Afscheid van Iran

Let op: binnenkort verschijnen mijn leeservaringen niet meer hier, maar alleen op http://www.theonlymrsjo.nl

 

De roman De kinderen van de kolonel van de Iraanse schrijver Mahmud Doulatabadi (De Geus) heeft meer dan een jaar bij mij op de stapel nog-te-lezen boeken gelegen. Er zijn in mijn boekenkast boeken die al langer aan het wachten zijn, maar deze lag op de stapel van toezeggingen voor een blogpost. En belofte maakt schuld. Ik heb het boek meerdere keren in mijn handen genomen en er doorheen gebladerd, maar elke keer verzon ik een voor mijzelf zeer acceptabel excuus om toch nog niet in deze roman te beginnen. En waarom? Dat wist ik eigenlijk niet. Het was mijn eigen initiatief om deze roman te willen lezen en er over te schrijven. Ik ben over het algemeen gecharmeerd van de schrijfstijl van auteurs uit het Midden-Oosten (in brede zin) omdat er vaak een bijna sprookjesachtige verteltrant wordt gebruikt, doorspekt met filosofische uitstapjes en mooie, diepgaande overwegingen. Laat ik je dan meteen maar iets verklappen: een simpel verhaaltje is De kinderen van de kolonel zeker niet. Het is een pittig verhaal en hoewel het zeer goed geschreven is, moest ik het echt af en toe even vanwege de inhoud wegleggen. Het was bijna misselijk makend om te lezen over al het leed, martelingen en folteringen, in de wetenschap dat dit niet verzonnen is. Dit gebeurde echt, dit gebeurt her en der op de wereld nog steeds.

De hoofdpersoon is een kolonel die aan de hand van herinneringen en gebeurtenissen op dat moment nadenkt over zijn leven en het leven van zijn kinderen. De setting is Iran eind jaren zeventig, begin jaren tachtig vorige eeuw. Oftewel de periode van de Iraanse revolutie. Een roerige tijd en eigenlijk is de rust ook nu nog steeds niet wedergekeerd. Kort door de bocht: alle kinderen en de kolonel zelf komen om het leven of brengen zichzelf om het leven danwel komen te verkeren in een situatie zonder bewegingsvrijheid. En dat alles is terug te leiden op opvoeding, achtergrond, persoonlijke opvattingen, politieke situatie en de niet te vermijden omwentelingen. Een “vriend” van de familie is lid van de geheime dienst. Hij zegt heel treffend (en handelt daar ook naar) dat een geheime dienst voor elk regime van belang is. Een beetje bijstellen van het een en ander en draaien maar. Voor de familie is deze egocentrische aanpassing een niet te volgen manier van doen.

Door de verhaallijn is het soms lastig volgen over welke periode het gaat. Is dit een herinnering of is er een tegenwoordige activiteit? En wie zijn daarbij betrokken? Er is een (althans in mijn beleving) voortdurende afwisseling in werkelijk aanwezig zijn van personen en de fantasie/waanzin van de kolonel over die aanwezigheid. Ook reeds (zeer lang) overleden personen blijven een rol in het heden opeisen. Daardoor ontstaat er een mistig beeld over waarheid en werkelijkheid. Dit thema, dus de overeenkomsten en verschillen tussen waarheid en werkelijkheid, was ook een mooi element in de stilistisch prachtige roman Als de winter voorbij is van Thomas Verbogt (Nieuw Amsterdam), die ik onlangs heb gelezen.

Stilistisch levert Mahmud Doulatabadi trouwens ook een topprestatie. De afwisseling in perspectief (van de derde persoon naar de eerste persoon en net zo snel weer terug) is zichtbaar in de tekst. Als de ik-persoon aan het woord is, is de tekst cursief gedrukt. De ik-persoon is overwegend de kolonel, maar ook oudste zoon Amir neemt een deel voor zijn rekening. Het geheel wordt gekenmerkt door regen, regen en regen in combinatie met angst, wantrouwen, totale apathie en dreigende krankzinnigheid. De kolonel ziet zijn eigen leven in puinhoop liggen. Hij heeft zelf de hand gehad in het einde van het leven van zijn vrouw en hij ziet de levens van zijn kinderen verwoest worden zonder dat hij de kracht en de intentie heeft om daarop invloed uit te oefenen. Je ziet hem heen en weer schuiven in zijn huis en op weg naar en van de begraafplaats. Je voelt de verlamming die over hem heen komt, ook in relatie tot zijn kinderen. Zijn kinderen hebben ieder een eigen keuze gemaakt ten aanzien van persoonlijke betrokkenheid bij alles wat er op dat moment in Iran gaande is.

Het wereldje van de kolonel wordt steeds kleiner. Hij verzucht dat er een einde komt aan het 6.000 jarige bestaan van Iran, want het zal nooit meer zo worden als het was voor de vorige generaties. Hij maakt zich nog wel druk om het tijdig bevrijden van een kanarie. Deze kanarie heeft dezelfde naam als zijn jongste dochter, Parwane, omdat zij het kleine vogeltje is dat hij had moeten grootbrengen. Dit soort details en de verwevenheid in het totaal maakte De kinderen van de kolonel tot een bijzondere leeservaring. In stilte heb ik zeker genoten van het woordgebruik, de gehanteerde stijlfiguren en de manier waarop de auteur de zinnen aan elkaar heeft geregen.

Tijdens het lezen moest ik regelmatig denken aan de roman Een theelepel aarde en zee van Dina Nayeri (Cargo). Als jij deze roman ook gelezen hebt, snap je meteen waarom. Deze roman vangt namelijk ook aan in de jaren zeventig in Iran. Na het plotselinge verdwijnen van haar moeder en haar tweelingzus moet Sabah zich staande zien te houden in het in rap tempo veranderende Iran. Ik vond het zeer indrukwekkend om op deze manier geconfronteerd te worden met de verbijsterende omwentelingen die destijds plaatsvonden en het volledig ontregeld raken van het “oude” leven.

Het lijkt allemaal een ver-van-mijn-bed-show, maar met alle gebeurtenissen in het hier en nu is het goed om jezelf te beseffen in wat voor een wereld wij leven en welke mogelijkheden wij hebben om daar zelf en met elkaar in goede harmonie invloed op te houden. Daarom vind ik dat De kinderen van de kolonel, ondanks de gruwelijke en naargeestige inhoud, gelezen MOET worden.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

De kinderen van de kolonel heb ik als leesexemplaar beschikbaar gekregen van uitgeverij De Geus. Groot is mijn dank daarvoor maar met name ook voor het geduld om op deze blogpost te wachten. Een theelepel aarde en zee heb ik in 2013 gelezen uit de collectie van mijn plaatselijke openbare bibliotheek.

Bella Italia?

Ik ben blij met mijn abonnement op de openbare bibliotheek. Zeker met alle mogelijkheden om boeken van andere vestigingen te kunnen reserveren en allerlei online-mogelijkheden ben ik erg tevreden. En het is financieel en ruimtetechnisch ook volstrekt onmogelijk om alle boeken die ik lees, aan te schaffen en te bewaren. Maar soms …… soms doet het bijna pijn om een boek weer te moeten inleveren. Dat zijn dan boeken waarvan ik weet dat ik ze heus niet snel nog een keer ga lezen, maar waarvan ik wel weet dat het fijn zou zijn om ze af en toe gewoon even open te slaan, een beetje door te bladeren en zo weer tijdelijk in herinnering terug te gaan naar de sfeer en de bijzonderheden van het verhaal.

Dit had ik onlangs met twee boeken, die toevalligerwijs allebei van Italiaanse bodem zijn. Het begon met Dingen die niemand weet van Alessandro d’Avenia (uitgeverij Cargo). Deze (jeugd)roman stond al enige tijd op mijn wensenlijst, na een wervende blogpost van Leesdame. Het verhaal is simpel verteld en stelt eigenlijk niet veel voor: de vader van de 14-jarige Margherita laat zijn gezin achter en daarmee komt de wereld van dit meisje op losse schroeven te staan. En dat gecombineerd met alle nukken en grillen die bij haar leeftijdscategorie horen en haar overstap naar de middelbare school (volgens het Italiaanse schoolsysteem) maakt dat zij op haar manier op zoek gaat naar haar vader. Niets bijzonders. Maar wat wel heel bijzonder is, is de manier waarop de schrijver deze universele zoektocht vormgeeft. Hij maakt daarbij gebruik van prachtige zinnen, sfeeromschrijvingen en rake typeringen.

Prachtig vond ik het dat Margherita op een gegeven moment het idee heeft dat alle klassieke literatuur speciaal voor haar geschreven lijkt te zijn. Dat komt ook door de indringende wijze waarop haar leraar haar weet in te wijden in die wereld, aan de hand van teksten van onder andere Homerus. Margherita is er van overtuigd dat deze leraar een belangrijke rol in haar quest moet vervullen en daarom wil zij hem daarbij betrekken. Het leven van die leraar is al niet echt stabiel te noemen en naast de verhaallijn van Margherita wordt zijn interne strijd om uit te zoeken wat zijn lotsbestemming is en zijn toekomst ook meegenomen in de roman.

Verder is er nog de zeer Siciliaanse oma van Margherita die, al kokend en bakkend, de mooiste overpeinzingen de wereld inslingert. Dit is af en toe wel een beetje over the top, zo zoetig dat het glazuur bijna van je tanden barst, maar in het geheel vond ik het mooi passend. Ik zag haar voor mij staan, in haar keuken, voortdurend bezig en daarbij niet alleen een steun voor Margherita maar ook voor haar jongere broertje (en zijn kleurpotloden). En natuurlijk kan ik ook de jonge(n) Giulio niet onvermeld laten. Hij heeft zijn oog laten vallen op Margherita, niet eens zo zeer voor een relatie maar meer omdat hij in haar meent te herkennen waarmee hij zelf worstelt in het leven met alle onzekerheden en hardheden. Het vriendinnetje van Margherita (en haar immens begripvolle ouders, ook wat over the top) kan ik hier niet aanhalen, want ik heb eerlijk waar geen idee meer hoe zij heet. Tja, dat krijg je als het bibliotheekboek weer teruggebracht is 🙂 . Deze roman blinkt naar mijn mening uit in het prachtig verwoorden van emoties, zoals twijfel, boosheid en verlangen in een hartverwarmende sfeer en omgeving.

Het andere boek dat ik liever niet had teruggebracht naar de bibliotheek is Ga niet weg van Margaret Mazzantini (Wereldbibliotheek). Deze roman is eigenlijk één lange monoloog van Timoteo, chirurg. Hij staat in zijn eigen ziekenhuis te wachten terwijl zijn 15-jarige dochter Angela wordt geopereerd. Zij is met haar scooter door een auto geschept en moet met spoed een hersenoperatie ondergaan. Moeder Elsa verbleef net in het buitenland en is nu met het eerst beschikbare vliegtuig weer onderweg naar huis, naar het ziekenhuis. Terwijl een bevriende collega-chirurg met zijn team in opperste concentratie een strijd met de tijd levert aan de operatietafel om het leven van het meisje te redden, kan haar vader zijn gedachtenstroom niet meer controleren. Hij móet terug in de tijd, naar de periode rondom de geboorte van Angela. Hij vertelt in stilte aan Angela over deze periode, die zo bepalend is gebleven voor de rest van zijn leven. Het is een extreem indrukwekkende levens- en liefdesgeschiedenis, waarbij hij een minnares heeft met de naam Italia. Het blijft eigenlijk wel de vraag of zij inderdaad zo heet of dat zij alleen maar in een snel moment, die naam heeft genoemd. Dat is ook helemaal niet van belang, de vrouw als zodanig is wel van belang. Zij  symboliseert voor Timoteo wel veel meer dan alleen maar een liefdesspeeltje.

Los van de vraag wat je vindt van buitenechtelijke relaties, van overspel en het verbreken van huwelijksbeloftes, maakt dit boek indruk door het taalgebruik en de manier van typeren. Het is heel hard, afstandelijk, liefdevol en emotioneel tegelijk. Je komt toch niet vaak tegen dat de mannelijke hoofdpersoon een vrouw vergelijkt met een hond of een geit ….. Maar hij denkt en oordeelt ook niet mals over zichzelf, over zijn vrouw Elsa en hun (wederzijdse) “vrienden”. Ik kon hem ook wel begrijpen, zijn zoektocht naar echte liefde, een veilig gevoel en vertrouwen in het leven. De reacties van zijn omgeving op zijn afwezige gedrag, daarentegen, waren ook te begrijpen. Wie weet wat? De beschrijving van de eenzaamheid van Timoteo (maar eigenlijk de eenzaamheid van iedereen) maakt dit boek rauw maar zeer indrukwekkend.

Als je Ga niet weg ook gelezen hebt, ben je het waarschijnlijk wel met mij eens dat wij de vrouw Italia niet echt bella (mooi) kunnen noemen, maar wat ik wel als zodanig wil bestempelen zijn deze twee juweeltjes van Italië. Hoe ik op het idee ben gekomen om Ga niet weg te lezen, weet ik echt niet meer. Maar ik ben zeker blij met een bibliotheek die dit genre romans in de collectie heeft.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Binnenkort verschijnen mijn berichten alleen nog op theonlymrsjo.nl. Meld je daar aan als abonnee en je mist geen enkele blogpost!

Het doek valt

Mijn onbewuste onderbewuste ging tijdens de laatste Boekenweek met mij aan de haal. Ik kocht namelijk de roman Naar de vuurtoren van Virginia Woolf (uitgeverij Rainbow). Ik dacht bij mijzelf dat ik het kocht vanwege de vrolijk gekleurde voorkant, mijn fascinatie voor vuurtorens en vanwege het feit dat ik nog nooit iets van Virginia Woolf heb gelezen. Pas de afgelopen dagen begon het mij te dagen dat uiteindelijk de naam van de auteur waarschijnlijk de trigger voor deze aankoop was. Ik had namelijk haar naam voorbij zien komen in de omschrijving van De zes levens van Sophie van Sarah Meuleman (Lebowski). En deze roman staat vandaag centraal bij de boekenbloggersleesclub Een perfecte dag voor literatuur. Wij maken in eerste instantie kennis met de hartsvriendinnen Hannah en Sophie en later volgen wij de lotgevallen van Hannah in Amerika. Zij besluit haar leven als society-journaliste achter zich te laten en een boek te schrijven over de “verdwenen” schrijfsters Agatha Christie, Barbara Follett en, jawel, Virginina Woolf.

Overigens staat in diezelfde omschrijving dat Hannah en Sophie jong zijn in de periode waarin de gruwelijke daden van Dutroux steeds meer aan het licht komen. Het is nog niet zo lang geleden dat ik De vrouw die de honden eten gaf van Kristien Hemmerechts (Uitgeverij De Geus) heb gelezen en, eerlijk gezegd, was ik niet erg “in” voor weer een verhaal in die duistere, beklemmende, onbegrijpelijke sfeer. Gelukkig (voor mij) was deze tijdsaanduiding eigenlijk met name van belang om een beeld te kunnen vormen bij de manier waarop de samenleving reageert op maatschappij-ontwrichtende gebeurtenissen. Want uiteindelijk gebeurt er ook iets afschuwelijks in de levens van Hannah en Sophie. Waar zij eerst ondanks het verschil in karakter en thuissituatie onafscheidelijk zijn, verandert dat abrupt op het moment dat Hannah grote sprongen maakt in haar ontwikkeling naar jonge vrouw met bijbehorende interesse in jongens (en dan met name in Damiaan). De breuk tussen de vriendinnen is niet zo maar een breuk. In een levensbepalende nacht komt dit tot een climax. Sophie is na die nacht spoorloos verdwenen.

Wat doet een traumatische ervaring met een jong kind? Hoeveel invloed heeft dat op het verdere leven, op het opbouwen van relaties en het durven erkennen van een eigen positie en toekomst? Meuleman leidt ons aan de hand mee in het leven van de Hannah-in-Amerika, maar tegelijk ook langs de levens van de schrijfsters waarover Hannah wil schrijven. We hoppen heen en weer in de tijd en in locaties, waarbij Meuleman fantastisch knappe/aansprekende titels voor de verschillende hoofdstukken heeft gekozen. In het leven van Hannah spelen een aantal mensen een belangrijke rol, bijvoorbeeld de oudere Irminia. Hoe heeft Irminia Hannah opgevangen en wat heeft zij daar zelf voor moeten opofferen? En hoe wordt dat dan weer door Hannah gewaardeerd?

Een mooi thema, maar het allermooiste is toch wel de manier waarop Meuleman dit alles aan het papier heeft toevertrouwd. Ik heb genoten van haar speelse en toch indringende schrijfstijl. Ik zag echt alles voor mijn ogen gebeuren en voelde mij, hoewel op een afstandelijke manier, enorm bij Hannah betrokken. Er waren momenten dat ik bijna hardop tegen mijn boek begon te praten om Hannah te helpen, te ondersteunen in haar (zelfdestructieve) zoektocht naar het leven en verleden van de verdwenen schrijfsters maar ook de zoektocht naar wat er zo’n 18 jaar geleden in haar eigen leven is gebeurd in België.

Tijdens het lezen moest ik terugdenken aan een eerder door mij gelezen boek. Begin 2013 heb ik de debuutroman van Dennis Rijnvis gelezen onder de titel Savelsbos (Cargo). In deze roman draait het om een (door gebeurtenissen afgedwongen) reünie van een vriendenclub in de mergelgrotten van Limburg. Op die plek komen herinneringen aan de laatste keer dat zij met elkaar daar waren, naar boven. Destijds is het meisje Juul in die omgeving spoorloos verdwenen. De vrienden waren toen de eerstaangewezen verdachten voor deze verdwijning. De gebeurtenissen hebben grote invloed op hun levens gehad. Maar zeker ook op hun actieve geheugen en op de (on)betrouwbaarheid van eigen overtuigingen die gebaseerd zouden zijn op herinneringen. Nu zij weer samen zijn gekomen op die beruchte plek, vallen de puzzelstukjes langzaam maar zeker op hun plek.

Ik krijg altijd een beetje kriebels van mensen die met alle geweld een boek in een bepaalde hokje willen plaatsen. Ik vermoed dat er lezers zullen zijn die De zes levens van Sophie willen classificeren als een (psychologische) thriller. Natuurlijk zit er een op een thriller lijkende spanningsboog in het verhaal. Maar deze roman is zo veel meer dan dat. Ik vind het literatuur van een hele hoge plank (misschien wel van de bovenste). En dat maakte dan wel weer dat ik, stiekempjes, een beetje teleurgesteld was in de afloop. Je voelt een bepaalde openbaring al enige tijd aankomen en dan is het niet meteen makkelijk om te accepteren dat het is zoals het is. Maar de prachtige manier waarop die samensmelting van verhaallijnen vervolgens is beschreven, met de daarbijbehorende, goed invoelbare, emoties en reacties van de betrokken personen, gumt dat zuchtje teleurstelling volledig uit.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Lees HIER wat mijn medebloggers te melden hebben over deze prachtige debuutroman van Sarah Meuleman. En mijn dank gaat uiteraard uit naar Lebowski voor het beschikbaar stellen van een leesexemplaar.

Stilte voor de storm

Ik had mij vooraf veel voorgesteld van de roman Het leek stiller dan het was van Eva Kelder (Uitgeverij Meulenhoff). Met familieroots op Schiermonnikoog sprak het thema van een opgroeiend meisje op Vlieland mij wel aan. Het struinen door de duinen, de zilte lucht, het voortdurende gekrijs van meeuwen en desondanks toch een oorverdovende stilte zijn elementen waar ik geen fantasie voor nodig heb.

Via de boekbloggersleesclub Een perfecte dag voor literatuur kreeg ik de kans om deze roman te lezen doordat het boek door de uitgever aan de leden ter beschikking werd gesteld. Met de schrijfster, Eva Kelder, had ik inmiddels via Twitter en Goodreads contact, dus  eigenlijk stonden alle lichten op groen. Maar oh, wat kostte het eerste gedeelte van deze roman mij een moeite! Het verhaal kwam naar mijn gevoel maar niet op gang. Er gebeurde wel van alles bij en met de hoofdpersoon Seije, allerlei voorvallen op school en privé, maar ik had nog geen idee welke kant dit zou opgaan. En dat onbestemde maakte het niet makkelijker om door te lezen.

Ik had een dubbel gevoel bij Seije (eigenlijk Seija, maar door een foutje bij het aangeven van haar geboorte werd het Seije) en haar bijzondere, aparte moeder. Haar moeder leeft een eigen leven met periodes van drugs en drank en periodes van extreem gezonde voeding en eigen opvattingen. Het opvoeden is een beetje in de lucht blijven hangen. Aan de ene kant voelde ik tijdens het lezen voor Seije een enigszins ongemakkelijk medelijden, als relatieve buitenstaander met een onbereikbare moeder, maar aan de andere kant heb ik mij ook wel aan haar gestoord door haar gedrag. Zij had op een aantal punten iets weg van Lee Fiora uit Prep (Uitgeverij Cargo, geschreven door Curtis Sittenfeld), een boek dat ik flink wat jaren geleden heb gelezen. Lee Fiora is een Amerikaans tienermeisje dat zich een weg heeft weten te vinden naar een prestigieuze (kost)school. In haar ontwikkeling naar jong-volwassenheid denkt, voelt en doet zij van alles, zonder zich altijd even goed bewust te zijn wat het resultaat van haar handelingen zal zijn of welke indruk het op anderen maakt. Regelmatig blijkt dat haar zorgen en angsten niets met de werkelijkheid te maken hebben.

Na het afronden van de middelbare school en na een ingrijpend voorval is het voor Seije en zielsverwant Teun tijd om het eiland te verlaten. Ze gaan studeren in Edinburgh. Seije bloeit op als zij met taal en met name literatuur bezig mag zijn. Desondanks blijf je merken dat zij aan zichzelf twijfelt en aan haar mogelijkheden om iets in het leven te bereiken. Allemaal herkenbaar en invoelbaar, maar eerlijk gezegd niet echt interessant.

Tijdens haar studie ontmoet Seije een Amerikaanse student, Daniël. Zij krijgen een relatie en op het moment dat Daniël moet c.q. gaat terugkeren naar New York en Seije ook die kant op gaat en aldaar met hem gaat samenwonen, verandert de sfeer in het boek totaal. Met name vanaf het moment dat Seije de ouders van Daniël ontmoet, was ik erg blij dat ik was doorgegaan met lezen. Want de verdieping die het verhaal en het karakter Seije vervolgens ondergaan, is erg mooi. Haar bewustwording van zichzelf in relatie tot anderen maar met name ook in relatie tot zichzelf is indrukwekkend en zorgvuldig door de schrijfster opgebouwd en beschreven. Zo veel moeite als het begin mij kostte, zo vlug ging ik door het laatste deel heen. Zo vlug dat ik bijna verontwaardigd was dat het boek uit was.

Gedurende het hele boek neemt de vriendschap met Teun een aparte plaats in. Ook hij is een relatieve buitenstaander, hoewel weer om andere redenen dan Seije. Zijdelings wordt zijn ontwikkeling in het verhaal meegenomen en is het bijzonder om te zien hoe zij elkaar toch elke keer weer kunnen helpen en ondersteunen.

Zelden heb ik een titel van een boek zo goed gekozen gevonden als bij deze roman. De letterlijke tekst komt voorbij op het moment dat Seije voor een emotionele, onomkeerbare gebeurtenis weer op Vlieland komt. Er wordt dan verwezen naar de krijsende meeuwen. Maar eigenlijk is het hele boek een bevestiging van de titel. Onder het voor het oog rimpelloze oppervlak broeit het, modderen relaties door, worden trauma’s geboren, gevechten verloren, ambities opgebouwd en wordt er met horten en stoten opgegroeid tot volwassenheid en zelfbewustzijn.

Misschien ben ik de enige die zoveel moeite met het eerste gedeelte heeft gehad. Maar als dit ook door andere lezers zo wordt ervaren, is mijn zorg wel dat het boek niet-uitgelezen wordt weggelegd. En dat zou echt jammer zijn, want uiteindelijk is dit zeker een mooi boek, dat het waard is om helemaal gelezen te worden.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Meer weten over deze roman en hoe andere boekenbloggers daarover schrijven? Kijk dan HIER.

Boeken binden

Soms (heel soms) lees ik een boek op aanraden. Andere keren lees ik een gepland boek binnen een leesclub of in verband met een toegezegde recensie. Maar meestal lees ik boeken die zichzelf in mijn aandachtskring weten te werken. Een aparte titel, een “lekker” lettertype en een aantrekkelijke cover strijden hier gezamenlijk om de eer. Zo viel mijn oog op Zehra van Nazmiye Oral (Uitgeverij De Bezige Bij). In de plaatselijke openbare bibliotheek las ik het eerste hoofdstuk en daarmee was het lot bezegeld: dit boek moest gelezen worden.

Het verhaal van Zehra is het verhaal over een bijzonder persoon. De geschiedenis van de opgroeiende, zich ontwikkelende en zichzelf ontdekkende Zehra speelt zich af op het platteland van Turkije. Net zoals in Een theelepel aarde en zee van Dina Nayeri (Uitgeverij Cargo), welk verhaal als thuisbasis Iran heeft, blijkt in dit boek de belangrijke rol en betekenis van de vrouwencultuur in deze landen. De manier van met elkaar omgaan en de wijze van communiceren is totaal anders dan ik hier in Nederland gewend ben. Allerlei tradities, gebruiken en bijgeloof nemen een natuurlijke, geaccepteerde plaats in. Zehra blijkt anders te zijn dan andere meisjes, zowel wat betreft haar paranormale gaven, maar ook in een heel ander opzicht. Hoewel het een intrigerend thema is, op mooie, aparte wijze verwoord, had ik halverwege toch even last van enig verlies van interesse. Het laatste gedeelte maakt echter weer veel goed. Na het overlijden van een voor Zehra zeer belangrijke vrouw en de gebeurtenissen rond haar vriendin komt er weer een extra dimensie in het geheel, waardoor mijn uiteindelijke oordeel toch behoorlijk positief is over dit boek.

Prettige bijkomstigheid: dit boek telt mee voor de Ik-lees-Nederlands!-2013 uitdaging.

 

 

 

Verder had ik uit de bibliotheek meegenomen (en gelezen) De boekbindster van Anne Delaflotte Mehdevi (Uitgeverij De Geus). Dit boek heb ik uitgekozen door de titel. Ooit heb ik zelf een boekje over ambachtelijk boekbinden aangeschaft. Een echt ambacht, iets waar ik bewondering en waardering voor heb.

In eerste instantie was ik gecharmeerd door de gedetailleerde beschrijving van de handelingen van de boekbindster en het rustige tempo waarin zij (Mathilda) haar huidige leven leidt. Zij krijgt van een geheimzinnige knappe man een uniek boek in behandeling. En dat is het startsein voor een ontdekkingstocht, zowel naar de identiteit van die man als naar de herkomst van het boek. Het verhaal speelt zich redelijk recent af, maar toch kwam het totaal een beetje oubollig op mij over. Wat ik in dit boek heb gemist is wat meer achtergrond over Mathilde en de door haar gemaakte keuzes. Uiteindelijk komen aan het eind van het boek enige verhaallijnen op bijzondere (ietwat vergezochte) wijze bijeen. Al met al vond ik het wel aardig, maar ik had er meer van verwacht.

Heb jij ook één of meer van de hier genoemde boeken gelezen? Ik ben benieuwd naar jouw ervaringen. Daarom stel ik het op prijs als je op mijn blog reageert.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo