een dag naar de Boekenbeurs in Antwerpen geweest. Een overweldigende ervaring, zowel door de beurs zelf als ook door de ontmoeting met een aantal medebloggers. Recent heeft er een artikel in de Volkskrant gestaan over de huidige populariteit van boekenblogs. Uit dat artikel kwam naar voren dat er ook zogenaamde bloggers zijn die dat (uitsluitend) gebruiken om gratis recensie-exemplaren op te vragen (en vervolgens een handeltje op bijvoorbeeld Marktplaats op te zetten). Dat is natuurlijk niet hoe wij als serieuze bloggers te boek willen staan. Uit de gesprekken met mijn medebloggers kwam gelukkig een heel ander beeld naar voren. Ik was bijzonder onder de indruk van de bevlogenheid en betrokkenheid van deze bloggers met hun eigen blog maar ook met het boekenblog in het algemeen.

Binnen de bloggersleesclub ligt het accent op literatuur. Wat is dat dan eigenlijk? Is het meetbaar? In de trein onderweg naar Antwerpen had ik een prettig en interessant gesprek met Cathelijne (Not Just Any Book). Zij gaf aan dat er manieren zijn om te beoordelen of een boek literatuur is. Zij, als deskundige op dit gebied, is in staat op basis van schrijfwijze, gebruikte metaforen, invalshoeken, eerste en laatste zin een dergelijk oordeel te geven. Ik zelf ben weliswaar een fervent lezer en bij mij komt “groen en rijp” voorbij omdat ik zelf ook wel van wat afwisseling houd, maar ik ben mij niet eerder zo bewust geweest van het op deze manier “meetbare” van literatuur. Overigens betekent de kwalificatie “literatuur” niet onmiddellijk dat het een goed boek is!

Na het verplichte lezen-voor-de-lijst (eindexamenjaar) was de zin in lezen een beetje weggezakt. Ik las nog wel, maar zonder enige richting of gedrevenheid. Ik herinner mij nog goed dat ik op een gegeven moment een relatief dun boekje had gelezen en dit boekje paste nergens meer in de vele boekenkasten die in mijn ouderlijk huis aanwezig waren. Wat te doen? Juist ja: de daaropvolgende periode heb ik alle boekjes van gelijke omvang in ons huis gelezen, zodat er steeds weer ergens een plekje voor het uitgelezen werk te vinden was. In die periode kwam er van alles en nog wat voorbij. Dat maakte dat ik weer plezier kreeg in lezen. Sinds ik begin jaren ’90 het boekje De Plezierfactor van Felix Eijgenraam heb gelezen, houd ik redelijk nauwkeurig bij wat ik heb gelezen (eerst in een schriftje, nu via goodreads.com). Op de eerste pagina van mijn eerste leesschriftje (Iersche Nachten, Max Havelaar en De kleine Johannes) kwam ik een aantekening van mijzelf tegen: “hebben de docenten dan toch gelijk over het mooie en leesbare van literatuur?”.  Is dat onderscheid dan niet tijdens de lessen Nederlands tijdens mijn gymnasiumopleiding aan de orde geweest? Ik zou het echt niet meer weten.

Toevalligerwijs was ik het boek De Leesclub van Renate Dorrestein aan het lezen. Dit boek staat gepland om te worden besproken tijdens de bijeenkomst van mijn in-real-life-leesclub eind november. Tja, als je dan al zo’n 7 jaar met elkaar een leesclub vormt, kun je op een gegeven moment toch niet om dit boek heen, haha. Ik merkte bij mijzelf een lichte aarzeling om dit boek te lezen, omdat ik een associatie had met De Eetclub van Saskia Noort. Vaste volgers van mijn blog weten dat ik af en toe heus wel een Saskia Noort of vergelijkbaar spannend boek lees, maar dat daar niet mijn eerste interesse en waardering ligt. De Leesclub is echter totaal anders. In een aparte blogpost ben ik van plan hier inhoudelijk meer aandacht aan te geven, maar waar het nu om gaat is het in dit boek zeker naar voren komende thema: wie leest er eigenlijk literatuur?

