Ouder worden

Wat is dat toch verraderlijk. Zo’n dun boekje, een bundeltje gedichten. Maar oh, wat een inhoud! Zo razend knap dat iemand (in dit geval Ingmar Heytze) met een paar woorden niet alleen een beeld weet te schetsen, maar eigenlijk een hele (mentale) film. Prachtig om te ervaren. Poëzie hoort nog steeds niet tot mijn standaard leesvoorraad. Daarom ben ik elke keer weer erg verheugd als ik via de boekenbloggersleesclub Een perfecte dag voor literatuur in de gelegenheid word gesteld om kennis te maken met moderne, Nederlandse poëzie. En stiekem hoop ik natuurlijk dat ik door deze blogpost ook anderen zo ver krijg om eens een gedichtenbundel uit het schap te pakken. In een vorige blogpost over een poëziebundel heb ik beschreven dat het lezen van gedichten een andere aanpak vraagt dan het lezen van een roman. En voor de bundel die vandaag in het spotlicht staat, De man die ophield te bestaan (Uitgeverij Podium), geldt nog eens extra dat de volgorde van de gedichten ook de volgorde van lezen moet zijn.

Heytze beschrijft namelijk via korte gedichten hoe het is om vader te worden. Vanaf het schokeffect van de eerste echo tot en met het moment dat de kleine een eigen plek in de wereld gaat innemen. Zo lieflijk, zo treffend omschreven. Met lieflijk bedoel ik zeker niet zoetsappig. Het is juist bijzonder indrukwekkend hoe de dichter met een redelijk nuchtere blik constateert dat het leven nooit meer hetzelfde zal zijn en dat hij van “man” zich ontwikkelt naar “ouder”. Hij merkt dat aan de veranderingen in huis (bijvoorbeeld in het gedicht Blije doos), maar ook aan zijn eigen gedachten en herinneringen aan zijn eigen vader (Smalfilmjaren).

Ik ben een vrouw (verrassend, hè 🙂 ), dus ik heb geen flauw benul hoe het is om vader te worden. Hoe het is om dit van afstand en toch heel dichtbij te ervaren. Sterker nog, ik weet ook niet wat het is om fysiek moeder te worden. En toch durf ik te zeggen dat ik wel heb ervaren hoe het is om “ouder” te worden. Dat gevoel ontstond toen ik, jaren geleden, mijn lief eindeloos veel malen voor het slapengaan aan zijn kinderen hoorde voorlezen uit een stokoud boekje (1936) Kleine Sjang van E.F. Lattimore (destijds uitgegeven bij Leopold). Dit is een kinderboek waarin het kleine Chinese jongetje Sjang allerlei avonturen meemaakt. Spannend voor de kinderen, vertederend om die spanning op hun gezichtjes te zien voor de volwassenen. In het boekje staan overigens ook prachtig gestileerde tekeningen die tegelijk de verbeelding prikkelen en het verhaal ondersteunen (een soort Nijntje-avant-la-lettre). Zijn kinderen hingen aan zijn lippen en door dat intieme voorleeskringetje begon ik te begrijpen welk intens, allesoverheersend en eeuwigdurend gevoel een ouder voor zijn kind voelt. En natuurlijk horen bij opgroeien en opvoeden talloze ups-and-downs, maar dat gevoel is gelukkig onuitroeibaar.

En door dat eindeloos herhalen van dezelfde verhalen moest ik ook vaak denken aan een boekje dat uit de nalatenschap van mijn moeder in mijn boekenkast is terecht gekomen. Dat is het boekje Van schuitje varen tot Van Schendel, geschreven door Annie M.G. Schmidt en uitgegeven door “De vereeniging ter bevordering van de belangen des boekhandels” ergens begin jaren ’50. Hierin beschrijft zij op haar geheel eigen wijze hoe ouders hun kinderen kunnen aanzetten tot lezen. Dat begint al met de prentenboeken voor de allerkleinsten. Het voorlezen neemt in haar adviezen een prominente rol in, waarbij de herhaling voor kinderen heel belangrijk blijkt te zijn. Steeds weer de bevestiging dat het verhaal gaat zoals het gaat, ook al word je daar als vader of moeder misschien wel eens doodop van. Annie M.G. Schmidt heeft zeker ook begrip voor moeders die niet eeuwig tijd hebben om zich te bemoeien met het leeswerk van hun kinderen. Zij geeft voor elke levensfase tot adolescent zeer enthousiasmerende tips. Mocht je dit boekje ergens kunnen bemachtigen, dan raad ik je aan dit eens te lezen. En de manier waarop zij schrijft, lijkt toch ook wel een beetje op poëzie.

Over het thema van ouder worden, over welke veranderingen dat feitelijk met zich meebrengt maar met name ook wat er intern onomkeerbaar gebeurt, over zo’n thema kan natuurlijk met gemak een hele roman worden gevuld waarin de feitelijke en emotionele fases uitgewerkt worden. Maar Heytze bewijst in De man die ophield te bestaan dat de romanvorm totaal niet nodig is. Door een speciale woordkeuze, een juiste volgorde van woorden en zinnen schildert hij het hele verhaal voor onze ogen. Bij sommige gedichten heb ik zelfs een beetje zitten gniffelen. Dat mij dat verbaasde, zegt misschien meer over mij dan over deze gedichten. Deze bundel heeft mij geholpen om te beseffen dat poëzie niet per definitie zwaar en moeilijk is. Deze bundel is echt een aanrader!

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Zelfs zonder dat ik het uitdrukkelijk benoem, vermoed ik dat Uitgeverij Podium begrijpt dat ik blij ben dat ik de gedichtenbundel mocht lezen. Maar mocht er nog enige twijfel zijn: hartelijk dank!

Ik ben zelf erg nieuwsgierig naar wat mijn medebloggers over de bundel schrijven. Ben jij dat ook? Via deze link kom je op de algemene pagina bij Not Just Any Book over deze gedichtenbundel. Op die pagina verschijnen vandaag (30 januari 2015) de linkjes naar de individuele blogartikelen.

Sores voor Sores

Eigenlijk ben ik gewoon boos. Boos op de schrijver. Hoe durft hij zo’n boek te schrijven. Een boek in een boek. Of een boek over een boek. Of twee boeken in één kaft. Zeg het maar. Maar het is hoe dan ook niet eerlijk dat de schrijver deze combinatie maakt. Waar ik het over heb? Over de nieuwste roman van Koen van Wichelen met de titel De Barmhartigen. Ik mocht dit boek lezen van Uitgeverij Manteau (WPG Uitgevers België) en mijn plaats innemen in de door de uitgever georganiseerde promotionele blogtour.

Ja, ik weet het: nu moet ik natuurlijk wel proberen uit te leggen waaróm ik boos ben. En boos is misschien ook niet helemaal de juiste benaming van mijn huidige emotie. Het is een soort machteloos gevoel, omdat deze roman zo veel persoonlijke gedachten en gevoelens oproept dat ik er even niet mee over weg kan. Die emoties zijn met name ontstaan door het tweede gedeelte van deze roman. Dat gedeelte wordt gevormd door de roman die de hoofdpersoon uit het eerste gedeelte, David Sores, heeft geschreven. Overigens is David een midden veertiger en heeft hij in zijn leven nogal wat meegemaakt. Hij heeft dan ook veel zorgen aan zijn hoofd, zit volledig met zichzelf in de knoop en probeert te vermijden dat het besef van een uitzichtloze toekomst tot hem doordringt. Het hoe en waarom van deze crisis blijft lang een kwestie van gissen, hoewel het wel duidelijk is dat het overlijden van zijn vader en de spanningen binnen de familie hieraan ten grondslag liggen.

Van Wichelen hanteert in het deel over David een aantrekkelijke schrijfstijl waardoor je het boek niet kunt wegleggen. Je moet simpelweg doorlezen over alle wederwaardigheden van Sores. Prachtig hoe de schrijver een beeld van David neerzet, waarbij wij de absurde, grillige gedachten van David volgen, die vervolgens opvallend vaak uitmonden in overwegend “standaard”-gedrag. Er komt een duidelijk beeld naar voren van een instabiele, emotionele man met een honger naar een aardig woord, een liefdevol gebaar en een vertrouwde, warme leefomgeving. En dan, op een dag, in het plaatselijke café, leest hij een testje in de krant en valt het spreekwoordelijke kwartje: David Sores gaat een boek schrijven. Het onderwerp is voor hem meteen duidelijk. Zijn roman moet gaan over het leven van zijn (overleden) vader. En dan niet als een autobiografisch verhaal, maar juist in de vorm van fictie, losjes gebaseerd op de werkelijkheid.

In eerste instantie valt het niet mee om een uitgever te vinden en vervolgens gebeurt er hoegenaamd niets. David wordt na uiteindelijk één lovende recensie, wel in zijn geboorteplaats (in het Noorden) uitgenodigd voor een signeersessie en daar gaat het mis. Hij wordt ernstig mishandeld door zijn neven, die namens de familie komen “melden” dat zijn openhartigheid niet op prijs wordt gesteld. Door alle media-aandacht rondom deze rel komt echter de verkoop van het boek goed op gang.

Deze passage was voor mij extra beladen, omdat ik dit gedeelte las vlak na de aanslagen in Parijs op Charlie Hebdo. Ook voor dit noodlijdende krantje bleek deze afschuwelijke actie die de cartoonisten en journalisten tot het middelpunt van de wereld maakte, financieel gezien een buitenkans om het voortbestaan voor de middellange termijn te verzekeren. Nog nooit zijn er zó veel exemplaren verkocht als in de week na de aanslag. Hoe morbide is dat.

Verder moest ik denken aan de (promotionele ?) rel rondom het boek Vertrouwd voordelig van Peter Middendorp (Prometheus). Ik heb dit boek (nog) niet zelf gelezen, maar uit de publiciteit rondom dit boek heb ik begrepen dat het een persoonlijk verslag van de schrijver is over zijn jeugd in Drenthe, weggestopt in de stoffige, muffe stellages van de plaatselijke Blokker. Dit werd Middendorp niet in dank afgenomen en een rel was geboren. En alle commotie leverde dus wel weer aardig wat publiciteit. Een bijna vicieuze cirkel met als grote winnaar de uitgever? 🙂

Dat eerste gedeelte is dus al heel lezenswaardig. Een fijne, moderne roman, goed geschreven en prettig om te lezen. Met alle elementen om er een afgerond verhaal van te maken. Maar ja, dan …… dan volgt het door David geschreven boek Hij was mijn vader. Ik had vooraf nog even overwogen om met dit deel te beginnen, maar achteraf ben ik blij dat ik de “juiste” volgorde heb aangehouden. Zo knap van Van Wichelen dat je in dat tweede deel toch echt David aan het woord hoort. En wat David te vertellen heeft, maakte enorm veel indruk op mij. De situatie rondom zijn vader, die door een ongeval ernstig verlamd in het ziekenhuis terecht komt en de manier waarop zijn vader, David zelf maar met name zijn diepgelovige moeder en zus hiermee omgaan, is prachtig indringend en persoonlijk beschreven. De eerlijkheid en integriteit waarmee “de schrijver” hierover schrijft, doen bijna vergeten dat deze schrijver diezelfde Sores is die na een diepe persoonlijke crisis nu weer langzaam maar zeker probeert iets van zijn leven te maken.

Ik vond het bijna niet voor te stellen dat deze twee boeken van dezelfde schrijver zijn. De boeken zijn innig met elkaar verweven en tegelijkertijd twee afzonderlijke leeservaringen die ook zonder elkaar een bestaansrecht hebben. En dat maakte mij boos, maar dat is dus wel een prettig soort boosheid. Het maakt dat je gedwongen wordt over een aantal belangrijke levensvragen na te denken. Wat een geweldige leeservaring.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Het volledige schema van de blogtour rond De Barmhartigen luidt:

5 januari: http://perfecteburenleesclub.blogspot.nl

7 januari: www.petepel.nl

9 januari: https://hetkraaienvandehaan.wordpress.com/

12 januari: http://verbeelding.org/

14 januari: http://bibman.blogspot.be

16 januari: http://suzannevdijk.wordpress.com

19 januari: www.hendrik-jandewit.nl

21 januari: https://dobbinga.wordpress.com/

23 januari: http://connieflipse.blogspot.be

Sleutel tot het heden

Weet jij wat een sleutelroman is? Kortweg is een sleutelroman een roman waarin de schrijver weliswaar fictieve personen laat optreden, maar waarin een “goed verstaander” een aantal werkelijk bestaande personen kan herkennen en werkelijke gebeurtenissen. Zo’n effect had de roman De grote goede dingen van Alma Mathijsen (De Bezige Bij) op mij. Het lezen was dan ook zowel een verrassende als een verbijsterende ervaring.

In deze roman draait het om de achttienjarige Mila. Haar vader, Just Rademaker, is op jonge leeftijd overleden, toen Mila 9 jaar oud was. Hij was een begenadigd violist, voorman van een groepje musicerende “vrienden” in de roerige jaren zeventig en iemand met een uitgesproken mening, wars van maatschappelijke opvattingen en verwachtingen. Oftewel de ideale vader, toch? Dat hij daarnaast permanent dronken was door liederlijk drankgebruik en twee en een half pakje sigaretten per dag rookte, tja, dat draagt alleen maar bij aan die idealisering.

Bij het lezen over Just drong zich meteen de herinnering aan een oom van mij op. Hij was absoluut één van mijn favoriete familieleden, maar zoals in elke familie is er in die van mij ook wel het een en ander voorgevallen, waardoor ik zeker de laatste jaren van zijn leven geen contact meer met hem had. Achteraf zó jammer, maar vanuit de burcht van mijn toenmalige thuissituatie was dat contact niet goed mogelijk. Deze oom was in mijn ogen briljant. Hij had een uitstekend stel hersens, hij had een charismatische flux de bouche over zich, die door zijn overmatig drankgebruik nog eens werd versterkt. Mijn oom speelde zeer verdienstelijk piano (en waarschijnlijk, net als Just en zijn vrienden, ook viool). Hij kon eigenlijk alles bereiken wat er te bereiken viel, maar dat is altijd makkelijker gezegd dan gedaan. Daarvoor is een bepaalde maatschappelijke “drive” nodig en dat streek hem tegen de haren. Althans, dat is het verhaal dat ik er zelf van heb gemaakt. Ik heb hem en zijn levenswijze misschien enigszins mooier onthouden dan het daadwerkelijk was. Ik vraag mij regelmatig af wat er van mijn herinneringen zou overblijven als ik gedwongen zou worden om zijn leven op feiten, gebeurtenissen en keuzes te onderzoeken. Zou ik dan nog op dezelfde, allesomvattende manier van hem houden?

Ik vermoed dat iedereen wel eens iets of iemand idealiseert. In eerste instantie gebeurt dat wellicht onbewust, maar vaak komt er een moment waarop wij ons realiseren wat we aan het doen zijn. En dan? Hoe moet het vanaf dat moment verder?

Dat is eigenlijk ook de vraag waarmee Mila wordt geconfronteerd. Was haar vader wel zo geweldig? Was hij geliefd bij zijn “vrienden”? Wat trok hij zich eigenlijk aan van zijn vrouw en dochter? En hoe kon en kan Mila omgaan met het gemis van deze vader in haar leven? Samen met Don, één van die muziekvrienden van Just, trekt zij door Nederland, Duitsland en Israël om steeds meer over haar vader te weten te komen. Tijdens deze reis (voortgedreven door de zoektocht naar een violofoon) ontmoet zij de overige leden van het orkest van haar vader, waarbij zij ontdekt dat de affectie van de een jegens haar vader na al die jaren dieper zit dan bij de ander. Het verhaal speelt zich overigens af in 1994, waardoor je af en toe een beetje moet rekenen om leeftijden, leeftijdsverschillen en gebeurtenissen in het verleden in de juiste context te plaatsen. En soms is het, als vergevorderde veertiger, even slikken als Mila de mannen van halverwege tot eind vijftig als “‘ oude” mannen ervaart 🙂 Mila wordt geconfronteerd met het verleden van haar vader maar zeker ook met haar eigen verleden. De manier waarop Mathijsen beschrijft hoe Mila het (naderende) overlijden van Just heeft beleefd en hoe zij de daarop volgende jaren in haar eigen wereld en werkelijkheid leefde, raakte mij zeer.

Recentelijk las ik De opkomst en ondergang van grootmachten van Tom Rachman (Meulenhoff / Agathon). In die roman draait het om Tooly die in haar begin dertigerjaren ontdekt hoe haar jeugd en adolescentie zijn vormgegeven door een netwerk van personen. Deze personen hebben allemaal hun eigen rol, de een wat meer op de voorgrond dan de ander. Waar het voor Tooly een eye-opener was hoe zij er uiteindelijk (alleen) voor staat, is het grote verschil met Mila dat Mila zich omringd weet door mensen (niet in de laatste plaats haar moeder) die het beste met haar voor hebben. Niemand heeft de wijsheid in pacht. Iedereen probeert op basis van eigen afwegingen te bepalen welke handelswijze het beste is. Of dit uiteindelijk de beste keuze is, is koffiedik kijken.

De titel van deze blogpost is ontleend aan mijn schoolboek voor vaderlandse geschiedenis op de lagere school. De strekking lijkt te zijn dat we door meer te weten over het verleden, het heden beter kunnen begrijpen. Voor mij symboliseert de roman van Mathijsen zeker deze sleutelfunctie. Als je, zoals ik, het voorrecht hebt om mee te mogen doen met de boekenbloggersleesclub Een perfecte dag voor literatuur, krijg je een aantal boeken op een presenteerblaadje voorgeschoteld. Voor die boeken hoef ik dus zelf geen keuze te maken. Bijzonder comfortabel, want het blijft bij elk boek toch weer de vraag op basis waarvan een lezer de keuze maakt om het wel of juist niet te gaan lezen. Zou ik De grote goede dingen uit mijzelf zijn gaan lezen? Achteraf is mij niet een bijzondere schrijfstijl bijgebleven of prachtige sfeerbeschrijvingen en stilistische hoogstandjes. De verhaallijn is ook niet bijster verrassend en het slot redelijk simpel. En ondanks (of wellicht juist: dankzij) dit alles, heb ik van begin tot eind genoten van deze roman. Het was voor mij zowel een onderdompeling in als een confrontatie met mijn eigen familieverleden. Ik ben de schrijfster zeer erkentelijk voor de wijze waarop zij mij deze ervaring heeft gegeven.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Mijn dank gaat weer uit naar uitgeverij De Bezige Bij voor het beschikbaar stellen van een leesexemplaar, maar zeker ook naar Cathelijne, de drijvende kracht achter Een perfecte dag voor literatuur (een initiatief binnen Not Just Any Book), voor haar goede keuze in de te bespreken boeken.

Wat mijn medebloggers van De grote goede dingen vinden, lees je HIER.

Achterop bij Guus

Mijn lief is afgelopen december 50 jaar geworden. En hoewel dat weer gewoon een nieuw levensjaar is (en zoals Johnny Logan jaren geleden al zong: What’s another year?), is het toch wel zo’n getal dat je om je heen kijkt naar anderen op de rand van datzelfde nieuwe decennium. En zo viel zijn oog op het boek Man in het zadel van de journalist Paul van Hooff (Uitgeverij Brandt). Mijn lief heeft dit boek gelezen en ziehier zijn gastblog:

“Als je bijna 50 bent en er verschijnt een boek van een man uit je eigen “bouwjaar” die de stoute schoenen aantrok om alles in Nederland achter zich te laten en zijn vrijheid tegemoet rijdt op zijn eigen Moto Guzzi V7 uit 1975, dan is de verleiding groot om dat boek te willen lezen. Had ik eerder in mijn leven ook  zoiets moeten doen? Kan het nog? Waarom deed hij dat? Het zijn allemaal van die vragen die bij je opkomen, waar je zelfs het antwoord eigenlijk al op weet, maar toch hoop je dat het boek je andere antwoorden geeft dan die je zelf wel kan bedenken.

De Moto Guzzi die hij (Paul van Hooff) berijdt en die hem 60.000 kilometer lang niet teleurstelt terwijl iedereen denkt dat die Italiaanse motoren toch alleen maar stuk gaan, noemt hij vanaf dag 1 al liefkozend “Guus”. Gedurende het boek heb ik aldoor het idee stiekem achterop Guus mee te rijden met Paul en zo deelgenoot te zijn van zijn avonturen en de reis op zich, zonder zelf ooit deel van het verhaal te zijn.

Paul heeft als journalist over veel onderwerpen geschreven totdat hij zich uiteindelijk voornamelijk toelegde op de motorfiets en alles wat daarmee samenhangt. Op een dag besluit hij het gereguleerde bestaan in Nederland vaarwel te zeggen en met een minimum aan bezittingen en een bescheiden banksaldo het volledige Amerikaanse continent te doorkruisen op zijn Guus. Vanaf het noordelijkste puntje in Alaska tot de meest zuidelijke stad ter wereld in Argentinië. Een reis van gigantische afstanden die wij ons in Europa maar met moeite kunnen voorstellen.

Paul gaat de vrijheid zoeken die hij in Nederland niet heeft, geen druk, geen zekerheid over de dag van morgen, soms zelfs niet over wat er over 2 uur staat te gebeuren. Maar is het ook daadwerkelijk louter vrijheid, of komt er een minder dwingende en minder herkenbare verantwoordelijkheid voor terug? Een thema dat zich haast onherroepelijk aan je opdringt bij het lezen van dit boek zonder dat het expliciet besproken of beantwoord wordt. Bestaat absolute vrijheid überhaupt ? Is het gedrag van Paul een vlucht, genetisch bepaald of beantwoordt hij de behoefte van zijn ziel die in Nederland niet de rust kan vinden die hij wellicht elders wel vindt? Waarschijnlijk een thema en gevoel dat iedere lezer voor zichzelf op een andere manier beantwoordt en daarom wellicht nog boeiender om achteraf over te discussiëren.

Als het boek begint en we door Alaska, Canada en de Verenigde Staten van Amerika reizen, geniet ik van het verhaal dat zich als een film voor mijn ogen afspeelt, zo filmisch ervaar ik de schrijfstijl van de auteur. Hierbij geholpen door de vele programma’s die ik op Discovery en History heb gezien over Alaska en Canada zie ik het beschreven landschap precies voor me en zodra we de Verenigde Staten binnenrijden is het een feest van herkenning van mijn eigen reiservaring aldaar, nu reeds 30 jaar geleden. Wat mij dan nog steeds opvalt aan het boek is dat de verhalen die Van Hooff gedurende dat deel van de reis vertelt voor mij eigenlijk steeds te kort en te weinig diepgaand zijn. Elke keer als hij al het volgende deel van de route beschrijft, denk ik nog steeds dat ik méér had willen weten en horen over bijvoorbeeld die fascinerende man die hij had ontmoet en die meegeholpen heeft Europa en Nederland te bevrijden van de Nazi’s . Ik kan mij niet aan het idee onttrekken dat Paul genoeg stof heeft voor nog drie boeken, simpelweg door méér te vertellen over de ontmoetingen die hij gedurende deze reis heeft gehad. Voordeel van zijn stijl is dat het boek niet snel zal vervelen omdat elke volgende bladzijde een nieuw vergezicht biedt.

Opvallend is dat ik vanaf het moment dat hij bij Mexico de grens over gaat om via Midden-Amerika en Zuid-Amerika naar het einddoel te reizen, steeds minder last heb van de té korte verhalen. Ten eerste omdat ik onderhand steeds meer gewend ben aan zijn stijl en ten tweede omdat hij steeds langduriger en interessantere verhalen te vertellen heeft die zich ook nog eens afspelen in een streek waar ik veel minder bekend mee ben. Voor mezelf ben ik er nog steeds niet helemaal uit of het nu aan mij ligt of aan een verandering in stijl van Paul of aan beide, maar het tweede deel van deze reis heb ik anders beleefd.

Hoe het verhaal eindigt ga ik hier niet vertellen, maar het houdt niet op bij het bereiken van het einddoel en dat is eigenlijk vanaf het begin wel zeker. Ook aan aandacht voor en van vrouwelijk schoon ontbreekt het Paul niet gedurende zijn reis. Is het nou een typisch mannenboek? Een typisch midlife crisis boek? Een boek met typische mannenhumor en een typisch mannelijke gedachtenwereld? In mijn idee: nee! Tenzij je heel erg vast zit in het man/vrouw patroon en de archetypische kenmerken van de verschillende geslachten, zal iedereen van dit boek kunnen genieten omdat het een rauw, to the point en filmisch beschreven reisverslag is. De zoektocht naar vrijheid die Paul maakt, willen velen van ons wel maken, moe als we vaak zijn van de dwingende 9 tot 5 mentaliteit in ons land en de rijen in de supermarkt etcetera. Maar zou het ons dan brengen wat we er van verwachten of zou het allemaal op één grote teleurstelling uitdraaien?

Ik zou zeggen léés en ervaar dit boek en kijk waar je voor jezelf op uitkomt. Ik, voor mijzelf, weet dat ik erg van dit boek genoten heb en het zeer de moeite van het lezen waard vond. En ondanks dat we uit hetzelfde bouwjaar zijn, heb ik besloten om niet mijn motorrijbewijs te gaan halen en te vertrekken maar gewoon bij mijn gezin te blijven 🙂 “

Ah, fijn, die laatste zin spreekt mij zeer aan. Uiteraard gaat onze dank uit naar Uitgeverij Brandt voor het beschikbaar stellen van een leesexemplaar. En het boek gaat bij mij op de zeker-nog-te-lezen-stapel.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

P.S. Vind je het leuk om vaker een gastblog van mijn lief te lezen? Laat het dan zeker even weten, hier of via mijn facebookpagina Theonlymrsjo.