Het doek valt

Mijn onbewuste onderbewuste ging tijdens de laatste Boekenweek met mij aan de haal. Ik kocht namelijk de roman Naar de vuurtoren van Virginia Woolf (uitgeverij Rainbow). Ik dacht bij mijzelf dat ik het kocht vanwege de vrolijk gekleurde voorkant, mijn fascinatie voor vuurtorens en vanwege het feit dat ik nog nooit iets van Virginia Woolf heb gelezen. Pas de afgelopen dagen begon het mij te dagen dat uiteindelijk de naam van de auteur waarschijnlijk de trigger voor deze aankoop was. Ik had namelijk haar naam voorbij zien komen in de omschrijving van De zes levens van Sophie van Sarah Meuleman (Lebowski). En deze roman staat vandaag centraal bij de boekenbloggersleesclub Een perfecte dag voor literatuur. Wij maken in eerste instantie kennis met de hartsvriendinnen Hannah en Sophie en later volgen wij de lotgevallen van Hannah in Amerika. Zij besluit haar leven als society-journaliste achter zich te laten en een boek te schrijven over de “verdwenen” schrijfsters Agatha Christie, Barbara Follett en, jawel, Virginina Woolf.

Overigens staat in diezelfde omschrijving dat Hannah en Sophie jong zijn in de periode waarin de gruwelijke daden van Dutroux steeds meer aan het licht komen. Het is nog niet zo lang geleden dat ik De vrouw die de honden eten gaf van Kristien Hemmerechts (Uitgeverij De Geus) heb gelezen en, eerlijk gezegd, was ik niet erg “in” voor weer een verhaal in die duistere, beklemmende, onbegrijpelijke sfeer. Gelukkig (voor mij) was deze tijdsaanduiding eigenlijk met name van belang om een beeld te kunnen vormen bij de manier waarop de samenleving reageert op maatschappij-ontwrichtende gebeurtenissen. Want uiteindelijk gebeurt er ook iets afschuwelijks in de levens van Hannah en Sophie. Waar zij eerst ondanks het verschil in karakter en thuissituatie onafscheidelijk zijn, verandert dat abrupt op het moment dat Hannah grote sprongen maakt in haar ontwikkeling naar jonge vrouw met bijbehorende interesse in jongens (en dan met name in Damiaan). De breuk tussen de vriendinnen is niet zo maar een breuk. In een levensbepalende nacht komt dit tot een climax. Sophie is na die nacht spoorloos verdwenen.

Wat doet een traumatische ervaring met een jong kind? Hoeveel invloed heeft dat op het verdere leven, op het opbouwen van relaties en het durven erkennen van een eigen positie en toekomst? Meuleman leidt ons aan de hand mee in het leven van de Hannah-in-Amerika, maar tegelijk ook langs de levens van de schrijfsters waarover Hannah wil schrijven. We hoppen heen en weer in de tijd en in locaties, waarbij Meuleman fantastisch knappe/aansprekende titels voor de verschillende hoofdstukken heeft gekozen. In het leven van Hannah spelen een aantal mensen een belangrijke rol, bijvoorbeeld de oudere Irminia. Hoe heeft Irminia Hannah opgevangen en wat heeft zij daar zelf voor moeten opofferen? En hoe wordt dat dan weer door Hannah gewaardeerd?

Een mooi thema, maar het allermooiste is toch wel de manier waarop Meuleman dit alles aan het papier heeft toevertrouwd. Ik heb genoten van haar speelse en toch indringende schrijfstijl. Ik zag echt alles voor mijn ogen gebeuren en voelde mij, hoewel op een afstandelijke manier, enorm bij Hannah betrokken. Er waren momenten dat ik bijna hardop tegen mijn boek begon te praten om Hannah te helpen, te ondersteunen in haar (zelfdestructieve) zoektocht naar het leven en verleden van de verdwenen schrijfsters maar ook de zoektocht naar wat er zo’n 18 jaar geleden in haar eigen leven is gebeurd in België.