Het lezen van een literair werk kost soms wel wat meer inspanning (vandaar dat ik het graag afwissel met wat luchtiger romannetjes), maar je krijgt er ook veel voor terug. Ik ben er van overtuigd dat het regelmatig lezen van literatuur bijdraagt aan je eigen persoonlijke ontwikkeling. De volgende vraag is dan echter: hoe blog je over literatuur? Afgelopen zaterdag hadden wij in Antwerpen een ontmoeting met de schrijver Patrick Ness (schrijver van Zeven minuten na middernacht. Blog komt 30 november online!) In dat gesprek, maar ook uit het interview met Renate Dorrestein achterin haar roman De Leesclub, komt duidelijk naar voren dat voor een schrijver geldt dat hij/zij alleen iets goeds of grappigs of moois kan schrijven als hij dat zelf ook goed, grappig of mooi vindt. Naar mijn mening geldt dat ook voor bloggen: een blogger heeft de taak om zijn/haar eigen stijl te ontwikkelen en zodanig te bloggen dat je het ook graag zelf nog eens leest. Mooie uitdaging.

Op 15 november komen overigens binnen Een perfecte dag voor literatuur de blog-artikelen online over Wat alleen de roman kan zeggen van Oek de Jong. Dit thema sluit naadloos aan op het hier besprokene. Dus als je nu wilt reageren: graag! Wellicht kan ik mijn reactie daarop nog meenemen in die blogpost.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Het houdt niet op, niet vanzelf ……

Vandaag is het zover: mijn eerste bijdrage voor de leesclub Een perfecte dag voor literatuur van Not Just Any Book. Voor mij ook wel spannend, want ik ben pas sinds kort een boekblogger en dit is het tweede boek dat ik lees met een belofte om een recensie/leeservaring te schrijven.

Het boek waar het vandaag om draait is “Van dode mannen win je niet” van Walter van den Berg. Ik heb de schrijver een keer op televisie gezien in een praatprogramma op de late avond bij de publieke omroep en was toen onder de indruk van de neutrale manier waarop hij over het thema van dit boek sprak. Het verhaal gaat over een (inmiddels overleden) man die een spoor van geweld achterlaat, onder andere in het gezin van de schrijver (hoewel in het boek de jongen Wesley heet, is het verhaal voor Walter, naar ik heb begrepen, grotendeels autobiografisch).

Zeker geen luchtig, makkelijk thema en toch leest het boek heel makkelijk. Sterker nog, toen ik de verpakking waarin het boek bij mij werd afgeleverd, had opengemaakt en ik “alleen maar even wilde bladeren” kon ik na het lezen van de eerste zinnen niet meer stoppen. Je wordt onmiddellijk volledig in het verhaal en de gebeurtenissen meegenomen.

Het verhaal kenmerkt zich door een voortdurende onderhuidse spanning (of zoals op de achterkant staat: “ijzingwekkend en hartverscheurend”). Het verhaal is geschreven in de vorm van een monoloog van de gewelddadige hoofdpersoon aan Wesley. Door de keuze van deze vertelvorm voelt het alsof je hem toevallig bent tegengekomen en je deze persoon eigenlijk ook niet echt kent, maar hij als vanzelf toch zijn levensverhaal aan jou begint te vertellen. Je voelt je dan bij tijd en wijle ongemakkelijk maar tegelijkertijd wil je ook weten wat er nog meer volgt. En er volgt nogal wat! 

Het verhaal is zo intrigerend en zo getuigend van de harde werkelijkheid, dat het niet meevalt om hierover te schrijven. Het heeft geen zin om een samenvatting van het verhaal te geven, want daarmee doe ik absoluut geen recht aan dat verhaal. Juist de samenhang van emotieloze woorden en emotievolle gebeurtenissen maakt dat dit een boek is dat het waard is om gelezen te worden.

De kaft van dit boek is bijzonder treffend. De slangen komen tevoorschijn als de verteller (te) veel alcohol heeft gebruikt. De scène over de foto van de vader van Wesley/de overleden man van de moeder van Wesley maakte op mij veel indruk en gaf tegelijk veel antwoorden en nog meer nieuwe vragen naar het waarom. Wat maakt dat de verteller zich gedraagt zoals hij zich gedraagt?

Tijdens lezen vorm ik voor mijzelf altijd een beeld van de hoofdpersonen. En hoewel dat beeld totaal niet strookt met de mensen in het hierna volgende filmpje, hoorde ik tijdens het lezen wel vaak in mijn achterhoofd de melodie en tekst die hierbij horen. Deze problematiek kan altijd aandacht gebruiken. Daarom:

Wil je trouwens weten wat andere bloggers over deze roman schrijven? Klik dan hier.

Het volgende project voor Een perfecte dag voor literatuur is iets totaal anders, namelijk “Wat alleen de roman kan zeggen” van Oek de Jong. Benieuwd? Deze leeservaring komt 15 november online.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Overigens telt “Van dode mannen win je niet” mee voor de Ik-lees-Nederlands-uitdaging.

Het werk van Anna Enquist: verdovend of opwekkend?

Een aantal jaren geleden las ik De Thuiskomst van Anna Enquist. Ik was zo diep onder de indruk van de vertelwijze en de inhoud van dit boek, dat ik eigenlijk moeite had om meer werk van Anna Enquist te lezen. Ik was een beetje bevreesd dat het niveau van een andere roman lager zou liggen en dat daardoor misschien zelfs mijn oordeel over De Thuiskomst beïnvloed zou worden. Maar als lid van een leesclub kan het natuurlijk zomaar gebeuren dat je “de opdracht” krijgt om een Anna Enquist te lezen en te beoordelen. Aanstaande donderdag staat in onze leesclub De Verdovers centraal.

In eerste instantie leest deze roman als een Saskia Noort/Simone van der Vlugt-achtige literaire thriller. De hoofdpersonen worden soepeltjes neergezet, de onderlinge verhoudingen zijn duidelijk. Het kriebelde bij mij: gaat dit verhaal mij “pakken”?

Ongemerkt werd ik echter steeds dieper meegezogen in de levens van de hoofdpersonen. Als je deze roman nog niet zelf gelezen hebt, wil ik hier niet te veel verklappen. In het kort: er is de combinatie van een broer en een zus. Zij hebben hun moeder op heel jeugdige leeftijd verloren. Moeizame relatie met hun vader, niet extreem hartelijke relatie met de zus van hun vader, die na het overlijden van hun moeder de dagelijkse leiding in het gezin heeft overgenomen. Broer is net weduwnaar geworden; zijn vrouw was een goede vriendin van zijn zus. De man van de zus is een goede vriend van de broer. Zus heeft een dochter. Contact tussen dochter en moeder is niet optimaal. En dwars door deze familieverbanden loopt de rol van een jongeman, die met alle omschreven personen een bijzondere band heeft en waardoor alles onder een vergrootglas komt te liggen.

De rode draad is de vraag wat beter/prettiger is: wel of niet iets voelen. Alle hoofdpersonen hebben namelijk hun werkterrein in de medische sector. Een aantal in de psychoanalyse, andere in de anesthesiologie. Dus het terugkerend thema is: moet je traumatische ervaringen doorléven, verwerken en een plek in je leven geven of is het beter om te kiezen voor het verdoven, het voorkomen en bestrijden van pijn. En juist dit dilemma maakt het boek meer dan de moeite waard en ontstijgt het in mijn beleving het (aangename, maar niet altijd diepgaande) niveau van een gemiddelde literaire thriller. Het is typisch zo’n boek waar je na afloop nog lang over loopt na te denken. Misschien geldt dit niet voor iedereen, maar voor mij wel. Voor mij kwam het boek door een aantal persoonlijke ervaringen erg dichtbij, gelukkig wel in positieve zin. Daarom is mijn conclusie dat de schrijfstijl van De Thuiskomst weliswaar mooier is dan in De Verdovers, maar dat het thema van laatstgenoemde roman nog lang doorwerkt. En dat vind ik een opwekkende conclusie.

Ergens in mijn boekenkast staat ook nog een gedichtenbundel van Anna Enquist. Het lezen van poëzie is (nog) niet iets wat bij mij vaak gebeurt. Voor de leesclub Een perfecte dag voor literatuur staat echter gepland dat ik op 7 december a.s. een leeservaring plaats over Waar we wonen van Thomas Möhlmann. Wellicht is dat voor mij een dermate opwekkende ervaring dat ik vervolgens ook de gedichten van Anna Enquist ga lezen!

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Deze bijdrage telt overigens mee voor de Ik-lees-Nederlands uitdaging van De Boekblogger!

En de tijd? De tijd tikt door ……

Tja, daar zit je dan. Stiekem trots dat je bent toegetreden tot het boekenbloggers-land, want je hebt inmiddels zo’n 11 blogartikelen geschreven. En je bruist van de ideeën om te schrijven over gelezen en nog te lezen boeken. En dan ……. is er zomaar een hele week voorbij zonder dat je ook maar één letter hebt gepubliceerd.

Bloggen is een vak apart. Het is niet iets dat je er zomaar even bij doet. Dat blijkt maar weer. En hoe graag ik ook wil beweren dat ik minstens 1 keer per week iets zal plaatsen, moet ik nu toch simpelweg bekennen dat ik inhoudelijk nog niet veel te melden heb!

In mijn vorige blogpost gaf  ik aan dat ik nu aandacht zou besteden aan het boek Kwikzilver van Paul Harding. Dat wil ik ook graag doen, want de eerste bladzijden zijn veelbelovend, maar dat boekje heb ik nu nog niet uitgelezen.

Wat ik wel uitgelezen heb is Nachttrein naar Lissabon van Paul Mercier, uitgegeven door de Wereldbibliotheek. Dit boek wordt aanstaande donderdag in mijn leesclub besproken, dus wil ik er hier liever nu nog niet te veel inhoudelijk over kwijt. Ik verklap vast dat ik heb genoten van dit boek en dat ik diep onder de indruk ben hoe knap dit boek door Gerda Meijerink is vertaald.

Eind september komt het boek Van dode mannen win je niet van Walter van den Berg uit. Dit boek ga ik lezen in het kader van de leesclub van Not Just Any Book “Een perfecte dag voor literatuur”. Verder heb ik weer het een en ander in de plaatselijke openbare bibliotheek zien liggen, dus het gaat uiteindelijk helemaal goed komen met het regelmatig plaatsen van blogartikelen.

Ben jij ook een (boeken)blogger en herken je de “druk” om regelmatig iets te publiceren? Ik stel het op prijs als je jouw ervaringen en tips deelt in een reactie. Reacties zijn overigens altijd welkom.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Met Jeremy Irons in de trein naar Portugal!

Het nieuwe leesseizoen van mijn leesclub is weer begonnen. Voor de eerste bijeenkomst van het seizoen, eind september, staat Nachttrein naar Lissabon gepland. Hoewel ik eigenlijk zelden vóóraf het internet afstruin naar recensies of blogposts over boeken die ik voor de leesclub lees (ik wil graag zo onbevooroordeeld mogelijk mee kunnen doen), zat ik vanavond toch met mijn laptop op schoot op het internet op zoek naar informatie over Nachttrein naar Lissabon. Want na een vakantie vol simpele chick-lits, literaire thrillers, nog meer makkelijk leesbare boeken en af en toe iets “zwaarders”, moet ik mijzelf even een zetje geven om aan dit boek te beginnen.

Ik had gehoord dat het boek recentelijk verfilmd was en ik was eigenlijk wel benieuwd naar de trailer. En ja hoor, die heb ik gevonden en wat was ik daar blij mee. De hoofdrol (van de leraar die naar aanleiding van een boek plotseling naar Lissabon vertrekt) wordt vertolkt door Jeremy Irons. En ik ben fan van deze acteur. Niet vanwege zijn uiterlijk (eerlijk gezegd vind ik hem er niet direct uitermate aantrekkelijk uit zien) of zijn onovertroffen acteerprestaties, maar vanwege zijn stem! Een stem die je werkelijk waar uit duizenden herkent. En hoewel ik voorlopig niet van plan ben om deze film in zijn geheel te gaan bekijken (ik wil in ieder geval eerst het boek lezen), weet ik zeker dat ik met het geluid van Jeremy Irons in mijn achterhoofd geen moeite zal hebben om dit boek voor eind september uit te lezen!

Heb jij dit boek ook al gelezen? Of ben je misschien naar de film geweest? Ik zou het leuk vinden als jij je ervaring met mij deelt.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Lid van een leesclub. En nu?

Sinds 2007 (dat is: sinds de oprichting) ben ik lid van een leesclub. Prima. En toch heb ik nu dringend behoefte aan jullie input over hoe jullie het ervaren om lid te zijn van een leesclub!

Zo’n 6 keer per jaar komen wij bij elkaar en bespreken dan een vooraf gekozen boek. “Mijn” leesclub is van een gevarieerde samenstelling uit alle lagen van de bevolking. De gemiddelde leeftijd ligt wel behoorlijk boven mijn eigen leeftijd, maar dat mag de pret niet drukken. Meestal bestaat de groep bij de bijeenkomsten uit zo’n 10 personen.

Ik voel mij erg betrokken bij deze leesclub. Ik probeer zo veel mogelijk aanwezig te zijn bij de bijeenkomsten en dan ook het te behandelen boek gelezen te hebben. Dat laatste lukt niet altijd (druk, druk, druk), maar gelukkig kan ik, indien nodig, vrij snel lezen en kan ik dus vaak goed meepraten. Die betrokkenheid geeft een extra dimensie aan de leeservaring.

In de loop der tijd hebben wij een zekere routine opgebouwd: eerst een korte ronde waarin ieder een eerste indruk geeft, dan wat achtergrondinformatie over boek en/of schrijver en daarna een discussie over het boek, de schrijfstijl, de thema’s etc. Ten slot geven we een cijfer. Het is grappig om te merken dat meningen aan het begin van de avond door het voeren van een discussie, aan het eind van de avond gewijzigd kunnen zijn.

Inmiddels zijn we het niveau ontgroeid waarbij we niet verder kwamen dan: “ik vond het mooi – het is een leuk verhaal – het is goed leesbaar – ik vond het wel ok – “. We zijn nu in staat om een oordeel te geven over de schrijfstijl, de stilistische opbouw en het behandelde thema.

Op zich voldoet deze opbouw prima. Wat is er dan toch aan de hand?

Na een aantal jaren ben ik ook wel eens toe aan wat nieuws. Maar ja, wat voor nieuws kun je verzinnen rondom lezen? En precies daar heb ik dus jullie input nodig. Zo heb ik zelf lopen denken over het samenstellen van een powerpointpresentatie over de schrijver, het boek of het centrale thema. Of, als er op de locatie een internetverbinding is, om samen naar een relevant youtubefilmpje te kijken, voorafgaand of juist ter afsluiting van de discussie.

Kortom: ik ben op zoek naar creatieve mogelijkheden om de leesclubbijeenkomsten interactiever (en daarmee ook wat moderner) te maken.

Hoe gaat het in jullie clubs toe? Hebben jullie tips voor mij? Of vind jij het juist prettig als bijeenkomsten altijd volgens hetzelfde stramien verlopen? Misschien ben je uit principe geen lid van een leesclub. Hoe dan ook:  ik ben erg benieuwd naar alle reacties!

Veel leesplezer!

theonlymrsJo

 PS Overigens ben ik ook lid van de twitterleesclub @LeesTweeps. 

Daar is juist weer sprake van een heel andere dynamiek. Neem eens een kijkje op de website.