Flarden jeugdherinneringen

Het schoolplein van mijn lagere school bestond uit de beslotenheid van een Amsterdamse stadstuin. Volledig betegeld en omheind met een hoge stenen muur. Op de speelplaats was in de hoek een zandbak. Het meest aantrekkelijke van die zandbak vond ik de rand: een smalle stenen rand waarop het heerlijk balanceren was. Ik voelde mij diep in mijn eigen fantasie een heuse koorddanseres, want tja, juf kon wel zeggen dat het een harde, vaste rand was (dus pas op – niet vallen – doet pijn – en alle goedbedoelde adviezen die je als kind toch niet hoort), voor mij stond die rand symbool voor allerlei avonturen. We hebben het hier overigens over de jaren zeventig van de vorige eeuw, voor het geval het op jou allemaal nogal ouderwets en spartaans overkomt. Halverwege mijn lagere schooltijd kwam er een moderne zandbak, van kunststof en met deksels om het zand elke middag af te dekken. Spelen met zand deed ik liever tijdens mijn vakanties op Schiermonnikoog, balanceren op de plastic rand was er niet bij, dus mij is die nieuwe bak de rest van mijn lagere schoolcarrière een doorn in het oog gebleven 🙂

Aan deze periode en de zandbak moest ik vaak denken tijdens het lezen van Moederziel van Krijn Peter Hesselink (Uitgeverij Podium). In deze roman is de hoofdpersoon Jonathan. Aan het begin van het boek is Jonathan onderweg naar een apotheek om een morning afterpil voor zijn vriendin te regelen. Als snel blijkt dat dit een eenmansactie van hem is, op een niet helemaal logisch tijdstip en wat zijn eigen voorkomen betreft, ook niet in een meest dagelijkse outfit. En of dat allemaal nog niet genoeg is om over na te denken, komt hij daar op straat zomaar zijn moeder tegen. Zijn moeder is jaren geleden plotsklaps uit zijn leven verdwenen, dus het is voor hem heel enerverend om haar daar te zien en met haar in contact te komen.

Voor de goede orde: het is bijna niet mogelijk om een leeservaring over dit boek te schrijven zonder iets van de sluier over Jonathan en zijn moeder op te lichten. Dus als je echt niet wilt weten wat Jonathan meemaakt, dan is het verstandig om nu deze blogpost niet verder te lezen. Maar eerlijk gezegd, ook als je het boek zelf leest (en dat moet je echt gaan doen) zul je merken dat ergens halverwege iets begint te knagen. Dus zo verrassend is het niet dat uiteindelijk blijkt dat de oudere mevrouw waarmee Jonathan een gesprek begint, met wie hij koffie drinkt en die hij meeneemt naar het vakantiehuisje waar zijn vriendin én zijn vader verblijven, niet zijn moeder is. Dat kán zij ook niet zijn, maar daar komt Jonathan pas achter als zijn vader, na al die jaren, hem eindelijk vertelt wat er met zijn moeder is gebeurd.

Hesselink gebruikt de techniek waarbij hij voortdurend heen en weer springt van de jonge Jonathan (lagere schooltijd) naar de huidige Jonathan, een jong volwassene die zijn best doet om zijn leven een zinvolle invulling te geven en moet zien om te gaan met alle ups-and-downs die daarbij horen. Vooral de jonge Jonathan zag ik voor mij. Zijn levendige fantasie maakt dat hij zich helemaal gek kan maken, maar eveneens dat hij in staat is om ongemakkelijke situaties te overleven. Ik vond het werkelijk prachtig hoe de schrijver dit heeft weten neer te zetten. De manier waarop Jonathan met zijn nieuwe buurmeisje Fleur omgaat, hoe zij samen redeneren over wat zij meemaken, horen en zien, dat alles maakte dat ik mijzelf weer zag staan op die smalle stenen rand van de zandbak, wiebelend evenwicht houdend en met dromerige ogen een totaal eigen wereld inkijkend. Dat gaf tijdens het lezen een zacht, licht emotioneel en weemoedig gevoel, waarbij ik niet kan ontkennen dat ik dan ook af en toe terugdacht aan mijn eigen inmiddels meer dan 30 jaar geleden overleden moeder. Wat is het toch heerlijk als een schrijver met slechts woorden zoveel beelden en gevoel kan oproepen!

De jong volwassen Jonathan wordt door zijn ontmoeting met zijn “moeder”, zijn onvermogen om met zijn vader te communiceren en de potentiële dreiging dat zijn relatie met Mariëlle op de klippen loopt, gedwongen om over zichzelf en zijn situatie na te denken. Het slot van het boek geeft voldoende aanknopingspunten om voor alle betrokkenen te wensen dat hun levens een positieve wending nemen.

Het thema dat traumatische ervaringen op jeugdige leeftijd een enorme impact kunnen hebben op het latere leven, komt ook duidelijk naar voren in de (jeugd)roman De jongen die demonen zag van Carolyn Jess-Cooke (Uitgeverij Orlando). In deze roman wordt het jongetje Alex zwaar beïnvloed door de aanwezigheid van demonen. Maar dit is geen fantasyroman! Ook bij Alex blijkt dat door een ingrijpende gebeurtenis rondom zijn vader en het ontbreken van duidelijkheid hierover door andere personen rondom Alex, hij een eigen versie maakt van wat er is gebeurd. En bij Alex resulteerde dit er in dat hij een plaatje in zijn hoofd had, dat zich op ongewenste momenten naar voren drong.

Dit geldt ook voor Jonathan. Als jongetje heeft hij meegekregen hoe “lastig” zijn ouders kunnen zijn, tegen hem en tegen elkaar. Zeker zijn moeder heeft haar eigenaardigheden en daardoor lopen de spanningen bij hem thuis steeds verder op. Hoeveel hij daadwerkelijk heeft meegekregen van de fase vlak voor het verdwijnen van zijn moeder, wordt niet volledig uitgewerkt. Net zo min of er herinneringen zijn aan de periode direct na haar “verdwijning”. Juist door dit niet helemaal te beschrijven en te ontleden, laat de schrijver zijn lezers in hun waarde. Wij hebben die informatie namelijk totaal niet nodig om te begrijpen hoe Jonathan zich moet voelen. Het is maar een klein boekje qua omvang, maar oh wat wil ik het bij deze graag aan een ieder aanraden.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Ik werd in de gelegenheid gesteld om dit boek te lezen doordat Uitgeverij Podium mij een leesexemplaar heeft toegezonden, waarvoor zeker heel veel dank. Wil je weten wat mijn medebloggers van Een perfecte dag voor literatuur over Moederziel schrijven? Volg deze LINK.

Let op: Binnenkort verschijnen mijn blogposts alleen nog maar via http://www.theonlymrsjo.nl

Tussen eb en vloed

Mijn vader ging eens (een eeuwigheid geleden) met mijn broer wandelen. Mijn broer was toen ongeveer 6 jaar oud. Wij woonden in Amsterdam aan een pleintje. Prominent op dat pleintje aanwezig was een enorme boom. Mijn vader heeft nog vele jaren aangehaald dat mijn broer, als klein kereltje, toen aan hem vroeg: “Pappa? Staat die boom daar wel echt?” Natuurlijk had hij kunnen antwoorden: loop er maar eens tegenaan, dan weet je het wel. Maar mijn vader is in zijn leven veel bezig geweest met spirituele, mystieke en esoterische onderwerpen, overigens vanuit een diepgevoeld religieus besef. Mijn vader zag in die vraag van zijn zoontje daarom meer een aanwijzing voor hemzelf, om na te denken over materie, werkelijkheid en waarheid.

Het was voor mij dan ook een leuke ervaring om de roman Tijdloos te lezen, geschreven door Sybold Deen. In deze roman heeft de hoofdpersoon een aantal bijzondere zaken meegemaakt en enige pijnlijke levenservaringen. Hij gaat op onderzoek uit naar het hoe en waarom van die ervaringen, wat tegelijkertijd neerkomt op zelfonderzoek. Er volgt een wonderlijke combinatie van dromen, visioenen, ontbreken van tijdsmeting en simultaan lopen van in oorsprong chronologische gebeurtenissen. Daar dwars doorheen ontwikkelt zich nog een prachtige liefdesrelatie, wordt een oude relatie afgesloten en heeft de hoofdpersoon ook nog te maken met een dementerende vader. Genoeg onderdelen om een goed gevuld verhaal neer te zetten. En zoals de titel al doet vermoeden is er een hoofdrol weggelegd voor tijd in al zijn verschijningsvormen. Wat ís tijd? En is dat voor iedereen hetzelfde? En zou het ook mogelijk en te accepteren zijn dat alle ontwikkelingen al gebeurd zijn, dat alles al bestaat en dat het alleen nog de vraag is welke ontwikkeling jij, op dit moment in jouw leven, “ziet”. Er is een voortdurend spel met de elementen waarheid, werkelijkheid en tijd.

In mijn gesprekken met mijn vader hebben verschillende theorieën de revue gepasseerd. De oude filosofen en ook de meer moderne denkers kwamen op tafel (waarbij keer op keer bleek dat mijn vader beter op de hoogte was dan ik 🙂 ). Uitermate interessante discussies waren het gevolg, zelden met het idee dat we “de kwestie” hadden opgelost. Maar misschien is oplossen niet het ultieme doel, misschien is juist het bewust zijn en het zelfstandig blijven nadenken veel essentiëler. Dat illustreerde hij met de anekdote over de drie monniken die al biddend met elkaar door een bos wandelden. Uiteindelijk bereiken zij de bosrand en zien daar in het vroege ochtendlicht een waterdruppel aan een struik hangen. De één ziet een robijnrode kleur in de druppel, de ander ziet een diepblauwe glans, terwijl de derde monnik ervan overtuigd is dat de druppel parelmoerwit is. Dezelfde druppel, maar afhankelijk van lichtval, eigen blik en verwachtingspatroon heeft die druppel tegelijkertijd meerdere verschijningsvormen. Wat is dan werkelijk? Wie spreekt er dé waarheid?

Misschien zitten we, als samenleving, inderdaad bij Plato in de grot: door het licht dat van achter ons naar binnen valt, zien we niet de werkelijkheid, maar slechts een afspiegeling daarvan, die wij overigens voor de werkelijkheid houden. Ik ben hier graag mee bezig, helaas gun ik mijzelf slechts zelden “de tijd” om mij verder in deze onderwerpen te verdiepen. Wat ik een erg leuk boek over filosofie vind is het heerlijke, vermakelijke Filosofie voor beginners van Donald Palmer, uitgegeven bij Unieboek Uitgeverij Het Spectrum. De zo nu en dan ingewikkelde theorieën worden ondersteund en uitgelegd met behulp van cartoonachtige tekeningen. Het staat bij mij al jaren in de kast, maar in voorbereiding op deze blogpost ontdekte ik dat het nog steeds verkrijgbaar is.

Sybold Deen geeft in het nawoord zelf aan dat het in Tijdloos om fictie gaat (en ik hoop dat hij de terloopse opmerking over het eventueel afmaken van het verhaal over de reis naar Mars, serieus neemt). Is het goed geschreven? Als het echt om zinsconstructie, taalgebruik, stijlfiguren en dergelijke gaat, dan is mijn antwoord dat het zeker niet het allerbeste schrijfproduct aller tijden is. Deen heeft een vrij concrete schrijfstijl, die ondanks het onderwerp weinig aan de verbeelding over laat. Heeft dat mij gestoord of afgeleid? Absoluut niet. Ik heb genoten van Tijdloos. Het bracht voor mij veel herinneringen en emotionele ankers naar boven, het heeft een positieve verhaallijn, waarbij de hoofdpersoon en zijn partner zicht hebben op een mooie toekomst.

Als je in bent voor eens iets anders, dan raad ik jou deze roman zeker aan. Het past je naadloos of het past helemaal niet. Daar kom je snel genoeg achter.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Tijdloos is uitgegeven via Lycka till Förlag. Mijn dank gaat uit naar de distributeur en de auteur zelf, voor het contact opnemen en beschikbaar stellen van een leesexemplaar.

Langs de rand

Overal is wel wat. In elke familie, in elk gezin en in willekeurig welke relatie zijn er eigenaardigheden. In relatieve zin en soms zelfs in absolute zin. En dan is er ook nog een objectieve of juist een subjectieve benadering. Oftewel: het is voor een buitenstaander in principe niet te zeggen of iets eigenaardig is of niet. En dat is dan ook mijn probleem met het schrijven van een blogpost over de roman Iedereen kan schilderen van Emma Curvers (uitgegeven bij Atlas Contact). In deze roman draait het om Iris Kostons, of eigenlijk niet om Iris maar om haar vader Hans. En niet alleen om Hans, maar ook om moeder Elsbeth en zus Mia. En toch ook weer vooral om Iris. Zo vermoeiend, verwarrend en eigenaardig als dit klinkt, zo vermoeiend, verwarrend en eigenaardig is het leven van Iris.

Bij alle vier zit minimaal één steekje los. Bij de één wat meer steekjes dan bij de ander, maar de combinatie van deze persoonlijkheden in één gezin maakt het geheel tot een explosieve, onberekenbare situatie. Al vanaf de eerste bladzijden merk je dat de verhoudingen binnen de familie op scherp staan. Zeer beklemmend weet Curvers te beschrijven hoe moeder en dochter omzichtig te werk gaan bijvoorbeeld tijdens een verjaardagsvisite, om Hans niet uit zijn eigen balans te halen. Uit alles blijkt dat deze personen geen enkele basis als gezin hebben, ze hangen als los zand aan elkaar en zijn volledig onbekend met aspecten als wederzijdse steun, niet te verbreken band tussen ouders en kinderen en een zekere mate van gemeenschapszin. Iris is zo gewend aan haar situatie en de onderhuidse spanningen, dat zij weliswaar op afstandelijke wijze ziet dat er bizarre dingen in haar familie gebeuren, maar zonder dat dit inzicht leidt tot zelfstandige, volwassen daden. Zij loopt voortdurend langs en op de rand van de psychische afgrond. En ondanks alle ingeschakelde psychiaters en therapeuten dreigt continu het gevaar dat zij óver de rand wegglijdt.

Door het thema van deze roman is het niet moeilijk om het te associëren met andere boeken die ik heb gelezen. Sterker nog, ik moet mij bedwingen om hier niet een hele waslijst op te sommen van boeken die bij mij naar boven kwamen tijdens het lezen van Iedereen kan schilderen :). Ik mocht deze debuutroman lezen voor de boekenbloggersleesclub Een perfecte dag voor literatuur. Nu ik het heb gelezen, kan ik mij bijna niet meer voorstellen dat ik vooraf enige aarzeling voelde of ik op dit moment wel wilde meedoen. Door de omschrijving op de achterflap, de titel (de treffende verwijzing naar het hobbyproduct van Ravensburger) en de tekening op de boekomslag was ik niet direct enthousiast. Ik vermoedde dat het misschien vergelijkbaar zou zijn met PAAZ van Myrthe van der Meer (The House of Books). PAAZ heb ik geruime tijd geleden gelezen en ik vond dat een bijzonder boek. Ik ben ook zeker van plan om de meest recente roman van Myrthe, Up, ook te lezen. In beide boeken gaat het om het levensverhaal van Emma die aan een persoonlijkheidsstoornis en/of depressies lijdt. Myrthe weet heel goed leesbaar en begrijpelijk, met een flinke saus humor, te vertellen hoe het is om zo’n afwijking te hebben, hoe Emma probeert haar problemen te lijf te gaan en hoe het is om terug te keren naar de “normale” maatschappij. Knap geschreven, belangrijk onderwerp, maar van Een perfecte dag voor literatuur verwacht ik toch net een iets ander genre boeken. En dat blijkt de roman van Emma Curvers dan ook te zijn. Een totaal andere sfeer en andere schrijfstijl. Daarom is lezen zo leuk, steeds weer de ontdekkingstocht hoe een schrijver een onderwerp heeft aangepakt en vormgegeven.

Uiteraard dacht ik ook aan de roman van Nanda Roep: Van familie moet je het hebben en kan je het krijgen ook!, met name vanwege het aanstippen van de methodiek van familiesystemen. Als je in staat bent om van enige afstand naar jouw familie te kijken, zie je (volgens de aanhangers van systeemdenken) vaak patronen die zich in de verschillende generaties herhalen. Hoofdpersoon Bianca heeft aardig wat met haar familie te stellen.

Maar bovenal moest ik denken aan twee romans waarin weliswaar een afwijking/stoornis van belangrijke invloed is op de persoon en de verhouding tot andere personen of familieleden, maar waarin gelukkig de rode draad wordt gevormd door een diepgevoelde, af en toe wat onhandig geuite, liefde van een ouder voor een kind. Dit is het geval in het (in principe) jeugdboek Joe & ik van Mireille Geus (Lemniscaat) en in De eerste maandag van de maand van Peter Zantingh (de Arbeiderspers). In laatstgenoemde roman draait het om de dertigjarige Boris die voor onderdak bij zijn vader aanklopt, nadat zijn relatie met Sara is stukgelopen. Door de ernstige dwangstoornis van Boris wordt het voor hem steeds moeilijker om zich in de maatschappij staande te houden. Zijn vader stelt zijn huis en zijn leven voor hem open en de mannen besluiten met elkaar een reisje naar Praag te maken. Door een aantal gebeurtenissen worden vader en zoon gedwongen echt met elkaar te praten over hun levens en hun eigenaardigheden. Terug in Nederland zijn er nog heftige ontwikkelingen met een zwarte rand, maar met een positief slotakkoord. Ik vond het een aparte ervaring om in deze romanvorm iets te leren over het leven met een dwangstoornis.

Iedereen kan schilderen is zeker niet het vluchtige, licht schertsende verhaaltje waarvoor ik in eerste instantie vreesde. Het is een verbijsterend en beklemmend verhaal over een ontwrichte, niet functionerende familie, waarbij de grote vraag blijft of en hoe ieder gezinslid (met of zonder elkaar) zijn of haar vervolgweg weet te vinden. Een prachtig debuut van de jonge Emma Curvers. In de relatief korte tijd waarin wij meeliften in de levens van de familie Kostons, weet zij zonder dat ik precies kan aangeven waardoor dat komt, een indrukwekkend stempel op mijn leeservaring te drukken.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

De meningen van mijn medebloggers vind je via deze link. En mijn hartelijke dank gaat uit naar Atlas Contact voor het beschikbaar stellen van een leesexemplaar.

Met de Franse slag

“Comment allez-vous?” “Il fait froid” “Je voudrais une tasse de café, s’il vous plaît”. Dit soort zinnetjes gaat mij prima af. Een gesprek in het  Frans hoort ook nog tot de mogelijkheden, maar dan bij voorkeur wel over alledaagse simpele (vakantie)zaken. Het lezen van een Frans boek lukt ook nog, maar het tempo is zo veel lager dan in het Nederlands. En dat maakt dat ik toch gauw naar een vertaling grijp. Soms heb ik dan nog het mooie voornemen om daarná het boek ook nog in de oorspronkelijke taal te lezen, maar ik sus mijzelf dan in slaap met de gedachte dat die boeken niet altijd makkelijk via de openbare bibliotheek te verkrijgen zijn 🙂

Hoe het ook zij, ook in een vertaling kunnen Franse boeken diepe indruk maken. In deze blogpost een drietal romans van Franse bodem, door mij gelezen in een kwalitatief goede Nederlandse vertaling.

Onlangs heb ik Niets weerstaat de nacht gelezen, geschreven door Delphine de Vigan (De Geus). Dit boek stond al enige tijd op mijn wensenlijstje. Het boek gaat over een journaliste die haar moeder overleden aantreft en dan haar herinnering aan het levensverhaal van haar moeder in boekvorm wenst neer te leggen. Wat ik mij niet had gerealiseerd, is dat dit het werkelijke verhaal van de schrijfster is. Hoewel er meteen een vraagteken bij “werkelijke” gezet kan worden, want in het boek komt regelmatig naar voren dat de schrijfster hoopt door haar zoektocht in het verleden van haar familie uiteindelijk dé waarheid te vinden. Al doende komt zij zelf al tot de verzuchting dat uit het ordenen van alle informatie op zich al weer fictie te voorschijn komt.

De Vigan schrijft in drie delen over de jeugd van haar moeder, Lucile, binnen het grote, enigszins bohemienne gezin, haar leven als volwassene met alle extreme ups-and-downs die Lucile doormaakt en vervolgens nog als grootmoeder van de kinderen van de schrijfster en haar zus. De schrijfster neemt je aan de hand mee. Achteraf is het knap dat je als lezer in het eerste gedeelte uit de manier van schrijven nog niet kan opmaken welk groot (werkelijk of fictief) gebeuren er in de familie rondom (groot)vader Georges heeft plaatsgevonden. Je hebt bijna het gevoel dat de schrijfster er zelf ook pas tijdens het schrijven van het boek achterkomt.

Het is inhoudelijk een rauw boek om te lezen. Het maakt ook weer eens duidelijk hoe weinig je echt van een ander mens kan weten en kan begrijpen. En hoe een familiesysteem (in deze familie als grootste kenmerk: zwijgen) generaties lang invloed kan hebben.

Door de foto op de voorkant van Niets weerstaat de nacht had ik zelf vooraf een associatie met een roman die ik jaren geleden heb gelezen: De afspraak van Justine Lévy (Prometheus). In die roman gaat het over het relaas van een meisje, wachtend in een café op haar moeder, over die moeder en haar eigen jeugd. Stilistisch prachtig. De 18-jarige Louise heeft een afspraak met haar bijzondere, extreme moeder. In de uren dat zij afwacht of haar moeder komt opdagen, gaat zij in gedachten haar leven langs met alle ervaringen die zij met, via en door haar moeder maar ook door het wonen bij haar vader heeft meegemaakt. Een klein boekje qua omvang, maar qua manier van schrijven en qua inhoud erg mooi.

Het derde boek van Franse bodem dat ik wil aanstippen heeft ook een vrouw als hoofdpersoon. In Refrein van de honger van J.M.G. le Clézio (De Geus) volgen we Ethel. De roman begint in haar jeugd, als zij aan de hand van meneer Soliman het “paarse huis”-in ontwikkeling gaat bekijken. Daarna volgen de gesprekken in de salon van haar ouders, waarbij Ethel wel veel opvangt maar niet zelf aan deelneemt, de effecten van de oorlog op het gezinsleven en de gevolgen van de handelspraktijken van Alexandre, de vader van Ethel. En zo wordt Ethel ouder, aan de ene kant langzaam maar zeker, aan de andere kant zeker níet langzaam door alle ervaringen en omstandigheden. In tegenstelling tot een Amerikaanse feelgoodfilm getuigt deze roman van werkelijkheidszin: niet alles komt goed en zeker ook niet met iedereen. Hoewel een groot deel van het boek zich afspeelt in de oorlogsjaren, is het zeker geen oorlogsboek geworden. Ik vraag mij zelfs af hoeveel Ethel nu eigenlijk van de oorlog en de daarin gebezigde ideologieën heeft meegekregen. Het gebruikte woordgebruik en de stijl van het boek is afstandelijk en dat maakt juist dat het een heel indringend en aangrijpend verhaal is.

Heb jij een speciaal boek van Franse bodem waarvan jij erg hebt genoten? Of heb jij juist een ander land als inspiratiebron ervaren? Laat het mij graag weten onder deze blogpost of via mijn Facebookpagina Theonlymrsjo. Reacties zijn altijd welkom.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Leestweeps en PAAZ. Enig causaal verband?

Afgelopen zondag 8 september was het weer zover: een “bijeenkomst” van de twitterleesclub Leestweeps. Gedurende 2 uur zit ik dan geconcentreerd achter mijn laptop in zo min mogelijk tekens mijn mening over een boek te geven, te lezen wat de opvatting van andere lezers is en te reageren op stellingen van de organisatie en deelnemers. Ik vind het erg leuk om via dit platform mee te praten over een boek. Het gaat (uiteraard) in een hoog tempo, dus je moet goed bij de les blijven. En als je problemen met je internetverbinding hebt, dan kan het allemaal best hectisch zijn. Gelukkig had ik daar geen last van, maar bij Westmus liep het allemaal beetje anders dan gepland. Lees HIER haar verslag over de avond!

En is het dan zo dat ik door al die hectiek en snelle interactie doordraaide en op de PAAZ (Psychiatrische Afdeling Algemeen Ziekenhuis) terecht kwam? Welnee! Het boek PAAZ van Myrthe van der Meer stond die avond centraal 🙂 En wat het extra leuk maakte, was dat Myrthe zelf meedeed. Dat gaf een toegevoegde waarde aan de hele discussie, zeker ook omdat Myrthe (een pseudoniem) haar eigen ervaringen in dit boek heeft beschreven. Op de website van Leestweeps is de twitterconversatie terug te lezen. Als jij dit boek (nog) niet gelezen hebt, kun je daaruit misschien net even wat meer indruk krijgen om te beslissen of je het alsnog gaat lezen. Overigens raad ik iedereen aan om Leestweeps te volgen. Op deze manier maak je soms kennis met boeken die je wellicht uit jezelf niet zo snel ter hand zou nemen (zo werkt het bij mij in ieder geval wel).

Via de app Leesditboek was er weer een heel boek beschikbaar (tot 25 september a.s.), namelijk Adel verplicht. Dit is de debuutroman van Adèle van Zuylen (ook al weer een pseudoniem!) en het wordt uitgegeven door A.W. Bruna. Het heeft een eigentijds onderwerp (vogelgriep, vaccinaties), is heel vlot geschreven, maar ik vond dat er een beetje te weinig echte spanning in zat. Maar wie weet komt dat in een volgend boek helemaal goed. Naar ik heb begrepen is het namelijk de bedoeling dat er meerdere boeken komen met de gravin en haar persoonlijke assistente/onderzoekster in de hoofdrollen.

Wat mij echt tegenviel was Tot de laatste cent van Erin Duffy (uitgegeven door The house of books. Dat is trouwens ook de uitgever van PAAZ). En dat is dan ook meteen niet helemaal eerlijk van mij. Op de voorkant staat namelijk dat dit een boek in de stijl van The devil wears Prada is en dat boek kon mij ook niet echt bekoren. Het is overigens wel een prima en makkelijk leesbaar boek voor tussendoor, maar mijn eigen verwachtingen lagen simpelweg wat hoger. Kort samengevat: jonge ambitieuze vrouw komt te werken in de financiële wereld van New York, vlak voor de economische crisis. Haar ervaringen binnen het team, het sfeertje in een mannenwereld en de spanning die dat met zich meebrengt komen uitgebreid aan bod, maar ik miste enige diepgang in het verhaal.

Heb jij ook één van bovenstaande boeken gelezen? Laat eens weten wat je er van vond. Alle reacties zijn meer dan welkom. 

Veel leesplezier!

theonlymrsjo