Tijdens het lezen moest ik terugdenken aan een eerder door mij gelezen boek. Begin 2013 heb ik de debuutroman van Dennis Rijnvis gelezen onder de titel Savelsbos (Cargo). In deze roman draait het om een (door gebeurtenissen afgedwongen) reünie van een vriendenclub in de mergelgrotten van Limburg. Op die plek komen herinneringen aan de laatste keer dat zij met elkaar daar waren, naar boven. Destijds is het meisje Juul in die omgeving spoorloos verdwenen. De vrienden waren toen de eerstaangewezen verdachten voor deze verdwijning. De gebeurtenissen hebben grote invloed op hun levens gehad. Maar zeker ook op hun actieve geheugen en op de (on)betrouwbaarheid van eigen overtuigingen die gebaseerd zouden zijn op herinneringen. Nu zij weer samen zijn gekomen op die beruchte plek, vallen de puzzelstukjes langzaam maar zeker op hun plek.

Ik krijg altijd een beetje kriebels van mensen die met alle geweld een boek in een bepaalde hokje willen plaatsen. Ik vermoed dat er lezers zullen zijn die De zes levens van Sophie willen classificeren als een (psychologische) thriller. Natuurlijk zit er een op een thriller lijkende spanningsboog in het verhaal. Maar deze roman is zo veel meer dan dat. Ik vind het literatuur van een hele hoge plank (misschien wel van de bovenste). En dat maakte dan wel weer dat ik, stiekempjes, een beetje teleurgesteld was in de afloop. Je voelt een bepaalde openbaring al enige tijd aankomen en dan is het niet meteen makkelijk om te accepteren dat het is zoals het is. Maar de prachtige manier waarop die samensmelting van verhaallijnen vervolgens is beschreven, met de daarbijbehorende, goed invoelbare, emoties en reacties van de betrokken personen, gumt dat zuchtje teleurstelling volledig uit.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Lees HIER wat mijn medebloggers te melden hebben over deze prachtige debuutroman van Sarah Meuleman. En mijn dank gaat uiteraard uit naar Lebowski voor het beschikbaar stellen van een leesexemplaar.

Ik wil méér!

Hebben jullie ook zo genoten van het WK voetbal? En wat was het weer spannend voor Oranje! Ik heb bijna alle wedstrijden gezien, maar ook bijna alle NOS Studio Brasil-uitzendingen en die van VI Oranje. Zelf kan ik geen bal raken en ben ik eigenlijk helemaal niet zo in voetbal geïnteresseerd, behalve dan dat ik (als geboren en getogen Amsterdammer) ALTIJD voor Ajax ben 🙂 Maar tijdens zo’n toernooi voel ik mijn Oranje-hart extra kloppen.

Uren heb ik voor de buis doorgebracht en mijn overige (vrij besteedbare) tijd werd (en wordt) gevuld met het ontspannen rondvaren in onze opblaasbare rubberboot. En sinds vorige week zijn mijn lief en ik nog een aanwinst rijker: wij huren 200 m2 (moes)tuin. Heerlijke tijdsbestedingen, maar hoeveel tijd blijft er dan voor lézen over? En al helemaal voor het lezen van een boek dat ik nadat ik drie keer opnieuw was begonnen, een beetje onderop de stapel had gelegd? Want dat gebeurde met Alles hiervoor van André Platteel (de Arbeiderspers). Die eerste, overvolle, pagina’s in een setting die ik niet meteen begreep. Ik kon mijzelf er niet toe zetten om verder te gaan.

Plichtsgetrouw als ik ben, begon het maandagavond wel wat te knagen: als je mee wilt doen met de bloggerleesclub Een perfecte dag voor literatuur, dan kun je niet zomaar zeggen dat je geen zin hebt. Dus maandagavond na het eten toch nog maar eens het boek ter hand genomen. En geloof het of niet, maar ik kon het niet meer wegleggen. Ik werd volledig door het boek geabsorbeerd.

Korte samenvatting: een extreem boek. Extreem qua inhoud (wat een verdriet, wat een geweld, wat een aparte personages, met name “de Noor”), extreem qua opbouw (moeiteloos achter elkaar elementen uit verschillende periodes, met daarbij ook nog wisseling in tegenwoordige en verleden tijd qua schrijfstijl), extreem in woordgebruik (prachtige zinnen, mooie metaforen, maar net zo vaak totaal doorschietend in bijna onleesbaar wollige samenraapsels). Enerzijds een briljante roman, zeker als je beseft dat dit het debuut is van André Platteel. Anderzijds een verhaal wat nog meer vragen oproept dan het in de loop van de roman beantwoordt.

Wat ik bijzonder knap aan deze roman vind, is de terloopsheid waarmee een aantal gruwelijkheden de revue passeren. Waar in een “van origine” spannend boek een duidelijke aanloop te merken is naar één of meerdere misselijkmakende onthullingen, heeft Platteel deze elementen weliswaar duidelijk naar voren laten komen, maar het geen hoofdrol in het totaal laten innemen. Voor mij maakt deze stijl dat ik het al lezend wel meekrijg en daardoor over het gedachtegoed van de Noor en de zijnen blijf nadenken, maar zonder dat dit mijn interesse in de hoofdpersoon Jonathan vermindert.

Op het moment dat ik deze blogpost schrijf, is het ongeveer twee uur geleden dat ik Alles hiervoor heb uitgelezen. Ik kan er nog geen afstand van nemen. Ik ben boos dat het boek uit is. Ik wil naar Jonathan toe om te voorkomen dat hij gaat doen wat op die allerlaatste bladzijde overduidelijk in de lucht hangt. Ik wil met zijn prille liefje Bette praten en helpen om een goede balans in hun relatie te leggen. Ik wil met anderen discussiëren over de ideeën en de daden van de Noor. Ik wil ik wil ik wil. Ik wil meer van André Platteel.

Tijdens het lezen hoorde ik vaag in mijn achterhoofd iets zoemen: een herinnering aan de roman Graz van Bart Moeyaert (Querido). Deze roman heb ik ooit via de app Vakantiebieb gelezen. Deze app is een fantastische tool van de Bibliotheek, maar het blijft jammer dat na afloop van de vakantiebieb-periode, het boek onherroepelijk van je tablet of telefoon verdwijnt. Ik kan nu dus ook niet meer nakijken waarom Graz tijdens Alles hiervoor naar boven kwam. Wat ik mij ervan herinner, gaat het in Graz ook om een jongeman die (weer) richting aan zijn leven moet geven. En in dat boek zitten ook hele bijzondere zinnen, vergelijkingen, overlappingen en sprongetjes. Mocht je het ergens tegenkomen, dan raad ik het je zeker aan om te lezen.

Het zijn van die boeken die een licht schurende werking hebben. Als lezer ben je er niet zo maar klaar mee. Ik voel mij na Alles hiervoor ook nog enigszins ongemakkelijk. Hoewel het boek in principe gaat over Jonathan die na een zeer zware periode door het verlies van zowel zijn moeder als zijn jongere broertje, probeert zijn leven weer op te pakken en zin te geven, is de titel in mijn beleving geweldig gekozen. In eerste instantie meende ik daarin te begrijpen dat het slaat op dat verwerkingsproces bij Jonathan (met de zeer bijzondere “hulp” van de Noor), maar pas na het boek helemaal gelezen te hebben, kan ik de titel een definitieve plek geven.

Wil jij ook weten of jij met mij van mening bent dat de titel goed past bij het boek? Dan raad ik je aan om Alles hiervoor te lezen. Ik dank Cathelijne en de Arbeiderspers hartelijk voor het beschikbaar stellen van een leesexemplaar.

Veel leesplezier!

Voor de mening van de andere bloggers van Een perfecte dag voor literatuur over deze roman, klik je HIER.

De etikettenmachine van Nathaniel P.

Hoe boeiend is het liefdesleven van Nathaniel P. (kortweg Nate) dat het de Amerikaanse schrijfster Adelle Waldman inspireerde om hier een hele roman aan te wijden? Boeiend? Helemaal niet. Is daarmee dit boek er één die je ongelezen links kan laten liggen? Zeker niet!

Nate is een jonge dertiger, die zich met vallen en opstaan een plek in de maatschappij probeert te veroveren. Het probleem voor hem (en voor vele generatiegenoten) is dat hij eigenlijk geen flauw benul heeft wát er van hem wordt verwacht. Afstammend van joodse, Oost-Europese ouders heeft hij na de middelbare school in eerste instantie zijn draai op Harvard gevonden, zeker sinds  hij een relatie met Kirsten is aangegaan.

Vanaf dat moment is het een voortdurend wikken en wegen van wat hij wil, wat hij kan en wat hij moet. En dat valt niet mee. Nate heeft de neiging om iedereen, zowel mannen als vrouwen, in gedachten op te delen in verschillende elementen. Per element (intelligentie, schoonheid, maatschappelijke status, familie-achtergrond) wordt de betreffende persoon door Nate beoordeeld. Hij weet heel gedetailleerd het juiste etiket per onderdeel op een persoon te plakken en daarmee zijn oordeel te vormen of die persoon in sociaal, maatschappelijk, financieel of seksueel opzicht voor hem interessant is. Vooral bij meisjes/vrouwen heeft hij een uitermate efficiënte eigenschap ontwikkeld: als het geheel positief genoeg is en hij wil verliefd worden op dat meisje, verzint hij genoeg andere karaktereigenschappen of uiterlijkheden die het logisch maken dat hij met die persoon een relatie aangaat.

Of het vervolgens ook echt een relatie is, is natuurlijk weer de volgende vraag. Zo kritisch beoordelend als Nathaniel naar anderen kan zijn, zo makkelijk oordeelt hij over zichzelf. De schrijfster weet pagina’s lang te beschrijven hoe Nate denkt en wat hij van een situatie vindt, maar nergens merk je dat Nate “leert van eerdere ervaringen” en wellicht langzaam maar zeker meer volwassen wordt.

Nate moet van zichzelf, bewust of onbewust, heel veel. Door hard te werken heeft hij inmiddels een boek klaarliggen dat over enige maanden wordt uitgegeven. Een prachtige prestatie, waarmee hij de bewondering en afgunst van studiegenoten en vrienden oproept. Hij kan zich financieel goed redden door een voorschot van de uitgever, dus staat niets meer in de weg aan een verdere uitbouw van een mooie carrière. En juist op dat punt doet hij mij terugdenken aan James uit IJstijd van Maartje Wortel. James was uitgenodigd om een boek over zichzelf te schrijven. Dit werkte verlammend op, simpelweg, alles. Ook Nathaniel bevindt zich een een soort luchtledigheid. Je hoort hem bijna denken: “in het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst”.

   

Stiekem hoopte ik dat Nathaniel iets meer weg zou hebben van Rob uit High Fidelity (Nick Hornsby). Ook een dertiger, op zoek naar de bedoeling van het leven, al lijstjes makend en muziekplaten draaiend. Maar de algemene sfeer in High Fidelity is toch wel anders dan in Het liefdesleven van Nathaniel P.

Nate doet er alles aan om tot het juiste maatschappelijke kringetje te horen. Desondanks gaan sommige discussies, zijn recensies en zijn boek over maatschappij geëngageerde onderwerpen. Hij stelt zelfs aan de orde of de huidige maatschappij qua onderdrukking en uitbuiting eigenlijk niet net zo barbaars is als bijvoorbeeld in de Middeleeuwen. Slechts de manier waarop de uitbuiting gebeurt en met name de manier waarop het getolereerd en instand gehouden wordt, is in de loop der jaren veranderd. En geldt dat eigenlijk niet voor de mensheid in totaliteit? We oordelen en beoordelen nog steeds vaak op wat we zien en wat we willen.

En die innerlijke tegenstrijdigheid, dat doelloos doorleven in een wereld die wel qua uiterlijkheden maar niet qua innerlijkheden zo veel verandert, maakte voor mij deze roman toch de moeite waard. Het is voor Adelle Waldman haar debuut. Ik ben opnieuw onder de indruk van een debutant. Want het blijft toch een hele prestatie als je zo kan schrijven dat je, als lezer, de jonge Nate voor je ziet, wonend in een niet altijd even schoon appartement, met al zijn afwijkingen en eigenaardigheden. En dat je als lezer toch ook hoopt dat het uiteindelijk goed gaat komen met alle personen die in deze roman voorbij komen. Het is net echt 🙂

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Klik HIER om een overzicht te krijgen van alle andere blogartikelen binnen Een perfecte dag voor literatuur over deze roman. Hartelijk dank aan Cathelijne en Nieuw Amsterdam Uitgevers voor het beschikbaar stellen van het leesexemplaar.

Luchtzeilers in een werelds vacuüm

Deze blogpost heeft als centrale thema de roman Birk van de Nederlandse schrijver Jaap Robben (Uitgeverij De Geus). En daarom had deze leeservaring eigenlijk al op 30 mei j.l. online moeten komen. Het is namelijk een boek dat ik gelezen heb in het kader van de boekenbloggersleesclub Een perfecte dag voor literatuur. Binnen die club geldt eigenlijk maar 1 regel, namelijk dat wij allemaal op dezelfde dag over hetzelfde boek bloggen. Ik lag keurig op schema om het boek gelezen en een blogpost gereed te hebben, maar door een aantal persoonlijke omstandigheden was het plotseling even niet mogelijk om geconcentreerd te lezen en te bloggen. Gelukkig is een cliché (“van uitstel komt afstel”) niet altijd waar en heb ik inmiddels Birk gelezen.

Maar dan de volgende uitdaging: er over bloggen! Als je de publicaties van mijn mede-bloggers hebt gelezen, dan weet je inmiddels dat het verhaal gaat over Mikael die, na de verdwijning van zijn vader (Birk), met zijn moeder en een buurman op een piepklein eilandje tussen Schotland en Noorwegen de draad van het “gewone leven” weer moet oppakken. Mikael is 9 jaar oud als zijn vader verdwijnt. De wijze waarop de schrijver uitwerkt hoe Mikael omgaat met die verdwijning en zijn wetenschap over wat er toen gebeurd is, gaf mij kippevel. De voor jonge kinderen zo typerende manier om zelf na te gaan denken over feiten en gevolg, over vertellen en zelf bedachte en gevreesde consequenties, komt door de ietwat indirecte schrijfstijl mooi naar voren. Je voelt de worsteling van Mikael rondom de vraag wat hij wel en juist niet aan zijn moeder moet vertellen. En dat alles omdat hij een diepgeworteld gevoel van bescherming van zijn moeder heeft.

Dit element van wat je als kind wel of niet vertelt over de ene ouder aan de andere ouder deed mij terugdenken aan de schitterende roman Extreem luid en ongelooflijk dichtbij van Jonathan Safran Foer (Ambo Anthos). In dit boek bevindt de vader van het hoofdpersoontje Oskar zich in één van de torens die tijdens de aanslagen van 9 september 2001 zijn ingestort.  Ook Oskar heeft  het idee dat hij meer weet over zijn vader dan dat zijn moeder weet. En ook hij wil zijn moeder beschermen en gaat daarom op een bijzondere ontdekkingstocht naar/over zijn vader.

In Birk weet je al vanaf de allereerste pagina dat er iets ernstigs is gebeurd. En ook al moet nog blijken hoe klein de leefwereld van Mikael werkelijk is, het beklemmende gevoel van het afgescheiden zijn van de rest van de wereld druipt uit elke zin, uit elk woord. Daar was de achtergrond van Seije (Het leek stiller dan het was – Eva Kelder) op Vlieland niets bij. Contact met mensen is een zeldzaamheid, meeuwen daarentegen zijn er in overvloed. Meeuwen werden door Birk “luchtzeilers” genoemd, luie vogels die vooral gebruikmaken van de thermiek.

In het laatste deel van het boek is Mikael inmiddels 15 jaar. Het is de periode dat hij van jongetje langzaam maar zeker een jongeman wordt, met alle fysieke verschijnselen en hormonen die daarbij horen. De schrijver gebruikt in dat gedeelte een prachtige metafoor om duidelijk te maken in welke situatie Mikael en zijn moeder Dora zich bevinden. Mikael vindt namelijk in het enige leegstaande huis op het eiland een meeuw met een nest van één ei. Als het kleine meeuwtje geboren is, probeert Mikael de moedermeeuw weg te houden bij het kleine meeuwtje en dat meeuwtje zelf op te laten groeien. Hij wil graag enerzijds het meeuwtje beschermen en anderzijds de macht over het vogeltje hebben. Uiteindelijk pikt de moeder het meeuwtje uit zelfbehoud dood. Doet Dora (de moeder van Mikael) niet iets vergelijkbaars met Mikael? Zij ziet steeds meer Birk in hem en gaat zich daar ook naar gedragen. Zij “pikt haar zoon dood” in haar krankzinnige waanidee dat Mikael haar Birkje is. Heel beklemmend en beangstigend, want je zou Mikael willen toeroepen om zo snel mogelijk het eiland (en zijn moeder) te verlaten en een eigen zelfstandig leven op te bouwen, maar aan de andere kant kun je invoelen waarom dat voor Mikael helemaal geen makkelijke beslissing is.

Dit boek dreunt nog door nadat je het uitgelezen hebt. Je blijft als lezer met veel vragen zitten. Hoe gaat het verder met Dora en haar vernietigingsdrang van alles wat aan het verleden herinnert? Hoe moet Mikael verder zijn weg vinden? Naar ik heb begrepen is Birk de debuutroman van Jaap Robben voor volwassenen. Ik zie nu al uit naar zijn volgende werken!

Het was weer een voorrecht om deze roman te mogen lezen. Ik dank Uitgeverij De Geus dan ook weer hartelijk voor het beschikbaar stellen van een leesexemplaar.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Onwaarschijnlijk

“Onwaarschijnlijk” is de titel van het 18e hoofdstuk van de roman Duel met paard van Pauline Genee (Querido). In dit hoofdstuk, dat het kantelmoment van het boek in zich heeft, wordt het woord veelvuldig gebruikt. En voor mij is “onwaarschijnlijk” ook het gevoel dat overheerst na het lezen van dit boek.

En dan niet als antwoord op de vraag of een paard kan rekenen, maar als woord om uiting te geven aan mijn mening over deze roman: onwaarschijnlijk mooi!

Deze debuutroman is gebaseerd op werkelijk gebeurde voorvallen en de daarbij betrokken personen. Leuk om te weten, maar voor mij was dit totaal irrelevant. Duel met paard is namelijk typisch zo’n boek waarin je helemaal wordt ondergedompeld. Vanaf de allereerste zinnen neemt de schrijfster je mee in sfeerimpressies naar het Berlijn aan het begin van de vorige eeuw. Door haar taalgebruik en prachtige omschrijvingen waan je jezelf aanwezig op de binnenplaats van de Griebenowstrasse 10 om de rekenkunsten van paard Hans te aanschouwen.

Ik was 251 pagina’s lang volledig in de ban van de stugge leermeester Wilhelm von Osten en het Italiaanse druktemakertje Emilio Rendich. Beide figuren zijn door Genee uitermate karaktervol neergezet. Tussen de gemankeerde onderwijzer en de gepassioneerde, eigenzinnige Rendich ontstaat een bijzondere vriendschap. Zij hebben elkaar, ieder op zijn eigen manier, nodig. Desalniettemin heeft deze vriendschap een fatale afloop. In het geheel is er ook nog een prachtige bijrol voor buurvrouw Frau Piehl.

De schrijfstijl deed mij af en toe denken aan de schrijfstijl van Charles Lewinsky in Het lot van de familie Meijer. In dat boek ben ik al geruime tijd bezig, aangezien ik steeds een klein deel lees tussen andere boeken door. Ik kan maar niet de rust vinden om deze roman nu eens serieus op te pakken en uit te lezen. Wellicht niet bevorderlijk voor een goede indruk van deze roman, maar tot nu toe is mijn ervaring dat ik mij binnen de kortste keren weer helemaal kan inleven  in de sfeer van de beschreven periode. Overigens zie ik verder inhoudelijk geen vergelijk tussen Het lot van de familie Meijer en Duel met paard.

Duel met paard is zeer zeker geen sentimenteel verhaaltje over de bijzondere verhouding tussen man en paard. En (gelukkig) heeft het paard, hoewel de titel van het boek anders doet vermoeden, geen hoofdrol. In eerste instantie is het een mooi geschreven verhaal met een niet standaard onderwerp. Pas verder in het boek begon ik te merken dat er meerdere “duels” in deze geschiedenis verborgen zitten. Zo zijn er onder andere te benoemen de voortwoekerende harde vader-zoonrelatie, de conflicterende belangen van kunst en commercie, de persoonlijke worstelingen en de gespannen relaties tussen mensen. Daarnaast is er ook nog “de wetenschap”.

Het eind van het boek stemde mij een beetje verdrietig. De teleurstelling van Von Osten over de houding en het gedrag van Rendich, de manier waarop het wetenschappelijk onderzoek is uitgevoerd en de leegte van zijn leven, drukken zwaar op hem. Hoe het Rendich vergaat, ga ik hier niet verklappen. Ik kan alleen maar aanraden om dit boek zelf te gaan lezen. Dit boek heb ik overigens mogen lezen in het kader van de boekbloggersleesclub Een perfecte dag voor literatuur.

Ter overweging een citaat (pagina 93). Dit boek heeft het in zich om door filosofisch getinte teksten je te laten nadenken over levensvragen die als zodanig niet in dit boek behandeld worden en die het onderwerp van het boek overstijgen:

Misschien, mijnheer Rendich, is dit allemaal te diepzinnig voor u, maar kan iets ook in stilte waar zijn? In volledige anonimiteit? Een niet bewezen, niet geziene onomstotelijkheid, bestaat dat? Nou? 

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Wil je weten hoe de andere bloggers van Een perfecte dag voor literatuur schrijven over dit boek? Klik dan HIER. Binnen deze bloggersleesclub gaan we op 28 februari a.s. aandacht besteden aan IJstijd van Maartje Wortel.

Ook ik las: De Teruggekeerden van Jason Mott

Enige tijd geleden heb ik gereageerd op de vraag  van Not Just Any Book naar prereaders voor het boek De Teruggekeerden van de Amerikaanse schrijver Jason Mott. Dit boek ligt in de Nederlandse vertaling (door Karin Jonkers) sinds 27 augustus in de winkels. Het boek wordt uitgegeven door Harlequin. Dat was voor mij de eerste verrassing, want bij Harlequin-boeken heb ik, eerlijk gezegd, toch een andere associatie …..

Binnen enkele dagen lag het boek keurig op de deurmat. Gauw de enveloppe geopend en daar was de volgende verrassing: de  omslag van het boek. Kijk eerst zelf maar even:

In eerste instantie had ik niet meteen in de gaten dat het hier om de omgekeerde wereld gaat. Ik zag eigenlijk alleen maar beetje vage kleuren en een licht lettertype voor de titel.

Maar bij nadere bestudering zie je dan dat er iets bijzonders aan de hand is. En dát gevoel blijft het hele boek bij je.

Er zijn al behoorlijk veel recensies en blogberichten verschenen over dit boek. Voor wie het toch nog gemist heeft: opeens komen overleden mensen terug in het leven. Hoe kan dat? Waar zijn ze geweest? Wat zijn het eigenlijk: mensen of dingen die op mensen lijken? Hoe reageer je als een overleden geliefde weer voor je neus staat? Waarom komen ze terug? Hoevéél komen er terug? En wat doe je met al die Teruggekeerden? Integreren in het gewone leven of juist isoleren?

Vanaf de allereerste bladzijde voel je in het taalgebruik de lome sfeer van de zuidelijke Amerikaanse staten. Hoewel de wereld op z’n kop staat, straalt de schrijfstijl een aangename rust uit, zelfs tijdens de rumoerige periodes. Knap dat een debutant dit weet te bereiken!

Ik vind het sowieso een knap boek. Want het is een boek dat niet uit is als het uit is. Snap je? Je blijft namelijk nog lang over het thema nadenken. Je blijft zelfs nadenken over hoe je het thema zou moeten omschrijven. En dan heb je ook meteen het punt te pakken over het genre. Is het een thriller, is het fantasy, is het een psychologische roman? Zeg het maar. Ik ben van mening dat ieder zelf maar moet beslissen of en zo ja in welk hokje dit verhaal opgeborgen zou kunnen worden. Ik houd mij daar niet mee bezig, ik heb gewoonweg genoten van alle lagen die in dit verhaal verborgen zitten. Het is boeiend om te lezen hoe mensen reageren in vreemde, niet te verklaren, situaties en hoe die situaties zich kunnen ontwikkelen waarbij mensen anders kunnen gaan handelen en denken. En hoe je zelf zou hebben gereageerd?

In het nawoord geeft de schrijver aan hoe hij aan het idee voor dit boek is gekomen en waarom hij het heeft geschreven. Ik vind dat deze persoonlijke noot extra waarde aan het verhaal geeft.

Als je een spannend verhaal of een thriller verwacht, dan weet ik niet hoe je dit boek gaat beoordelen. Als je (ook) geïnteresseerd bent in intermenselijke actie en reactie en je geen “last” hebt van een toch wel enigszins open eind, dan is dit boek een echte aanrader. En dat zeg ik vol overtuiging, zonder enige druk vanuit Not Just Any Book of de uitgever.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo