“Je gaat toch wel lief over me schrijven?”

Het is alweer ruim een jaar geleden dat ik naar het Boekenbloggersevent van Uitgeverij Meulenhoff ben geweest. Eén van de onderdelen op die dag was een workshop “recensie schrijven”, gegeven door Marieke Groen. Zij schudde de groep wakker met de opmerking dat “elke blogger schrijft om gelezen te worden”. Het vaak naar voren geschoven argument dat je het vooral voor jezelf doet, verwees zij onverbiddelijk naar de prullenbak. Vrije quote: “als je alleen voor jezelf schrijft, hou het dan bij een dagboek en leg dat ver weg in een la”.

Ik moest hier de afgelopen tijd regelmatig aan terugdenken. Want wij, de boekenbloggers van Een perfecte dag voor literatuur, zouden vandaag een bepaalde uitgave bespreken. Inderdaad zouden, want de auteur heeft aan Cathelijne, onze organisator, gevraagd door onze club geen aandacht te laten besteden aan de publicatie. Onbegrijpelijk, toch, als je auteur bent?! Dat was mijn eerste reactie. Mijn tweede reactie is (uiteraard)  iets genuanceerder: waarom ziet deze auteur zo op tegen een publiciteitsbommetje via Een perfecte dag voor literatuur? Nog iets algemener gesteld: welk imago hebben boekenbloggers en dan met name bloggers die in groepsverband of in een blogtour over een bepaald boek, verhalenbundel, gedichten of anderszins schrijven?

Ik lees graag en ik blog graag over wat boeken met mij doen. Een perfecte dag voor literatuur is een geweldige stimulans om allerlei romans van een kwalitatief hoog niveau te lezen.Voor mijzelf heb ik ontdekt dat over een leeservaring schrijven een extra dimensie aan het geheel toevoegt. Het valt zeker niet altijd mee om een mening te verwoorden, een mening die ook enige dagen/weken/maanden later nog stand houdt. Dat alles maakt dat ik mijn boekenblog, hoewel een hobby, serieus aanpak en mij inspan om een zo eerlijk en reëel mogelijke blogpost te schrijven. Daarbij is mijn eigen persoonlijkheid natuurlijk een niet te verwaarlozen ingrediënt 🙂 : ik houd van afwisseling, van associëren, van nadenken.

Genoeg over mij. Hoe zit het nu met boekenbloggers in het algemeen? Zijn er te veel promotionele acties en blogtours waarbij “de gewone lezer” wordt ingeschakeld? Klinkt dit inmiddels dermate commercieel dat “het lijdend voorwerp” er niet meer in gelooft dat aan dergelijke acties vaak serieuze bloggers mee doen? Is het verklaarbaar dat een schrijver of dichter “bang” is voor een mogelijk niet-gefundeerde mening van “zo maar wat lezers”?

Vanwege de door mij zo gewenste afwisseling doe ik regelmatig met acties mee. Ik heb bijvoorbeeld meegedaan met een blogtour rondom de roman De barmhartigen van Koen van Wichelen, de blogpost Sores voor Sores was daarvan het gevolg. En De hoogte van de letters was naar aanleiding van de blogtour over een roman van Joachim Meyerhoff met de krankzinnige titel Wanneer wordt het eindelijk weer zoals het nooit is geweest. En ik doe ook regelmatig mee met het initiatief (op twitter) Leestweeps en daar wil ik ook nog wel eens een blogpost over schrijven, bijvoorbeeld Wat zou je doen, geïnspireerd door Mijn vader was een NSB’er van Elmer den Braber.

En zelfs als ik dan van mening ben dat een boek als literaire prestatie (wat dat dan ook precies mag zijn) niet tot de top hoort, blijkt vaak dat in dat geval het thema toch voldoende prikkelt om een blogpost te willen schrijven. Mijn oma riep vroeger te pas en te onpas: “stilstand is achteruitgang” en dat geldt ook voor lezen. Door te lezen verruim je je eigen wereld en al lezend meander je langs steeds meer boeken, boeken die voor de eigen ontwikkeling zo belangrijk kunnen zijn.

Misschien gooi ik de knuppel dan nu maar eens in het hoenderhok en roep ik uitgeverijen op om in contact met hun auteurs meer aandacht te besteden aan de boekenbloggerswereld. Natuurlijk zijn er puur commerciële acties, maar vele activiteiten zijn er simpelweg op gericht om een mooi, nieuw product de kans te geven om een plek in ons collectief leesgeheugen te verwerven. Niet omdat het politiek correct is om een bepaald boek op tafel te hebben liggen, maar juist om zo de gelegenheid te bieden aan lezers om kennis te maken met de persoonlijke manier waarop die auteur de wereld om zich heen weet te vangen in woorden.

Er zijn heel veel gepassioneerde boekenbloggers. Misschien ligt de voorkeur van de ene blogger meer bij een spannende roman met een duidelijke verhaallijn en die van een andere blogger weer meer bij stilistische hoogstandjes, mooie sfeerimpressies en dergelijke. De een zal meer aandacht hebben voor korte verhalen, de ander heeft meer ervaring en interesse in gedichten van Nederlandse bodem. De rode draad is dat wij ons allemaal inspannen om onze lezers een goed beeld te geven van wat wij gelezen hebben. Daarmee kunnen onze lezers ook weer de lezers van de auteur worden.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Uit het bovenstaande blijkt dat ik GRAAG wil dat publicaties van mijn hand worden gelezen. Dus ik vind het leuk als jij mij volgt op wordpress, bloglovin’, twitter, goodreads, hebban en/of facebook.

Wat mijn medebloggers vandaag schrijven, lees je hier.

Wie van de drie

Met fervente lezers is het net als met verstokte rokers. Een roker is altijd bang geen sigaretten of aansteker bij zich te hebben. Voordat een roker van huis gaat, moet de voorraad dus goed gecontroleerd worden.  Ik herken dit van manlief. Hij is overigens ruim 1,5 jaar geleden tot mijn grote vreugde gestopt met roken. Weliswaar is hij overgestapt op “dampen” (“vapen”, electronische sigaret) en daar is ook nog van alles op af te dingen, maar wij zijn er van overtuigd dat het in ieder geval minder slecht is dan “echt” roken. Nu is echter de stress of de batterijen voor zijn dampapparaat wel opgeladen zijn en of er voldoende rookvloeistof mee is in de tas 🙂

Een lezer voelt een zelfde soort spanning: heb ik wel genoeg te lezen in huis? Kan ik afhankelijk van mijn stemming voldoende afwisseling aanbrengen? En heb ik eigenlijk wel iets en dan ook nog genoeg te lezen meegenomen? Om aan dat laatste tegemoet te komen is digitaal lezen een geweldige uitvinding. Tegenwoordig is er een grote hoeveelheid boeken in digitale vorm verkrijgbaar, en ook nog eens voor elk budget. En tien of honderd digitale boeken nemen net zo weinig plaats in als één digitaal boek.

Als jij mij volgt op Twitter en/of Facebook (en dat doe je toch zeker?), weet je dat ik één van de vele testers ben van het door Bruna te lanceren platform Bliyoo. Verder heb ik een abonnement op Elly’s Choice en ben ik lid van de openbare bilbiotheek, waarbij ik ebooks kan lenen. Van al deze leesvormen vind ik het grootste pluspunt dat het bijdraagt aan het gemak om zo veel mogelijk legaal te lezen. Er is ook wel een nadeel aan de grote beschikbaarheid van ebooks: keuzevrijheid die kan leiden tot “keuzestress”. Het is allemaal zo toegankelijk, dat het je kan overweldigen.

Vorig jaar augustus is de abonnementsservice Elly’s Choice van start gegaan. Dit abonnement kost ongeveer € 3,– per maand en voor dat geld mag ik elke maand tien (!) boeken downloaden. Deze boeken worden echt mijn eigendom, dus ik hoef niet na te denken over wanneer ik tijd heb om deze boeken te lezen. Dat is een enorm pluspunt. En tien boeken per maand ….. Dat lees ik niet zo maar eventjes weg. Deze overdaad ervaar ik nu nog steeds als heel prettig. Genoeg titels waarmee ik mezelf in slaap sus dat ik ze ooit ga lezen.

Natuurlijk zou ik als nadeel kunnen noemen dat de titels vast staan. Ik heb daarin geen eigen keuze. Elly bepaalt welke boeken er ter beschikking worden gesteld en daarbij wordt zo veel mogelijk een mix gemaakt tussen verschillende genres, heel recent en ook wat minder recent. Relatief veel thrillers, oftewel boeken die ik zelf niet vaak lees. In een vakantie of ’s avonds in bed vormen deze boeken juist weer wel het recept voor een paar ontspannen uurtjes. En zelfs als ik maar één titel per maand zou lezen, dan is dat de abonnementsprijs waard.

Lastig vind ik dat er in Elly’s Choice geen zoekfunctie zit. Op de website kan ik niet terugvinden welke boeken er de afgelopen maanden zijn aangeboden. En het zijn inmiddels zo veel boeken, dat ik niet alle titels in mijn geheugen op een rijtje heb. Wat ik zelf nog, heel persoonlijk, als irritant ervaar, is dat “Elly” mij aanspreekt in de mailberichten. Daar krijg ik een beetje jeuk van, ik hoef niet zo nodig het idee opgedrongen te krijgen dat er een echte mevrouw Elly aan de andere kant van de website zit.

En nu is er dan Bliyoo, met een enorme hoeveelheid boeken en tijdschriften. Ik las tot voor kort eigenlijk geen tijdschriften, simpelweg omdat ik nooit kan beslissen aan welk tijdschrift ik mijn geld ga besteden. Nu hoef ik die keuze niet te maken, ik schakel simpelweg van het tijdschrift Psychologie naar een exemplaar van Landleven en weer door naar een tijdschrift van mijn interesse of humeur op dat moment. De hoeveelheid beschikbare boeken is indrukwekkend. Het lezen gaat via een tablet en/of een smartphone. Ik ben zo’n type dat eigenlijk altijd haar telefoon bij de hand heeft, dus op elk willekeurig moment kan ik even wat lezen. Dat is zowel een voor- als een nadeel, want ik ervaar het lezen op mijn telefoon toch als iets vluchtiger dan lezen op mijn ereader.

Ik ben erg benieuwd wat de abonnementsprijs gaat worden. De toegang tot zo veel boeken en tijdschriften is natuurlijk wel het een en ander waard, maar voor mij moet dat in verhouding blijven staan tot de regelmaat waarmee ik er van gebruik ga maken. Er zijn meerdere kanalen waarlangs ik beschikking krijg over boeken. Het is een beetje de luxe voor een boekenblogger dat een uitgeverij regelmatig bereid is een leesexemplaar beschikbaar te stellen in ruil voor een eerlijke recensie/leeservaring. Voor mij zal dat betekenen dat ik niet bijvoorbeeld elke maand via Bliyoo zal lezen (hoewel ….. de herontdekking van die tijdschriften smaakt naar meer).

Als laatste nog de mogelijkheid om via de openbare bibliotheek ebooks te lenen. Ik word regelmatig verrast door de uitbreiding van de collectie, dus ben ik overwegend positief over deze leesmogelijkheid. Overwegend, want het blijft lenen bij een bibliotheek, dus ben ik gebonden aan de uitleentermijn (en dat ik wil ik nog wel eens vergeten).En misschien ligt het aan mij, maar ik vind de zoekmogelijkheden in de collectie belabberd. Naar mijn idee ben ik veel te veel tijd kwijt aan uitvinden of een bepaald boek überhaupt als ebook beschikbaar is.

Al met al ben ik als lezer natuurlijk erg blij met alle nieuwe mogelijkheden. En ik ben ook bijzonder benieuwd naar jouw mening hierover. Dus voel je vrij om hier of op mijn facebookpagina een reactie achter te laten!

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

De hoogte van de letters

Waar zal ik beginnen? Begin ik netjes bij het begin of leg ik juist eerst de nadruk op het eind? Begin ik met te vertellen dat ik met deze blogpost meedoe in de blogtour die door WPG Uitgevers België in samenwerking met Signatuur is georganiseerd? Of begin ik met de analyse van de titel? Dat ligt bij een titel als Wanneer wordt het eindelijk weer zoals het nooit is geweest redelijk voor de hand. Overigens zou het verboden moeten worden om boeken met een lange titel te publiceren. Wordt er dan nooit rekening gehouden met slechts 140 tekens in een tweet? 🙂

En ik kan er niets aan doen dat ik zo raar begin. Dat is volledig te wijten (of beter: te danken) aan deze roman van de Duitse auteur Joachim Meyerhoff. De jeugd van de hoofdpersoon, Josse/Joachim, speelt zich namelijk af op het terrein van een psychiatrische jeugdinstelling (in Noord-Duitsland, jaren ’70), waarbij “jeugd” heel ruim genomen moet worden. Zijn vader is de directeur van deze instelling en de woning van het gezin staat op dit terrein. Het gezin bestaat naast vader en Josse uit moeder, twee oudere broers en de hond. Voeg aan deze bijzondere setting de levendige fantasie van Josse toe, in combinatie met zijn onverklaarbare woedeaanvallen, en je hebt genoeg elementen om een tot de verbeelding sprekend boek te schrijven.

Het boek leest in eerste instantie als een verzameling jongensavonturen, met een soort Q&Q-uitstraling. Waarschijnlijk komt dit ook doorat ik in dezelfde periode ben opgegroeid, dus is het een en ander best herkenbaar. Bijzonder is natuurlijk wel dat Josse dagelijks wordt geconfronteerd met het van de norm afwijkende gedrag van de bewoners c.q. patiënten. Enerzijds merk je als lezer dat dit voor hem dus een hele gebruikelijke omgeving is, anderzijds is het overduidelijk dat dergelijke woonomstandigheden invloed hebben op de persoonlijke ontwikkeling van een jongen. Zo is daar het prachtige hoofdstuk over leren schrijven op school. Josse heeft moeite om alle letters op dezelfde lijn te zetten. Dit komt omdat voor hem een letter een bepaalde “waarde” heeft. De patiënten wonen namelijk in de diverse gebouwen die op het ommuurde terrein staan. Elk gebouw wordt aangeduid met een eigen letter en elke afdeling in het gebouw wordt aangeduid met de plek binnen het gebouw. Er is dus bijvoorbeeld een afdeling C Hoog en een afdeling E Midden. Hoe hoger de plaats in het gebouw, hoe zwaarder de afwijking van de bewoners. Dus een woord dat begint met een k wordt afhankelijk van de betekenis door Josse met een hoge of juist lage letter (ten opzichte van de schrijflijn) geschreven. Een gevaarlijke kat begint voor hem met een k-hoog.

Wat verder opvalt is de extreme gevoeligheid van de hoofdpersoon. Hij ervaart meer dan hij meemaakt, hij voelt meer dan hij ziet. Hij is ook nog eens extreem onrustig, kan geen moment stilzitten. Je zou in onze huidige tijd vermoeden dat er wel eens een pilletje Ritalin voorgeschreven zou kunnen gaan worden. Hij vormt een wonderlijke combinatie met zijn extreem aanwezige en tegelijk extreem afwezige vader. Vader kan zich volledig verliezen in een onderwerp, in die zin dat hij dan alles wat los en vast zit over dat onderwerp leest. De boeken liggen vervolgens “leeg gelezen” op de grond. Het in de praktijk brengen van al deze theoretisch verkregen kennis, is iets heel anders. En het vermogen van vader om zich in zijn jongste zoon te verplaatsen laat ook nog wel wat te wensen over. Josse komt niet toe aan het vertellen over zijn ervaringen tijdens een reis door Turkije, want vader weet door het doorspitten van een aantal reisgidsen véél meer over het land. Hij weet het in ieder geval beter.

Langzaam maar zeker merk je een ontwikkeling bij Josse die we simpelweg zouden kunnen benoemen als: volwassen worden. Afstand nemen van de familie, afstand nemen van de opvattingen over de jeugdjaren. En dan komt de twijfel. De twijfel knaagt zich een weg door het pantser van prettige, positieve herinneringen. Het gezin wordt niet gespaard wat betreft persoonlijke drama’s. En het overlijden van de hond maakt diepe indruk op Josse. Het voelt als het wegvallen van de laatste schakel die het gezin als gezin bij elkaar hield.

Ik vind het uitermate knap hoe de schrijver zonder expliciet hierover al iets te melden, toch duidelijke aanwijzingen geeft over de relatie tussen de ouders. Pas veel verder in het verhaal wordt aandacht besteed aan de stand van de bedden in de ouderslaapkamer. Bij deze ontwikkeling moest ik terugdenken aan de vader van David Sores, uit de roman De barmhartigen (uitgeverij Manteau – WPG Uitgevers België), die met een verrekijker op de borst beweerde zich regelmatig in het bos terug te trekken om van de natuur te genieten, terwijl in werkelijkheid hij op die momenten samen was met een andere, aantrekkelijke, vrouw. Dat was zijn manier om zich bij tijd en wijle te onttrekken aan de plak van zijn vrouw. Bij de vader van Josse ligt dat naar mijn gevoel iets genuanceerder. Daar is het eerder de moeder die onder de weliswaar charismatische maar tevens verpulverende invloed van de vader staat en daardoor niet in staat is een evenwichtige relatie met hem te behouden.

Wanneer wordt het eindelijk weer zoals het nooit is geweest. Wat een prachtige titel. Laten we de Griekse filosoof Heraclitus er maar bij halen: panta rhei, oftewel alles stroomt, alles is in beweging. Dus zelfs als je af en toe verzucht dat het vroeger beter of makkelijker was dan nu, zal bij echte analyse van waarnaar je verlangt blijken dat het nooit zo is geweest. Herinneringen worden ingekleurd door de omstandigheden van nu. Dit laat de roman van Meyerhoff duidelijk zien. Het was een fijne leeservaring met een lach en een traan, mijn dank gaat uit naar de uitgever dat ik mee mocht doen in de blogtour.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Via deze link zie jij het volledige blogtourprogramma. Lees ook eens wat de andere deelnemers van de roman vonden.

Het uur van het gevoel

Als kind kon ik uren zoet zijn met zelfverzonnen schrijfspelletjes. Ik gaf mijzelf dan allerlei opdrachtjes, zoals het in spiegelbeeld schrijven van woorden en zinnen of ondersteboven of met mijn “andere” hand. Mijn dominante hand is absoluut de rechter, maar ik kon mij vrij goed redden met mijn linkerhand. Na flink oefenen kon ik uiteindelijk met mijn linkerhand leesbaar schrijven in onderste-boven spiegelbeeld. Ik vermoed dat het mij thans weer heel veel moeite zou kosten om dit resultaat te evenaren :).

Aan deze uitdagingen moest ik meteen terugdenken toen mij de gelegenheid werd geboden om de roman De linkshandigen van Christiaan Weijts (de Arbeiderspers) te lezen. De roman liet even op zich wachten (wat mij en de overige leden van de boekenbloggersleesclub Een perfecte dag voor literatuur de kans gaf om een greep te doen in ons eigen Prioriteitenkabinet). Deze roman is dat wachten meer dan waard.

De hamvraag is dan natuurlijk waaróm ik deze roman zo ongelofelijk de moeite waard vind. En die vraag is absoluut niet makkelijk te beantwoorden. Misschien heb ik helemaal geen antwoord, of is mijn antwoord elke keer anders. Er zijn nu eenmaal van die boeken die precies op het juiste moment onder de juiste omstandigheden worden gelezen.

In minder dan 200 pagina’s sleurt de schrijver ons in eerste instantie mee over de snelweg. De werkelijke snelweg aangezien hoofdpersoon Simon na spontaan ontslag te hebben genomen (gekregen?) als cartoonist, in zijn auto stapt en wegscheurt. Hij pikt onderweg nog even een liftend meisje op, met een grote cellokoffer op haar rug. En ook de denkbeeldige snelweg, waar in hoog tempo een aantal levenservaringen van Simon en ook van de liftster (Katharina) voorbij komt. In dit gedeelte van het boek werd ik vooral getroffen door de manier waarop Weijts de sfeer en omstandigheden weet te typeren. Er heerst een soort studentikoze, licht absurdistische sfeer, waarbij ik overigens door de schrijfstijl geen enkel moment vreesde dat er een doldwaas, kolderiek avontuur zou volgen. “Spitsvondig” was het woord dat mij hier te binnen schoot.

Na drie dagen en een aantal avonturen en uitwisselingen verder, komen Simon en Katharina-met-de-cello aan bij het Franse landgoed waar de moeder van Katharina verblijft. Het verhaal komt dan “tot rust”, in die zin dat dan langzaam maar zeker voor Simon een aantal puzzelstukjes op zijn plaats gaan vallen. Het verhaal wordt dan in mijn beleving heel klein, heel geconcentreerd. De grote boze buitenwereld wordt als het ware teruggebracht naar de individuele wereld en dan eigenlijk ook nog de innerlijke wereld. Waar precies deze omslag plaatsvindt, kan ik, zonder terugbladeren, niet goed vaststellen. Door de opbouw van deze roman voelt het als een heel natuurlijke, logische ontwikkeling.

Nu wil het toevallig zo zijn dat de cello één van mijn favoriete instrumenten is. Wil jij mij in een (positieve) melancholische stemming krijgen, waarbij de tranen om het minste of geringste over de wangen gaan rollen, dan is het recept eenvoudig: laat mij luisteren naar cellomuziek. Ik kon mij daardoor heel levendig voorstellen hoe Simon het heeft ervaren om Katharina via de cello met haar moeder te horen “praten”. Voor beide vrouwen heeft deze cello een heel bijzondere betekenis, hetgeen in het boek steeds duidelijker wordt.

Simon zelf worstelt met zijn linkshandigheid. Of zijn rechtshandigheid. Of zijn tweehandigheid? Gezien de titel van het boek moet de linkshandigheid natuurlijk wel een belangrijke rol spelen, maar voor mij was dat van ondergeschikt belang. Ik geloof niet zo in de vermeende krachten of talenten die de linkshandigen of juist de rechtshandigen hebben. Wat mij wel interesseerde was de persoonlijke ontwikkeling en omwenteling van Simon, zijn besef over hoe hij is geworden wie hij is en wat er voor hem nodig is om in zijn eigen leven weer verder te kunnen. Zijn verleden is nauw verweven met het leven van zijn zus, Emma.

De titel van deze blogpost is ontleend aan het gedicht “To my sister” van de Engelse dichter William Wordworth. Dit gedicht is door Weijts op een prachtige manier verweven met de persoonlijke evolutie van Simon. Achterin het boek staat het volledige gedicht opgenomen. “Het uur van het gevoel” dekt in mijn beleving goed de lading: in slechts een paar dagen tijd wordt het leven van Simon onderste boven gegooid en moet hij een nieuwe invulling aan en voor zichzelf geven.

Het is alsof ik Simon, Katharina maar ook Emma al jaren ken. Ik was oprecht verdrietig om te lezen hoe het leven van Emma is verlopen. Zij had niet bepaald al het geluk van de wereld aan haar zijde. Hoe anders kan een leven lopen, bijvoorbeeld van de Emma uit het heerlijke, positieve boek Emma’s Geluk van Claudia Schreiber (Orlanda Uitgevers) In deze roman lacht het leven Emma in eerste instantie ook niet toe. Door een wonderlijke familie en bijzondere woon- en leefomstandigheden heeft zij weinig vertrouwen in de toekomst. Maar door het spreekwoordelijke geluk bij een ongeluk begint de zon weer wat te schijnen, hoewel het slot echt even slikken was. Een heerlijk boek voor “tussendoor”. Niet elk boek kan en hoeft van het kaliber van De linkshandigen te zijn.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

En hier weer de link om te lezen wat mijn medebloggers van deze roman vinden.

Uiteraard komt Cathelijne van Een perfecte dag voor literatuur de eer toe voor het mogelijk maken van deze leeservaring, die overigens zonder de welwillende medewerking van De Arbeiderspers niet tot stand had kunnen komen. Daarom hartelijk dank!

Duif is dood

Van Uitgeverij De Geus kreeg ik vorige week het boek Koortsmeisje toegezonden. Koortsmeisje is de Nederlandse vertaling van het van oorsprong Zweedse verhaal Feberflickan van schrijfster Elisabeth Östnäs. Volgens de informatie op de voorkant wordt dit boek ingedeeld in het genre literaire thrillers. Eerlijk gezegd ben ik niet zo gecharmeerd van deze categorie boeken, omdat door de toevoeging literair ik vaak het gevoel krijg dat ik niet “zomaar” van de inhoud van het spannende verhaal mag genieten, maar dat ik er een diepere bedoeling of excellente schrijfstijl in moet herkennen. Ik was daarom eerst een beetje terughoudend, maar na het lezen van de achterkant was ik nieuwsgierig genoeg om dit boek te willen lezen!

Het verhaal gaat in principe over Luna. De informatie op de achterkant geeft aan dat zij verdwaasd door haar huis doolt en de levenloze lichamen van haar vader en een vrouw aantreft. Door deze informatie moest ik onmiddellijk denken aan één van de boeken van Elizabeth George: Tot de dood ons scheidt (A.W. Bruna Uitgevers). In dat boek is sprake van een vermoorde vader, waarbij de verwarde dochter aangeeft dat zij de moord heeft gepleegd. Hoe het verhaal verder gaat (en of het qua verhaallijn lijkt op Koortsmeisje) ben ik allang vergeten. Dat gebeurt bij mij vaak met spannende boeken, omdat ik die boeken lees voor een paar uurtjes ontspanning en niet zozeer voor de precieze verhaallijn. Groot voordeel: eens in de zoveel jaar kan ik het boekje in een vakantie opnieuw lezen en er weer plezier aan beleven 🙂

Koortsmeisje is een knap opgebouwd verhaal. In de eerste hoofdstukken loop je met Luna mee door het huis en de tuin en krijg je een indruk van haar herinneringen en bespiegelingen. Terwijl zij door het huis loopt, ruimt Luna het een en ander op, haalt ze deuren van het slot en boent ze de trap. Uit alles blijkt dat zij in afwachting is van de komst van mensen en dat die komst niet samenhangt met een prettige gebeurtenis.

Op de voorkant van het boek staat als kenmerk voor het verhaal ook het woord “ongemakkelijk”. Dat is heel treffend: je voelt je voortdurend ongemakkelijk in het bijzijn van Luna. Dat ongemakkelijke komt onder andere door haar afstandelijke manier van doen en denken en het zo goed als afwezig zijn van emotie. Hoewel je als lezer nog geen kennis hebt van wat er is voorgevallen (als je tenminste de achterkant nog niet hebt gelezen), wéét je door de mooie beschrijvingen en ingehouden schrijfstijl, dat er iets afschuwelijks aan de hand is. Op het moment dat de dode personen worden gevonden, was ik er dan ook volledig van overtuigd dat Luna de moorden gepleegd had.

Het boek maakt indruk door de tegenstellingen van de verschillende personen. Waar bijvoorbeeld zus Stella veel emoties toont, realiseert Luna zich dat Stella ook voor haar de emoties moet uiten, omdat dat iets is wat Luna zelf niet kan. Zij blijft gedurende het hele boek de uiterlijke kalmte zelve met voor zichzelf heel veel vraagtekens. Ook op de momenten dat Luna ons meeneemt in haar herinneringen aan moeilijke tijden en momenten, zoals de ziekte van haar moeder, de omgang met buurjongen Konrad en haar liefde voor haar duiven, blijft de schrijfstijl hetzelfde. Door deze constant doorgevoerde stijl wordt het een mooi afgerond geheel.

Natuurlijk ga ik hier niet verklappen hoe het verhaal zich verder ontrolt. Maar het is knap hoe de schrijfster mij (en velen in het boek met mij) aan het twijfelen krijgt. Nog knapper is dat het mij niet meer uitmaakte wie het heeft gedaan, maar dat ik veel meer geïnteresseerd raakte in Luna en haar familie als zodanig. Dat in de allerlaatste bladzijden dan nog een wending in het verhaal zit, waardoor een aantal puzzelstukjes  alsnog op hun plek vallen, is alleen maar meegenomen.

Zonder de discussie over “wat is literair” te willen oprakelen, durf ik wel te stellen dat ik begrijp dat Koortsmeisje wordt aangeduid als een literaire thriller. Door de manier waarop de schrijfster de sfeer weet neer te zetten en je meeneemt in de gedachtewereld van Luna, heeft dit boek veel meer in zich dan alleen maar een spannend verhaal. En als je de titel van mijn blogpost helemaal wilt begrijpen, dan zit er niets anders op dan Koortsmeisje te lezen.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Met dank aan Uitgeverij De Geus voor het beschikbaar stellen van het recensie-exemplaar!

Parels en veren

Laat ik voor de verandering meteen beginnen met mijn mening:

“Er zijn boeken waarbij het actieve verhaal in dat boek eigenlijk helemaal niet belangrijk is. De ware essentie zit dan namelijk in soms enkele zinnen, het prachtige taalgebruik of bijzondere sfeerbeschrijvingen. De rest van de roman is bijzaak en op zijn hoogst context.”

Ben je het niet met mij eens? Dan vermoed ik dat je Hoger dan de zee van Francesca Melandri en Alles waar ik spijt van heb van Philippe Claudel nog niet gelezen hebt.

Oppervlakkig gezien gaat het in Hoger dan de zee om een vrouw die haar man bezoekt in de gevangenis en een man (Paolo) die in dezelfde gevangenis zijn zoon bezoekt. Deze gevangenis ligt op een eiland, want “als je iemand echt gescheiden van de rest van de wereld wilt houden, is er geen muur hoger dan de zee.” (p 27). De reis naar het eiland wordt beschreven, er komt een storm (mistral), dus moeten zij de nacht op het eiland blijven, daarna vertrekken ze weer en wordt er kort aangegeven wat er in de volgende jaren gebeurt. Zo, klaar. Maar deze opsomming doet geen enkel recht aan de waarde van deze roman. De personages worden op een heel integere manier neergezet, waardoor je hen meteen in je hart sluit. Hun geschiedenis, hun letterlijke en figuurlijke weg naar het Eiland, is door de schrijfster heel rustig, semi-afstandelijk en daardoor juist indrukwekkend, beschreven. Ook voor de gevangenisbewaarder is een belangrijke plaats ingeruimd. De manier waarop dat wordt belicht, is prachtig.

Luisa, de vrouwelijke hoofdpersoon, vertelt aan Paolo over hoe haar kinderen konden strijden om de laatste veer van hun pauw. Deze laatste veer zou geluk brengen. Uiteindelijk geven de kinderen hun gevecht op en geven ze gezamenlijk steeds weer die laatste veer aan hun moeder. En ja, Luisa vindt dat zij geluk heeft in haar leven. Een opvatting om in gedachten wat langer bij stil te staan. Overigens vind ik dat Luisa wel iets weg heeft van Jocelyne uit De lijst van al mijn wensen (geschreven door Gregoire Delacourt, uitgegeven bij Orlando): een zekere gelatenheid, maar uiteindelijk een sterke persoonlijkheid.

Alles waar ik spijt van heb gaat over een jonge man die  teruggaat naar de plek waar hij is opgegroeid. Hij moet daar naar toe in verband met het overlijden van zijn moeder. Met haar heeft hij al heel lang geen enkel contact gehad. Door zijn aanwezigheid in die oude en toch ook vertrouwde omgeving komen allerlei voorvallen uit (met name) zijn jeugd weer in zijn herinnering en moet hij een manier vinden om daar mee om te gaan en het een plek te geven. Geen gemakkelijk thema, maar door de schrijfstijl van Claudel een intrigerende roman. Een bijzonder beeld vind ik het verhaal van Jos, de hotelier, over hoe schelpdieren onder water omgaan met verwondingen. Waar mensen spijt kunnen hebben, maakt een schelpdier prachtige parels om de wond heen, om die te helen en te verzachten. Ware schatten met in zich een herinnering aan een wond, aan pijn.

Mijn stelling is dus dat het bij de beoordeling van een roman uiteindelijk niet uitmaakt hoe de hoofdpersonen heten, uit welk gedeelte van Italië zij komen,  in welke Franse regio de zoon zijn moeder gaat begraven of in welke periode het verhaal is gesitueerd. De nasmaak wordt gevormd door die paar zinnen, die paar passages die ook lang na het boek uitgelezen te hebben, in mijn gedachten blijven en mij tot “herkauwen” aanzetten. Ter ondersteuning van mijn mening gaf ik al uit ieder boek een passage over pauwenveren en pareltjes. Als voorbeeld van bijzondere zinnen uit Hoger dan de zee: “Geschiedenis wordt met wapens gemaakt. Filosofie met denkbeelden.” (p 83). En uit Alles waar ik spijt van heb de opmerking van de hotelier: “Vlooien, daar zijn er heel veel van, maar van moeders heb je er maar één!”(gelezen op ereader, daarom geen idee welke pagina in papieren uitgave). Mooi! Deze zinnen kunnen ook waarde en betekenis hebben zonder dat je precies hoeft te weten wanneer en waarom de zinnen in deze romans voorbijkwamen.

Alles waar ik spijt van heb (De Bezige Bij) heb ik gelezen voor mijn leesclub (irl). Ik heb genoten van het taalgebruik en het gemak waarmee de schrijver een bepaalde sfeer neerzet, maar uiteindelijk was ik minder onder de indruk dan na het lezen van Het kleine meisje van meneer Linh en Zonder mij. Hoger dan de zee (Uitgeverij Cossee) kwam ik tegen op de tafel nieuwe aanwinsten bij mijn plaatselijke openbare bibliotheek. Ik vind het heerlijk om af en toe te “neuzen” op die tafel en de overige thematafels die er tegenwoordig tussen de rijen boekenkasten staan opgesteld. Wie weet waar ik een volgende keer mee thuiskom 😉

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Conor’s strijd

“Zeven minuten na middernacht”. Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen: ik wilde dit boek HELEMAAL NIET lezen. Het ziet er schitterend uit, harde kaft, mooie omslag, bijzondere tekeningen, prettig lettertype. Maar het ziet er ook wel echt uit als een kinder- c.q. jeugdboek. En als je dan al weet dat het over een jongen gaat, een ernstig zieke moeder en een monster …. tja dan heb ik in gedachten het verhaal al helemaal gemaakt en mijn vooroordeel al weer klaar. Wéér zo’n zielig verhaal met misschien ook weer zo’n opbeurende (Amerikaanse) feel-good-touch en een onrealistisch einde ……. pfff.

Maar ja, ik heb nu eenmaal toegezegd om dit boek te lezen en ik mocht met enkele medebloggers van de bloggersleesclub Een perfecte dag voor literatuur en op uitnodiging van Uitgeverij De Geus naar Antwerpen voor een ontmoeting met de schrijver, dus …. toch maar lezen.

En misschien zou de schrijver mij kunnen verrassen met zijn aanpak van het thema. Het is overigens al een verhaal op zich hoe dit boek tot stand is gekomen. Het is naar een idee van Siobhan Dowd, een Iers-Engelse schrijfster die zelf in 2007 op jonge leeftijd is overleden. Aan Patrick Ness is gevraagd om haar idee nader uit te werken, waarbij hij de vrije hand kreeg om het helemaal naar eigen believen in te vullen en vorm te geven.

De belangrijke rol van het monster deed mij vooraf terugdenken aan het lezenswaardige boek De jongen die demonen zag van Carolyn Jess-Cooke (Uitgeverij Orlando). In dit verhaal wordt Alex, de jonge hoofdpersoon, zowel geholpen als lastiggevallen door een demon. Deze demon is op een zeer bepalend moment in het leven van Alex te voorschijn gekomen en heeft een grote invloed in de belevingswereld van Alex.

Eenmaal begonnen in Zeven minuten na middernacht viel mij meteen op dat het hier om een zeer goed geschreven verhaal gaat. Conor (de jongen) krijgt om 0.07 uur bezoek van het monster. Het monster (de taxusboom in de tuin) is een bijzonder “monster”. Langzaam maar zeker wordt steeds meer duidelijk waarom het monster nu weer tot leven is gekomen (dat is drie keer eerder gebeurd en die situaties worden door de boom aan Conor verteld) en waarom Conor niet echt bang is voor het monster.

Door het opvoeren van “vriendje” Harry en vriendinnetje Lily had ik een associatie met een (kinder)boek dat ik afgelopen zomer via de app vakantiebieb.nl heb gelezen, namelijk De jongen in de jurk van David Walliams. In dit grappige boekje met serieuze ondertoon komt ook de bewustwording van de hoofdpersoon aan de orde in samenhang met de mensen/familie/klasgenoten/vrienden om hem heen.

Al met al kon ik er inmiddels niet meer onderuit om mijn vooroordeel over Zeven minuten na middernacht overboord te gooien. Aan het einde van de leesavond was ik gevorderd tot pagina 156 en was ik overtuigd van de kwaliteit van dit boek. Ach ja en dan de laatste 58 pagina’s en uiteindelijk “het vierde verhaal”…… ik heb mijn best moeten doen om de tranen die over mijn wangen liepen niet op het boek te laten druppelen.

Natuurlijk weten we, net zoals Conor, allemaal al vanaf de eerste letter wat er gaat gebeuren, wat het onvermijdelijke is. Maar de weg daarnaartoe, alles wat Conor meemaakt en doormaakt, de eenzaamheid, het interne gevecht, de schaamte voor bepaalde gedachten, dat alles is bijzonder knap door Patrick Ness verwoord.

Wat een waanzinnig knappe prestatie om een boek te schrijven dat voor alle leeftijden geschikt is en voor elke lezer iets anders en misschien wel iets persoonlijks zal betekenen.  Het boek is heel toegankelijk maar biedt veel meer dan alleen het primaire verhaal van Conor. Ik heb mij voorgenomen om de boeken die ik lees en bespreek binnen Een perfecte dag voor literatuur, onafhankelijk en objectief te benaderen en als ik een niet zo positieve mening heb, die niet onder stoelen of banken te steken. Tot nu toe ben ik blij verrast met de goede selectie die er gemaakt is. En wat het boek van Patrick Ness betreft: voor alle leeftijden een heel mooi en waardevol Sinterklaas- of Kerstcadeau!

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

En nogmaals dank aan Uitgeverij De Geus voor de mogelijkheid om Patrick Ness te ontmoeten. Was een bijzondere middag!

Wil je weten wat anderen schrijven over dit boek? Klik dan HIER.

Het volgende project van Een perfecte dag voor literatuur is een gedichtenbundel van Thomas Möhlmann (Waar we wonen). Mijn blog en de publicaties van de medebloggers komen 7 december a.s. online.

Leestweeps en PAAZ. Enig causaal verband?

Afgelopen zondag 8 september was het weer zover: een “bijeenkomst” van de twitterleesclub Leestweeps. Gedurende 2 uur zit ik dan geconcentreerd achter mijn laptop in zo min mogelijk tekens mijn mening over een boek te geven, te lezen wat de opvatting van andere lezers is en te reageren op stellingen van de organisatie en deelnemers. Ik vind het erg leuk om via dit platform mee te praten over een boek. Het gaat (uiteraard) in een hoog tempo, dus je moet goed bij de les blijven. En als je problemen met je internetverbinding hebt, dan kan het allemaal best hectisch zijn. Gelukkig had ik daar geen last van, maar bij Westmus liep het allemaal beetje anders dan gepland. Lees HIER haar verslag over de avond!

En is het dan zo dat ik door al die hectiek en snelle interactie doordraaide en op de PAAZ (Psychiatrische Afdeling Algemeen Ziekenhuis) terecht kwam? Welnee! Het boek PAAZ van Myrthe van der Meer stond die avond centraal 🙂 En wat het extra leuk maakte, was dat Myrthe zelf meedeed. Dat gaf een toegevoegde waarde aan de hele discussie, zeker ook omdat Myrthe (een pseudoniem) haar eigen ervaringen in dit boek heeft beschreven. Op de website van Leestweeps is de twitterconversatie terug te lezen. Als jij dit boek (nog) niet gelezen hebt, kun je daaruit misschien net even wat meer indruk krijgen om te beslissen of je het alsnog gaat lezen. Overigens raad ik iedereen aan om Leestweeps te volgen. Op deze manier maak je soms kennis met boeken die je wellicht uit jezelf niet zo snel ter hand zou nemen (zo werkt het bij mij in ieder geval wel).

Via de app Leesditboek was er weer een heel boek beschikbaar (tot 25 september a.s.), namelijk Adel verplicht. Dit is de debuutroman van Adèle van Zuylen (ook al weer een pseudoniem!) en het wordt uitgegeven door A.W. Bruna. Het heeft een eigentijds onderwerp (vogelgriep, vaccinaties), is heel vlot geschreven, maar ik vond dat er een beetje te weinig echte spanning in zat. Maar wie weet komt dat in een volgend boek helemaal goed. Naar ik heb begrepen is het namelijk de bedoeling dat er meerdere boeken komen met de gravin en haar persoonlijke assistente/onderzoekster in de hoofdrollen.

Wat mij echt tegenviel was Tot de laatste cent van Erin Duffy (uitgegeven door The house of books. Dat is trouwens ook de uitgever van PAAZ). En dat is dan ook meteen niet helemaal eerlijk van mij. Op de voorkant staat namelijk dat dit een boek in de stijl van The devil wears Prada is en dat boek kon mij ook niet echt bekoren. Het is overigens wel een prima en makkelijk leesbaar boek voor tussendoor, maar mijn eigen verwachtingen lagen simpelweg wat hoger. Kort samengevat: jonge ambitieuze vrouw komt te werken in de financiële wereld van New York, vlak voor de economische crisis. Haar ervaringen binnen het team, het sfeertje in een mannenwereld en de spanning die dat met zich meebrengt komen uitgebreid aan bod, maar ik miste enige diepgang in het verhaal.

Heb jij ook één van bovenstaande boeken gelezen? Laat eens weten wat je er van vond. Alle reacties zijn meer dan welkom. 

Veel leesplezier!

theonlymrsjo