Voordeel/oordeel van de twijfel

Heel recent heb ik de verhalenbundel Saboteur van Marte Kaan (Ambo Anthos uitgevers) gelezen. Dit bundeltje heb ik mogen lezen in het kader van de boekenbloggersleesclub Een perfecte dag voor literatuur. Het is een voorrecht om in deze club te mogen meedoen, maar in sommige gevallen is bij mij de verwerkingstijd van het gelezene tot aan de blogdatum relatief kort. En daarmee is het soms lastig om een weloverwogen mening te hebben en deze vervolgens ook nog te verwoorden. En als ik een mening heb, is die mening dan bestand tegen de tand des tijds en verdere persoonlijke ontwikkeling?

Vorige week donderdag was ik bij de alweer laatste bijeenkomst van mijn leesclub (irl) voor dit seizoen. Nadat wij met elkaar over het geplande boek hadden gesproken, was het tijd voor de inmiddels traditionele afsluiting: ongekunstelde gezelligheid met “een hapje en een drankje”. Onze voortrekker, Annie, had daarbij weer wat leuks bedacht. Aan het eind van een bijeenkomst zijn wij namelijk gewoon een cijfer aan het boek toe te kennen. De vraag van Annie was nu of wij enig idee hadden hoe de boeken eigenlijk gemiddeld binnen onze leesclub gewaardeerd werden. En de tweede vraag was om aan te geven of wij door het verloop van de maanden ons eigen oordeel over de gelezen boeken hadden bijgesteld. En vooral bij die laatste opdracht ontstond een levendige discussie. De rode draad in de gesprekken was dat er veel factoren zijn die een mening beïnvloeden en dat wijziging in die factoren dus ook tot een wijziging van het waardeoordeel kan leiden.

Zo word ik nu nog heen en weer geslingerd in mijn (voorlopige) mening over Saboteur. In alle verhalen heeft Marte Kaan een constante schrijfstijl. De relatief korte verhalen lezen makkelijk weg. Zij gebruikt korte, duidelijke zinnen met eigentijdse, bijna simpele woorden. Ik was zó door de bundel verhalen heen. Maar dan begint het pas. Dan ga je nadenken over wat je nu eigenlijk gelezen hebt. Het is een aaneenschakeling van verhalen over mensen die vakkundig hun eigen leven (en daarmee impliciet ook het leven van anderen) saboteren.

In elk verhaal is een kernelement van emotie te ontdekken, zoals angst, onzekerheid, wantrouwen en bovenal afgunst. Deze emoties komen in verschillende situaties aan bod. Het gaat onder andere om (vrouwelijke) werkgever – (vrouwelijke) werknemerrelaties, vader – dochterrelaties en kindermeisje – mevrouwrelaties.

Positief vind ik dat de schrijfster mij heel snel midden in de setting van het verhaal weet te krijgen. Om vervolgens aan de ene kant hard te willen weglopen (rare, enge mensen in  een ogenschijnlijk normale verschijningsvorm) en aan de andere kant een enorme honger naar meer informatie, naar meer details (wat is er precies gebeurd dat de hoofdpersoon doet zoals hij/zij doet? Valt het tij nog te keren?). Bij alle verhalen overheerste een zeer ongemakkelijk gevoel, een aan mijn gevoel van eigenwaarde-als-persoon-en-de-mensheid-in-totaliteit knabbelende twijfel. Ik voelde af en toe ook wel enige irritatie over het gedrag of de gedachtestroom van de hoofdpersonen. Mooi detail is dan weer dat het aantal daadwerkelijke dialogen vrij beperkt is, de sfeer wordt heel subtiel door de schrijfster neergezet.

Ik weet het dus gewoon niet. Ik ben nog niet in staat om een stabiele mening te geven. En misschien is dat ook precies wat Marte Kaan wil bereiken: zij heeft met deze bundel mij als lezer gesaboteerd! En dat geeft weer heerlijk stof tot nadenken.

Door Saboteur, Barrevoetse februari van Herta Müller en Waar we wonen van Thomas Möhlmann is mij duidelijk geworden dat het lezen van verhalen of poëzie totaal anders is dan het lezen van een volledige roman. En ook blijkt voor mij dat ik het lezen van verhalen moet leren. Oefening baart kunst, dus kom maar op met verhalenbundels!

Overigens bespraken wij op de laatste bijeenkomst van mijn leesclub-in-real-life het boek En het vergeten zo lang van Pauline Slot (de Arbeiderspers). Typisch zo’n boek waarbij je uitgebreid met elkaar over het thema kunt praten of juist je meer toeleggen op schrijfstijl en dergelijke. Ik vermoed dat over deze roman, gebaseerd op de werkelijke levens van de Chileense dichter Pablo Neruda en zijn Nederlandse vrouw, binnenkort nog een blogpost online komt 🙂

Meningen, impressies, leeservaringen van andere bloggers van Een perfecte dag voor literatuur over Saboteur vind je HIER.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Wil je alvast een idee krijgen welke boeken binnen Een perfecte dag voor literatuur de komende maanden aan bod komen? Neem dan eens een kijkje op de website van Not Just Any Book.

Duif is dood

Van Uitgeverij De Geus kreeg ik vorige week het boek Koortsmeisje toegezonden. Koortsmeisje is de Nederlandse vertaling van het van oorsprong Zweedse verhaal Feberflickan van schrijfster Elisabeth Östnäs. Volgens de informatie op de voorkant wordt dit boek ingedeeld in het genre literaire thrillers. Eerlijk gezegd ben ik niet zo gecharmeerd van deze categorie boeken, omdat door de toevoeging literair ik vaak het gevoel krijg dat ik niet “zomaar” van de inhoud van het spannende verhaal mag genieten, maar dat ik er een diepere bedoeling of excellente schrijfstijl in moet herkennen. Ik was daarom eerst een beetje terughoudend, maar na het lezen van de achterkant was ik nieuwsgierig genoeg om dit boek te willen lezen!

Het verhaal gaat in principe over Luna. De informatie op de achterkant geeft aan dat zij verdwaasd door haar huis doolt en de levenloze lichamen van haar vader en een vrouw aantreft. Door deze informatie moest ik onmiddellijk denken aan één van de boeken van Elizabeth George: Tot de dood ons scheidt (A.W. Bruna Uitgevers). In dat boek is sprake van een vermoorde vader, waarbij de verwarde dochter aangeeft dat zij de moord heeft gepleegd. Hoe het verhaal verder gaat (en of het qua verhaallijn lijkt op Koortsmeisje) ben ik allang vergeten. Dat gebeurt bij mij vaak met spannende boeken, omdat ik die boeken lees voor een paar uurtjes ontspanning en niet zozeer voor de precieze verhaallijn. Groot voordeel: eens in de zoveel jaar kan ik het boekje in een vakantie opnieuw lezen en er weer plezier aan beleven 🙂

Koortsmeisje is een knap opgebouwd verhaal. In de eerste hoofdstukken loop je met Luna mee door het huis en de tuin en krijg je een indruk van haar herinneringen en bespiegelingen. Terwijl zij door het huis loopt, ruimt Luna het een en ander op, haalt ze deuren van het slot en boent ze de trap. Uit alles blijkt dat zij in afwachting is van de komst van mensen en dat die komst niet samenhangt met een prettige gebeurtenis.

Op de voorkant van het boek staat als kenmerk voor het verhaal ook het woord “ongemakkelijk”. Dat is heel treffend: je voelt je voortdurend ongemakkelijk in het bijzijn van Luna. Dat ongemakkelijke komt onder andere door haar afstandelijke manier van doen en denken en het zo goed als afwezig zijn van emotie. Hoewel je als lezer nog geen kennis hebt van wat er is voorgevallen (als je tenminste de achterkant nog niet hebt gelezen), wéét je door de mooie beschrijvingen en ingehouden schrijfstijl, dat er iets afschuwelijks aan de hand is. Op het moment dat de dode personen worden gevonden, was ik er dan ook volledig van overtuigd dat Luna de moorden gepleegd had.

Het boek maakt indruk door de tegenstellingen van de verschillende personen. Waar bijvoorbeeld zus Stella veel emoties toont, realiseert Luna zich dat Stella ook voor haar de emoties moet uiten, omdat dat iets is wat Luna zelf niet kan. Zij blijft gedurende het hele boek de uiterlijke kalmte zelve met voor zichzelf heel veel vraagtekens. Ook op de momenten dat Luna ons meeneemt in haar herinneringen aan moeilijke tijden en momenten, zoals de ziekte van haar moeder, de omgang met buurjongen Konrad en haar liefde voor haar duiven, blijft de schrijfstijl hetzelfde. Door deze constant doorgevoerde stijl wordt het een mooi afgerond geheel.

Natuurlijk ga ik hier niet verklappen hoe het verhaal zich verder ontrolt. Maar het is knap hoe de schrijfster mij (en velen in het boek met mij) aan het twijfelen krijgt. Nog knapper is dat het mij niet meer uitmaakte wie het heeft gedaan, maar dat ik veel meer geïnteresseerd raakte in Luna en haar familie als zodanig. Dat in de allerlaatste bladzijden dan nog een wending in het verhaal zit, waardoor een aantal puzzelstukjes  alsnog op hun plek vallen, is alleen maar meegenomen.

Zonder de discussie over “wat is literair” te willen oprakelen, durf ik wel te stellen dat ik begrijp dat Koortsmeisje wordt aangeduid als een literaire thriller. Door de manier waarop de schrijfster de sfeer weet neer te zetten en je meeneemt in de gedachtewereld van Luna, heeft dit boek veel meer in zich dan alleen maar een spannend verhaal. En als je de titel van mijn blogpost helemaal wilt begrijpen, dan zit er niets anders op dan Koortsmeisje te lezen.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Met dank aan Uitgeverij De Geus voor het beschikbaar stellen van het recensie-exemplaar!

Schotse ruit

De meest gestelde vraag aan een schrijver is volgens mij: “is dit verhaal (deels) autobiografisch?” Het zou mij niets verbazen als dit ook meteen de meest irritante vraag voor de schrijver is, maar op de een of andere manier vinden veel lezers dat een autobiografisch aspect een extra dimensie aan de inhoud van een roman geeft.

Of Alea elementen uit het leven van de Nederlandse schrijfster Ria Schopman bevat, weet ik niet en heb ik ook verder niet onderzocht, maar ik heb wel begrepen dat een persoonlijke ervaring voor haar het laatste zetje was om deze roman te schrijven. De titel van het boek heeft een tweeledige betekenis. Het is de naam van een meisje. De vraag in dit boek is of dit meisje daadwerkelijk bestaat en zo ja, waar zij zich bevindt op het Schots eilandje waar het verhaal is gesitueerd. Het woord Alea komt verder voor in het Latijnse gezegde: Alea iacta est, wat in het Nederlands wordt vertaald als “de teerling (dobbelsteen) is geworpen”, oftewel het verloop van de geschiedenis staat al vast. En dat is inderdaad de rode draad in het verhaal: de ontwikkelingen zijn onvermijdelijk.

Ik was behoorlijk onder de indruk van het eerste hoofdstuk. Het desolate gevoel na het overlijden van de laatste ouder is helaas een gevoel dat ik ken. En ook ik heb een broer (gelukkig nog in leven!) die mij tijdens onze jeugd steeds weer in zijn kamer vroeg om te luisteren naar allerlei langspeelplaten die hij zorgvuldig op de grammofoon legde. Al met al dus een herkenbare omgeving, een en ander geschreven in een eigentijdse taal. Maar wat Odiel, de hoofdpersoon, vervolgens allemaal meemaakt is naar mijn mening soms wel een beetje te veel van het goede. Odiel heeft zich op het eilandje teruggetrokken om haar verdriet te kunnen verwerken en zichzelf terug te vinden. Als volledige vreemdeling weet zij echter in recordtempo een mysterie op te lossen en Alea een nieuwe positie te geven.

Tussen alle feitelijke gebeurtenissen door is er veel aandacht voor bijzondere, geestelijke ervaringen van Odiel. Zij ziet mensen, hoort hun stem, heeft interactie met hen, maar dat alles in een schemergebied tussen droom en werkelijkheid. Dat paste prima in de totale context, maar het maakte wel dat ik moest terugdenken aan een hype van jaren geleden over de boeken van James Redfield: De Celestijnse belofte en Het tiende inzicht. Deze boeken waren in de jaren negentig enorm populair onder de liefhebbers van new age, esoterie en spiritualiteit. Toen de ergste hype voorbij was, heb ik beide boeken ook gelezen. Als je een beetje door het Amerikaanse sausje heen leest, zitten er in De Celestijnse belofte toch een aantal elementen om over na te denken. Misschien moet ik deze boeken eens gaan herlezen als opfrisser.

Eigenlijk weet ik nog niet helemaal wat mijn “eindoordeel” over Alea is. Het is een makkelijk leesbaar boekje, van een niet al te grote omvang. Het verhaal is meeslepend, er zitten zeker een aantal mooie filosofische uitspraken en gedachten in, maar voorlopig overweegt bij mij het gevoel dat het allemaal net iets té bedacht is. Of niet zo zeer té bedacht, maar het razendsnelle tempo waarin de ontwikkelingen gaan, zint mij niet. Zou het dan toch interessant zijn om te weten waarom Ria Schopman dit boek heeft geschreven? Ik kan mij een tweede deel voorstellen, waarin we meer vanuit Alea de geschiedenis nog eens doorlopen en van haar proberen te begrijpen hoe zij tegen haar situatie en toekomst aankijkt. Ik vermoed dat de schrijfster hierover veel te vertellen heeft. Mijn conclusie kan dus ook zijn dat deze roman veel meer in zich heeft dan bij een eerste snelle lezing opvalt. En dat ook dit boek het waard is om nog een keer gelezen te worden.

“Praatjes vullen geen gaatjes”, maar Damespraatjes.nl vulde wel degelijk een gaatje in mijn boekenkast. Onlangs had ik namelijk meegedaan aan een prijsvraag via de nieuwsbrief van Damespraatjes en tot mijn grote verrassing kreeg ik enige tijd later de in deze blogpost beschreven roman Alea toegezonden van Uitgeverij de Brouwerij. Hartelijk dank aan de organisator van de winactie en de uitgeverij!

Natuurlijk ben ik benieuwd naar jouw eventuele leeservaring van Alea of de boeken van James Redfield. Reacties zijn altijd welkom, hieronder of via mijn facebookpagina Theonlymrsjo.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Stilte voor de storm

Ik had mij vooraf veel voorgesteld van de roman Het leek stiller dan het was van Eva Kelder (Uitgeverij Meulenhoff). Met familieroots op Schiermonnikoog sprak het thema van een opgroeiend meisje op Vlieland mij wel aan. Het struinen door de duinen, de zilte lucht, het voortdurende gekrijs van meeuwen en desondanks toch een oorverdovende stilte zijn elementen waar ik geen fantasie voor nodig heb.

Via de boekbloggersleesclub Een perfecte dag voor literatuur kreeg ik de kans om deze roman te lezen doordat het boek door de uitgever aan de leden ter beschikking werd gesteld. Met de schrijfster, Eva Kelder, had ik inmiddels via Twitter en Goodreads contact, dus  eigenlijk stonden alle lichten op groen. Maar oh, wat kostte het eerste gedeelte van deze roman mij een moeite! Het verhaal kwam naar mijn gevoel maar niet op gang. Er gebeurde wel van alles bij en met de hoofdpersoon Seije, allerlei voorvallen op school en privé, maar ik had nog geen idee welke kant dit zou opgaan. En dat onbestemde maakte het niet makkelijker om door te lezen.

Ik had een dubbel gevoel bij Seije (eigenlijk Seija, maar door een foutje bij het aangeven van haar geboorte werd het Seije) en haar bijzondere, aparte moeder. Haar moeder leeft een eigen leven met periodes van drugs en drank en periodes van extreem gezonde voeding en eigen opvattingen. Het opvoeden is een beetje in de lucht blijven hangen. Aan de ene kant voelde ik tijdens het lezen voor Seije een enigszins ongemakkelijk medelijden, als relatieve buitenstaander met een onbereikbare moeder, maar aan de andere kant heb ik mij ook wel aan haar gestoord door haar gedrag. Zij had op een aantal punten iets weg van Lee Fiora uit Prep (Uitgeverij Cargo, geschreven door Curtis Sittenfeld), een boek dat ik flink wat jaren geleden heb gelezen. Lee Fiora is een Amerikaans tienermeisje dat zich een weg heeft weten te vinden naar een prestigieuze (kost)school. In haar ontwikkeling naar jong-volwassenheid denkt, voelt en doet zij van alles, zonder zich altijd even goed bewust te zijn wat het resultaat van haar handelingen zal zijn of welke indruk het op anderen maakt. Regelmatig blijkt dat haar zorgen en angsten niets met de werkelijkheid te maken hebben.

Na het afronden van de middelbare school en na een ingrijpend voorval is het voor Seije en zielsverwant Teun tijd om het eiland te verlaten. Ze gaan studeren in Edinburgh. Seije bloeit op als zij met taal en met name literatuur bezig mag zijn. Desondanks blijf je merken dat zij aan zichzelf twijfelt en aan haar mogelijkheden om iets in het leven te bereiken. Allemaal herkenbaar en invoelbaar, maar eerlijk gezegd niet echt interessant.

Tijdens haar studie ontmoet Seije een Amerikaanse student, Daniël. Zij krijgen een relatie en op het moment dat Daniël moet c.q. gaat terugkeren naar New York en Seije ook die kant op gaat en aldaar met hem gaat samenwonen, verandert de sfeer in het boek totaal. Met name vanaf het moment dat Seije de ouders van Daniël ontmoet, was ik erg blij dat ik was doorgegaan met lezen. Want de verdieping die het verhaal en het karakter Seije vervolgens ondergaan, is erg mooi. Haar bewustwording van zichzelf in relatie tot anderen maar met name ook in relatie tot zichzelf is indrukwekkend en zorgvuldig door de schrijfster opgebouwd en beschreven. Zo veel moeite als het begin mij kostte, zo vlug ging ik door het laatste deel heen. Zo vlug dat ik bijna verontwaardigd was dat het boek uit was.

Gedurende het hele boek neemt de vriendschap met Teun een aparte plaats in. Ook hij is een relatieve buitenstaander, hoewel weer om andere redenen dan Seije. Zijdelings wordt zijn ontwikkeling in het verhaal meegenomen en is het bijzonder om te zien hoe zij elkaar toch elke keer weer kunnen helpen en ondersteunen.

Zelden heb ik een titel van een boek zo goed gekozen gevonden als bij deze roman. De letterlijke tekst komt voorbij op het moment dat Seije voor een emotionele, onomkeerbare gebeurtenis weer op Vlieland komt. Er wordt dan verwezen naar de krijsende meeuwen. Maar eigenlijk is het hele boek een bevestiging van de titel. Onder het voor het oog rimpelloze oppervlak broeit het, modderen relaties door, worden trauma’s geboren, gevechten verloren, ambities opgebouwd en wordt er met horten en stoten opgegroeid tot volwassenheid en zelfbewustzijn.

Misschien ben ik de enige die zoveel moeite met het eerste gedeelte heeft gehad. Maar als dit ook door andere lezers zo wordt ervaren, is mijn zorg wel dat het boek niet-uitgelezen wordt weggelegd. En dat zou echt jammer zijn, want uiteindelijk is dit zeker een mooi boek, dat het waard is om helemaal gelezen te worden.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Meer weten over deze roman en hoe andere boekenbloggers daarover schrijven? Kijk dan HIER.

Van Bandoeng naar waterland

Natuurlijk had ik al wel eens van de schrijfster Helga Ruebsamen gehoord. Een paar jaar geleden is haar roman Het lied en de waarheid zelfs in mijn leesclub besproken, maar dat was één van de zeldzame keren dat ik niet heb meegedaan. En tot voor kort had ik niet de neiging om dit boek alsnog te gaan lezen. Tot voor kort, want sinds ik haar televisie-optreden heb gezien bij Adriaan van Dis op 6 maart, had zij weer mijn volledige aandacht. Wat een interessante, bijzondere vrouw met een bewogen leven. Ik ben dan ook zeer verheugd dat ik in het kader van de Club van Echte Lezers, een initiatief van Uitgeverij AtlasContact, in de gelegenheid werd gesteld om deze roman te lezen.

De (gedeeltelijk autobiografische) roman behelst een voor velen (eigenlijk voor iedereen) belangrijke periode in de vorige eeuw. Niet alleen de periode is van belang, maar ook de verschillende aspecten die in het boek worden aangestipt en deels uitgediept. In sneltreinvaart komen voorbij “ons” verleden in voormalig Nederlands-Indië, de ontheemding van Nederlanders die terugkeerden naar Nederland (Holland), de positie van Joden in Europa en met name in Nederland en de beide wereldoorlogen uit de vorige eeuw.

Ruebsamen heeft het uitzonderlijke talent om al deze aspecten zodanig mee te nemen in het totale verhaal, dat je niet anders kunt dan ademloos doorlezen. Het boek draait om de jonge Louise Benda, wier leventje begint in Bandoeng. Bandoeng en Bali vormen het decor in het eerste deel. Hier is veel aandacht voor de aldaar gebruikelijke manier van leven en de belangrijke invloed van verhalen, sagen en mythen. Verder wordt al snel duidelijk dat Louise een fijngevoelige antenne heeft om op te vangen wat er om haar heen gebeurt in een bijzondere mix met haar levendige fantasie. Als lezer word je getuige van de onderhuidse spanningen tussen de diverse personen in het leven van Louise en de manier waarop zij dat ervaart en verwerkt.

In deel 2 neemt Ruebsamen je mee tijdens de grote zeereis naar Europa. Tijdens deze reis begint de wereld voor Louise te veranderen, zowel in werkelijkheid als in haar manier van ervaren. Deel 3 speelt zich af in Nederland in de periode vlak voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog en dat leidt naar deel 4 waarin Louise en haar vader moeten onderduiken en zij steeds meer op zichzelf wordt teruggeworpen. In het hele boek blijft  de rode draad de bijzondere wijze waarop Louise omgevingen, relaties en ontwikkelingen ervaart en de vraag naar de scheidslijn tussen werkelijkheid en fantasie.

Een verfilming van deze roman is volstrekt overbodig. De schrijfstijl van Ruebsamen is zo beeldend en zo gelaagd, dat ik na het lezen van dit boek er werkelijk van overtuigd was dat ik gedurende een paar avonden naar een film heb gekeken. Al vanaf de allereerste zinnen tot de indrukwekkende laatste zinnen ontrolt het boek zich voor je ogen. Ik ben zeer onder de indruk van dit geweldige kunstwerk.

Eigenlijk wil ik niet meer over de inhoud van deze roman zeggen. Naar mijn mening is het niet mogelijk en niet gewenst om een samenvatting te geven, omdat in dit boek namelijk juist een belangrijke rol is weggelegd voor de niet-feitelijke zaken en belevingen.

Het kenmerk van een goed boek is dat het je tot nadenken aanzet. Dit keer was dat voor mij onder andere de verwondering over de wijze waarop met name in oudere boeken wordt omgegaan met personen die in Nederlands-Indië woonden of terugkeerden naar Nederland. Vaak worden deze personen als dromerig en enigszins loom neergezet. Zo ook met Han, het neefje van de familie De Bloeme uit het jeugdboek Een jaar bij de familie De Bloeme van Mien Labberton (voor het eerst gepubliceerd circa 1930-1935). Zoals de titel al aangeeft, wordt deze traditioneel christelijke familie in 12 hoofdstukken, elk een maand bestrijkend, gevolgd met alle ups and downs die bij een gezin met opgroeiende kinderen horen. Persoonlijk vind ik het heerlijk om mij af en toe onder te dompelen in dit overzichtelijke, lichtelijk voorspelbare gezinsleven. Elk kind in dit gezin maakt een eigen ontwikkeling naar volwassenheid door. Han draait in dit gezin mee omdat zijn ouders in Nederlands-Indië verblijven. Aan hem worden de karaktereigenschappen van dromerigheid, loomheid en “tinka’s” toegeschreven. In onze tegenwoordige tijd voelt dat wel een beetje ongemakkelijk.

Weet jij overigens wat tinka’s zijn? Als je Het lied en de waarheid gaat lezen, wordt dat duidelijk. Genoeg cliffhanger? 🙂

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Op 15 april a.s. komt mijn volgende blogpost online. Deze gaat over de roman Het leek stiller dan het was van Eva Kelder.

Stadsvernieuwing

Van een lieve collega had ik voor een vakantieperiode een stapeltje boeken ter leen gekregen om mijn vrije tijd prettig mee door te brengen. Prima idee, maar zoals dat wel eens gaat, is die vakantie allang voorbij en had ik nog niet alle boeken gelezen 🙂 .

Wat ik nog had liggen was de roman van Tatiana de Rosnay: Het huis waar jij van hield (Uitgeverij Artemis). Van dezelfde schrijfster heb ik Haar naam was Sarah gelezen en daar was ik gemengd positief over. De gedeelten in het verleden, dus de gedeelten die specifiek over Sarah gaan en over wat zij in de oorlogsjaren (en daarna) meemaakt, vond ik indrukwekkend geschreven. De gedeelten die zich in het nu afspeelden vond ik echter matig. Maar ja, een gevierd schrijfster geef je een extra kans, dus toch maar nog een boek van haar lezen.

Het huis waar jij van hield behelst het verhaal van Rose Bazelet. Het verhaal is gesitueerd in Parijs, tweede helft 19e eeuw. Het huis waar Rose woont staat op de nominatie gesloopt te worden in het kader van de uitbreiding en modernisering van Parijs.  Aan het huis kleven heel veel herinneringen. Wat er allemaal is gebeurd en wat er gaande is, beschrijft zij  in een brief aan haar (overleden) echtgenoot. Als lezer ben je “live” getuige van het schrijven van die brief tijdens de laatste tumultueuze momenten in het huis. De Rosnay heeft in deze roman een taalgebruik gehanteerd dat goed past bij die periode in de geschiedenis. Door haar schrijfstijl komt een herkenbaar en acceptabel beeld naar voren over de leefomstandigheden destijds en de wijze waarop mensen destijds met elkaar omgingen en geacht werden met elkaar om te gaan.

En toch vond ik het geen geweldig boek. Ik voelde steeds meer irritatie jegens de hoofdpersoon, met haar maniertjes en gedoe. Haar strijd voor het behoud van het huis had in mijn beleving heroïsch kunnen zijn. Het kwam op mij echter over als de onmogelijke strijd van een vrouw in verval, met een onwerkelijke hang om alles bij het oude te laten. Haar moeizame relatie met haar dochter, het zijn van weduwe en nog een ander groot drama dat zich in haar leven heeft voltrokken zijn allemaal thema’s die om een mooie stilistische of inhoudelijke uitwerking vragen. Naar mijn mening heeft de schrijfster dit laten liggen.

Tijdens het lezen van Het huis waar jij van hield moest ik terugdenken aan de roman van Thomas Rosenboom met de titel Publieke werken (Querido). Deze roman heb ik jaren geleden grotendeels gelezen, maar door omstandigheden wilde het destijds niet lukken om voldoende gemotiveerd te blijven om het boek uit te lezen. Ik moest nu aan dit boek denken omdat het ook in deze roman gaat om de strijd tegen het wegvagen van een bestaand gebouw (in dit geval in verband met de bouw van het Victoria Hotel in Amsterdam). Hier ging het de betrokkenen echter niet zozeer om het gebouw maar om het financieel gewin dat zij ermee dachten te behalen.

Inmiddels heb ik nu weer enige kriebels om Publieke werken opnieuw ter hand te nemen om deze roman en met name mijzelf een tweede kans te geven.

Heb jij één of meer van de hier genoemde boeken zelf ook gelezen? Ben je het eens met mijn mening of heb jij juist een andere ervaring? Mijn streven is overigens om een boek altijd uit te lezen, ook als het begin misschien niet meteen is wat ik ervan verwacht. Je weet alleen maar hoe het verhaal zich verder ontwikkelt en of je door de sfeerimpressies of stijlgebruik wordt geïmponeerd, als je doorleest. Ik ben benieuwd of jij ook zo’n niet-uitgelezen boek hebt waarvan je nu overweegt het een herkansing te geven. En weet jij nog waarom het in eerste instantie niet lukte om het boek uit te lezen? Ik zie jullie reacties (hier of via mijn facebookpagina) graag tegemoet.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo