Afwisseling van spijs ………… doet lezen

“Ha ha ha, hij is er weer,

de Sint die doet het keer op keer.

Het was echter weer wat laat

en dus waren niet alle letters meer op voorraad”

Zo begint bij ons al jarenlang het traditionele gedicht bij de voor iedereen klaarliggende chocoladeletter tijdens het Sinterklaasfeest. Omdat we inmiddels dit gedicht volledig uit het hoofd kunnen opzeggen, varieert “de Sint” af en toe toch net een beetje in de vervolgtekst om ons scherp te houden 🙂

Overigens geldt tijdens de Sinterklaasavondviering de regel dat bij elk presentje een gedicht hoort. In deze tijd van het jaar is het dus een gerijm van jewelste. Dat alles leidt tot een bijzonder gezellige familie-avond met veel pret en hilariteit, maar deze vorm van rijmelarij heeft natuurlijk in de verste verte niets te maken met poëzie.

Het lezen van poëzie hoort niet tot mijn gebruikelijke activiteiten. Mijn vader daarentegen, hing zo ongeveer van de gedichten aan elkaar. Hij declameerde op willekeurig welk moment uit zijn hoofd gedichten in het Nederlands, Engels Frans of Duits. Ik heb daar dierbare herinneringen aan, maar zelf weet ik weinig van poëzie. En dat maakt dat ik ook niet goed weet waar ik moet beginnen om daarin verandering aan te brengen.

Ziedaar de toegevoegde waarde van mijn lidmaatschap van de bloggersleesclub Een perfecte dag voor literatuur! Want voor vandaag staat op de planning om in deze blogpost aandacht te besteden aan de nieuwste bundel van Thomas Möhlmann: Waar we wonen (Prometheus).

Als ongeoefende poëzielezer wist ik niet goed wat ik van de deze bundel kon verwachten. Dus ben ik maar gewoon begonnen met lezen. En daarna heb ik het nog een keer gelezen, of eigenlijk: heb ik het hardop voorgelezen aan manlief. Het voorlezen van de gedichten maakte het voor mij duidelijker “waar ik moest ademhalen” en hoe de zinnen in elkaar overlopen en soms juist een overgang betekenen. Het is bijzonder om te merken dat met zo weinig woorden zo veel gezegd, zo veel in beeld gebracht kan worden. Het vereist ook wel enige inspanning om dat beeld voor ogen te krijgen. Bij het ene gedicht gaat dat makkelijker dan bij het andere. De bundel bestaat uit een serie gedichten, die met elkaar samenhangen maar ook los van elkaar gelezen kunnen worden.

Hoewel het niet mijn gewoonte is om in mijn blogartikel een quote uit een gelezen boek/bundel op te nemen, vind ik het in dit geval bijna niet te vermijden om in ieder geval één gedicht aan te halen. Ik kies hier bewust voor een toegankelijke omdat ik graag wil laten zien dat poëzie niet “eng” (want onbekend en anders) hoeft te zijn. Het gaat om Uiteindelijk:

Uiteindelijk schiet je er niet veel mee op

sterven voor je dertigste, ook niet

als je wonderlijk mooie gedichten schrijft

ook die schieten er niet veel mee op

je kunt net zo goed nog even blijven

wie weet nog een paar keer op goed geluk

de juiste woorden precies op de juiste plek leggen

uit ieder buitenland een ander speelgoed mee

naar huis, je zoon zelf nog de pyjamabroek

weer om de billen trekken na de laatste plas

voor het slapengaan, de eerste zijn die hem

buiten een splinter uit zijn vinger trekt, de eerste

om hem te vertellen dat hij een zusje krijgt, ook

haar lang genoeg tegen alle dokters en haaien

van de wereld beschermen, ze allebei oud en sterk

genoeg laten worden om je later samen te begraven.

In mijn plaatselijke openbare bibliotheek kwam ik een boekje tegen met de intrigerende titel “Ze vraagt: is dit je kamer”. In korte en soms zelfs ultrakorte verhalen schetst Harm Hendrik Ten Napel een beeld van zijn wereld. Hij doet dat op een bijna abstracte wijze, waarbij de verteller af en toe een herkenbare, (laat-) puberale manier van reageren heeft. Een wonderlijke combinatie van levenslust en worsteling met de zwaarte van ons bestaan.  Als voorbeeld voor de beeldende manier van schrijven haal ik hier het verhaal Allernaaktst aan:

“Hij was het allernaaktst toen hij in zijn eigen boxers maar in een vreemde keuken ontdekte dat twee blauwe kattenogen niet stopten met staren.”

Door zijn woordgebruik en zinswendingen lijken zijn verhalen voor mij ook bijna poëzie! En ook hier is het bewust lezen een pré. Lees je te snel, dan loop je vast in de zinnen en ontgaat je de bedoeling. Het was voor mij nieuw om te ontdekken dat poëzie en verhalen zo dicht tegen elkaar aan kunnen liggen. Dat maakt de brug naar poëzie duidelijker en minder “eng”. Het zou dus zo maar eens kunnen dat ik vaker gedichten (en korte verhalen) ga lezen. De verhalenbundel is overigens uitgegeven bij Lemniscaat.

Al met al dus nieuwe verfrissende ontdekkingen. Voor mij in ieder geval en ik zou het fantastisch vinden als je je door deze blogpost aangemoedigd voelt om ook eens buiten je eigen comfortzone te treden! De bundels van Möhlmann en Ten Napel kunnen daarbij een prima springplank zijn.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Als je nieuwsgierig bent naar wat andere bloggers over de gedichtenbundel van Möhlmann schrijven, klik dan HIER.

En ja, zowel de gedichtenbundel als de verhalenbundel telt mee voor de Ik-lees-Nederlands-2013-uitdaging!

 

Boeken binden

Soms (heel soms) lees ik een boek op aanraden. Andere keren lees ik een gepland boek binnen een leesclub of in verband met een toegezegde recensie. Maar meestal lees ik boeken die zichzelf in mijn aandachtskring weten te werken. Een aparte titel, een “lekker” lettertype en een aantrekkelijke cover strijden hier gezamenlijk om de eer. Zo viel mijn oog op Zehra van Nazmiye Oral (Uitgeverij De Bezige Bij). In de plaatselijke openbare bibliotheek las ik het eerste hoofdstuk en daarmee was het lot bezegeld: dit boek moest gelezen worden.

Het verhaal van Zehra is het verhaal over een bijzonder persoon. De geschiedenis van de opgroeiende, zich ontwikkelende en zichzelf ontdekkende Zehra speelt zich af op het platteland van Turkije. Net zoals in Een theelepel aarde en zee van Dina Nayeri (Uitgeverij Cargo), welk verhaal als thuisbasis Iran heeft, blijkt in dit boek de belangrijke rol en betekenis van de vrouwencultuur in deze landen. De manier van met elkaar omgaan en de wijze van communiceren is totaal anders dan ik hier in Nederland gewend ben. Allerlei tradities, gebruiken en bijgeloof nemen een natuurlijke, geaccepteerde plaats in. Zehra blijkt anders te zijn dan andere meisjes, zowel wat betreft haar paranormale gaven, maar ook in een heel ander opzicht. Hoewel het een intrigerend thema is, op mooie, aparte wijze verwoord, had ik halverwege toch even last van enig verlies van interesse. Het laatste gedeelte maakt echter weer veel goed. Na het overlijden van een voor Zehra zeer belangrijke vrouw en de gebeurtenissen rond haar vriendin komt er weer een extra dimensie in het geheel, waardoor mijn uiteindelijke oordeel toch behoorlijk positief is over dit boek.

Prettige bijkomstigheid: dit boek telt mee voor de Ik-lees-Nederlands!-2013 uitdaging.

 

 

 

Verder had ik uit de bibliotheek meegenomen (en gelezen) De boekbindster van Anne Delaflotte Mehdevi (Uitgeverij De Geus). Dit boek heb ik uitgekozen door de titel. Ooit heb ik zelf een boekje over ambachtelijk boekbinden aangeschaft. Een echt ambacht, iets waar ik bewondering en waardering voor heb.

In eerste instantie was ik gecharmeerd door de gedetailleerde beschrijving van de handelingen van de boekbindster en het rustige tempo waarin zij (Mathilda) haar huidige leven leidt. Zij krijgt van een geheimzinnige knappe man een uniek boek in behandeling. En dat is het startsein voor een ontdekkingstocht, zowel naar de identiteit van die man als naar de herkomst van het boek. Het verhaal speelt zich redelijk recent af, maar toch kwam het totaal een beetje oubollig op mij over. Wat ik in dit boek heb gemist is wat meer achtergrond over Mathilde en de door haar gemaakte keuzes. Uiteindelijk komen aan het eind van het boek enige verhaallijnen op bijzondere (ietwat vergezochte) wijze bijeen. Al met al vond ik het wel aardig, maar ik had er meer van verwacht.

Heb jij ook één of meer van de hier genoemde boeken gelezen? Ik ben benieuwd naar jouw ervaringen. Daarom stel ik het op prijs als je op mijn blog reageert.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Geestverruimende middelen ……

De Amerikaanse schrijver/communicatiewetenschapper Neil Postman heeft ongeveer 30 jaar geleden een boek (Wij amuseren ons kapot) geschreven met als ondertitel: de geestdodende werking van de beeldbuis. Het is al heel lang geleden dat ik dit boekje met veel interesse heb gelezen en bij herlezen zal waarschijnlijk blijken dat de inhoud inmiddels wel wat gedateerd is, maar de teneur uit het boek is mij altijd bijgebleven. Postman stelde aan de orde dat onder andere door de hoeveelheid tv-zenders en de regelmatige onderbreking van een uitzending voor reclameboodschappen, naar zijn mening  het zelfstandig kunnen nadenken van mensen negatief wordt beïnvloed. Door deze flitsende “werkelijkheid” zouden we verleren om voor langere tijd onze concentratie te behouden en een gedachtelijn nader uit te werken.

Als ik deze thematiek combineer met het recente onderzoek dat de laaggeletterdheid onder de groep boven 45 jaar toeneemt, maakt zich een zekere onrust van mij meester. Zijn wij anno nu nog in staat om ons onder te dompelen in een boek? En als we dat kunnen, wat lezen we dan?

In mijn vorige blogpost stelde ik de vraag: wat is literatuur? Uit de ontvangen reacties (waarvoor dank!) kwam een schijnbare tegenstelling naar voren: het lijkt haast of “literatuur” en “een goed boek” niet samen kunnen gaan. Gelukkig blijkt ook hier weer dat de soep niet zo heet wordt gegeten als hij wordt opgediend. Bij nadere inhoudelijke bestudering van de reacties en de gesprekken die ik hierover heb gevoerd, blijkt dat veel lezers een zekere angst voor het woord literatuur hebben, maar vervolgens wel belang hechten aan een goed geschreven boek.

De volgende vraag is dan vanzelfsprekend: wat zijn de kenmerken van een goed geschreven boek? Ook daarover verschillen de meningen. En dat sluit mooi aan bij het essay dat ik heb gelezen in het kader van de bloggersleesclub Een perfecte dag voor literatuur: Wat alleen de roman kan zeggen van Oek de Jong.

In dit essay geeft Oek de Jong zijn zeer lezenswaardige visie op de plaats die de roman inneemt in de verschillende periodes van de geschiedenis en de ontwikkeling die de roman doormaakt. Dé roman bestaat niet, de uitingsvorm van de roman is afhankelijk van tijd, cultuur, tradities. Als de roman de competitie met andere media wil overleven, moet het met zijn tijd mee. Dat is zo in het heden, maar het is ook altijd zo geweest. Wat ik met name interessant vond om te lezen, is de opvatting van De Jong dat voor de ontwikkeling en modernisering van de roman het nodig of in ieder geval aanbevelenswaardig is om de “oude” romans te lezen. Het bezig zijn met de verschillende, veranderende facetten van de roman leidt tot een beter begrip van en een groter plezier bij het lezen van literatuur. Deze ontdekkingstocht prepareert de geest op nieuwe ontwikkelingen.

Moeten we dan nu tot een keuze komen? Tussen tv (en overige media) en boeken? Persoonlijk gaat mijn voorkeur uit naar afwisseling: ik kan mijzelf volledig verliezen in een boek maar ik kan bij tijd en wijle heerlijk ontspannen tijdens een simpel tv-avondje. Het een sluit het ander niet uit.

Als het lezen van romans dan tot verruiming van de geest leidt, zie ik daar een extra aansporing in om regelmatig literaire romans te lezen! Af en toe voelde ik mij wel aangesproken door de schrijver door het ogenschijnlijke gemak waarmee hij allerlei klassieken aanhaalt. Mijn nog-te-lezen-lijst is weer wat langer geworden …. Al met al een boeiend boek waar Oek de Jong zijn visie geeft op verleden, heden en toekomst van de literaire roman. Voor de doorgewinterde lezer van literaire romans mag dit essay niet in de boekenkast ontbreken.

Overigens ben ik niet de enige die vandaag aandacht besteedt aan dit boek van uitgeverij Atlas Contact. Wil je weten wat andere bloggers er van vinden? Lees het HIER.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

En ook dit essay telt mee voor de uitdaging Ik-lees-Nederlands-2013 

Het houdt niet op, niet vanzelf ……

Vandaag is het zover: mijn eerste bijdrage voor de leesclub Een perfecte dag voor literatuur van Not Just Any Book. Voor mij ook wel spannend, want ik ben pas sinds kort een boekblogger en dit is het tweede boek dat ik lees met een belofte om een recensie/leeservaring te schrijven.

Het boek waar het vandaag om draait is “Van dode mannen win je niet” van Walter van den Berg. Ik heb de schrijver een keer op televisie gezien in een praatprogramma op de late avond bij de publieke omroep en was toen onder de indruk van de neutrale manier waarop hij over het thema van dit boek sprak. Het verhaal gaat over een (inmiddels overleden) man die een spoor van geweld achterlaat, onder andere in het gezin van de schrijver (hoewel in het boek de jongen Wesley heet, is het verhaal voor Walter, naar ik heb begrepen, grotendeels autobiografisch).

Zeker geen luchtig, makkelijk thema en toch leest het boek heel makkelijk. Sterker nog, toen ik de verpakking waarin het boek bij mij werd afgeleverd, had opengemaakt en ik “alleen maar even wilde bladeren” kon ik na het lezen van de eerste zinnen niet meer stoppen. Je wordt onmiddellijk volledig in het verhaal en de gebeurtenissen meegenomen.

Het verhaal kenmerkt zich door een voortdurende onderhuidse spanning (of zoals op de achterkant staat: “ijzingwekkend en hartverscheurend”). Het verhaal is geschreven in de vorm van een monoloog van de gewelddadige hoofdpersoon aan Wesley. Door de keuze van deze vertelvorm voelt het alsof je hem toevallig bent tegengekomen en je deze persoon eigenlijk ook niet echt kent, maar hij als vanzelf toch zijn levensverhaal aan jou begint te vertellen. Je voelt je dan bij tijd en wijle ongemakkelijk maar tegelijkertijd wil je ook weten wat er nog meer volgt. En er volgt nogal wat! 

Het verhaal is zo intrigerend en zo getuigend van de harde werkelijkheid, dat het niet meevalt om hierover te schrijven. Het heeft geen zin om een samenvatting van het verhaal te geven, want daarmee doe ik absoluut geen recht aan dat verhaal. Juist de samenhang van emotieloze woorden en emotievolle gebeurtenissen maakt dat dit een boek is dat het waard is om gelezen te worden.

De kaft van dit boek is bijzonder treffend. De slangen komen tevoorschijn als de verteller (te) veel alcohol heeft gebruikt. De scène over de foto van de vader van Wesley/de overleden man van de moeder van Wesley maakte op mij veel indruk en gaf tegelijk veel antwoorden en nog meer nieuwe vragen naar het waarom. Wat maakt dat de verteller zich gedraagt zoals hij zich gedraagt?

Tijdens lezen vorm ik voor mijzelf altijd een beeld van de hoofdpersonen. En hoewel dat beeld totaal niet strookt met de mensen in het hierna volgende filmpje, hoorde ik tijdens het lezen wel vaak in mijn achterhoofd de melodie en tekst die hierbij horen. Deze problematiek kan altijd aandacht gebruiken. Daarom:

Wil je trouwens weten wat andere bloggers over deze roman schrijven? Klik dan hier.

Het volgende project voor Een perfecte dag voor literatuur is iets totaal anders, namelijk “Wat alleen de roman kan zeggen” van Oek de Jong. Benieuwd? Deze leeservaring komt 15 november online.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Overigens telt “Van dode mannen win je niet” mee voor de Ik-lees-Nederlands-uitdaging.

Het werk van Anna Enquist: verdovend of opwekkend?

Een aantal jaren geleden las ik De Thuiskomst van Anna Enquist. Ik was zo diep onder de indruk van de vertelwijze en de inhoud van dit boek, dat ik eigenlijk moeite had om meer werk van Anna Enquist te lezen. Ik was een beetje bevreesd dat het niveau van een andere roman lager zou liggen en dat daardoor misschien zelfs mijn oordeel over De Thuiskomst beïnvloed zou worden. Maar als lid van een leesclub kan het natuurlijk zomaar gebeuren dat je “de opdracht” krijgt om een Anna Enquist te lezen en te beoordelen. Aanstaande donderdag staat in onze leesclub De Verdovers centraal.

In eerste instantie leest deze roman als een Saskia Noort/Simone van der Vlugt-achtige literaire thriller. De hoofdpersonen worden soepeltjes neergezet, de onderlinge verhoudingen zijn duidelijk. Het kriebelde bij mij: gaat dit verhaal mij “pakken”?

Ongemerkt werd ik echter steeds dieper meegezogen in de levens van de hoofdpersonen. Als je deze roman nog niet zelf gelezen hebt, wil ik hier niet te veel verklappen. In het kort: er is de combinatie van een broer en een zus. Zij hebben hun moeder op heel jeugdige leeftijd verloren. Moeizame relatie met hun vader, niet extreem hartelijke relatie met de zus van hun vader, die na het overlijden van hun moeder de dagelijkse leiding in het gezin heeft overgenomen. Broer is net weduwnaar geworden; zijn vrouw was een goede vriendin van zijn zus. De man van de zus is een goede vriend van de broer. Zus heeft een dochter. Contact tussen dochter en moeder is niet optimaal. En dwars door deze familieverbanden loopt de rol van een jongeman, die met alle omschreven personen een bijzondere band heeft en waardoor alles onder een vergrootglas komt te liggen.

De rode draad is de vraag wat beter/prettiger is: wel of niet iets voelen. Alle hoofdpersonen hebben namelijk hun werkterrein in de medische sector. Een aantal in de psychoanalyse, andere in de anesthesiologie. Dus het terugkerend thema is: moet je traumatische ervaringen doorléven, verwerken en een plek in je leven geven of is het beter om te kiezen voor het verdoven, het voorkomen en bestrijden van pijn. En juist dit dilemma maakt het boek meer dan de moeite waard en ontstijgt het in mijn beleving het (aangename, maar niet altijd diepgaande) niveau van een gemiddelde literaire thriller. Het is typisch zo’n boek waar je na afloop nog lang over loopt na te denken. Misschien geldt dit niet voor iedereen, maar voor mij wel. Voor mij kwam het boek door een aantal persoonlijke ervaringen erg dichtbij, gelukkig wel in positieve zin. Daarom is mijn conclusie dat de schrijfstijl van De Thuiskomst weliswaar mooier is dan in De Verdovers, maar dat het thema van laatstgenoemde roman nog lang doorwerkt. En dat vind ik een opwekkende conclusie.

Ergens in mijn boekenkast staat ook nog een gedichtenbundel van Anna Enquist. Het lezen van poëzie is (nog) niet iets wat bij mij vaak gebeurt. Voor de leesclub Een perfecte dag voor literatuur staat echter gepland dat ik op 7 december a.s. een leeservaring plaats over Waar we wonen van Thomas Möhlmann. Wellicht is dat voor mij een dermate opwekkende ervaring dat ik vervolgens ook de gedichten van Anna Enquist ga lezen!

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Deze bijdrage telt overigens mee voor de Ik-lees-Nederlands uitdaging van De Boekblogger!

Leestweeps en PAAZ. Enig causaal verband?

Afgelopen zondag 8 september was het weer zover: een “bijeenkomst” van de twitterleesclub Leestweeps. Gedurende 2 uur zit ik dan geconcentreerd achter mijn laptop in zo min mogelijk tekens mijn mening over een boek te geven, te lezen wat de opvatting van andere lezers is en te reageren op stellingen van de organisatie en deelnemers. Ik vind het erg leuk om via dit platform mee te praten over een boek. Het gaat (uiteraard) in een hoog tempo, dus je moet goed bij de les blijven. En als je problemen met je internetverbinding hebt, dan kan het allemaal best hectisch zijn. Gelukkig had ik daar geen last van, maar bij Westmus liep het allemaal beetje anders dan gepland. Lees HIER haar verslag over de avond!

En is het dan zo dat ik door al die hectiek en snelle interactie doordraaide en op de PAAZ (Psychiatrische Afdeling Algemeen Ziekenhuis) terecht kwam? Welnee! Het boek PAAZ van Myrthe van der Meer stond die avond centraal 🙂 En wat het extra leuk maakte, was dat Myrthe zelf meedeed. Dat gaf een toegevoegde waarde aan de hele discussie, zeker ook omdat Myrthe (een pseudoniem) haar eigen ervaringen in dit boek heeft beschreven. Op de website van Leestweeps is de twitterconversatie terug te lezen. Als jij dit boek (nog) niet gelezen hebt, kun je daaruit misschien net even wat meer indruk krijgen om te beslissen of je het alsnog gaat lezen. Overigens raad ik iedereen aan om Leestweeps te volgen. Op deze manier maak je soms kennis met boeken die je wellicht uit jezelf niet zo snel ter hand zou nemen (zo werkt het bij mij in ieder geval wel).

Via de app Leesditboek was er weer een heel boek beschikbaar (tot 25 september a.s.), namelijk Adel verplicht. Dit is de debuutroman van Adèle van Zuylen (ook al weer een pseudoniem!) en het wordt uitgegeven door A.W. Bruna. Het heeft een eigentijds onderwerp (vogelgriep, vaccinaties), is heel vlot geschreven, maar ik vond dat er een beetje te weinig echte spanning in zat. Maar wie weet komt dat in een volgend boek helemaal goed. Naar ik heb begrepen is het namelijk de bedoeling dat er meerdere boeken komen met de gravin en haar persoonlijke assistente/onderzoekster in de hoofdrollen.

Wat mij echt tegenviel was Tot de laatste cent van Erin Duffy (uitgegeven door The house of books. Dat is trouwens ook de uitgever van PAAZ). En dat is dan ook meteen niet helemaal eerlijk van mij. Op de voorkant staat namelijk dat dit een boek in de stijl van The devil wears Prada is en dat boek kon mij ook niet echt bekoren. Het is overigens wel een prima en makkelijk leesbaar boek voor tussendoor, maar mijn eigen verwachtingen lagen simpelweg wat hoger. Kort samengevat: jonge ambitieuze vrouw komt te werken in de financiële wereld van New York, vlak voor de economische crisis. Haar ervaringen binnen het team, het sfeertje in een mannenwereld en de spanning die dat met zich meebrengt komen uitgebreid aan bod, maar ik miste enige diepgang in het verhaal.

Heb jij ook één van bovenstaande boeken gelezen? Laat eens weten wat je er van vond. Alle reacties zijn meer dan welkom. 

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Zomer – Vakantie – Buitenleven: dé ingrediënten voor lekker lezen

Wat is dat toch een verrukkelijke tijd: zomer! Ik had dit jaar de luxe dat ik drie weken achter elkaar vrij was (of eigenlijk: nog  ben). We hadden om meerdere redenen geen plannen om er dit jaar op uit te trekken, dus ik heb heerlijk in en om het huis rondgerommeld. En met het mooie weer was er weinig voor nodig om te besluiten mij makkelijk in de tuin in de zon of juist onder de parasol te nestelen met een boek. En dat boek had verdacht vaak de vorm van mijn telefoon. Want ik heb deze periode behoorlijk veel gebruik gemaakt van de mogelijkheden van de app vakantiebieb.nl.

Het laatste boek waar ik nu nog in bezig ben, is Doof van Siska Mulder. Ik heb tot 1 september de tijd om het uit te lezen, want dan gaat de app “op slot” tot de herfstvakantieperiode (en als ik het goed begrepen heb, komen er dan andere boeken beschikbaar).

Dit boek telt voor mij (zodra ik het uitgelezen heb) weer mee in de uitdaging Ik-lees-Nederlands. Handig, maar niet echt nodig, want mijn oorspronkelijke doel van 10 boeken van Nederlandse bodem heb ik inmiddels al wel gehaald. Maar in het rijtje gelezen boeken, zitten ook een paar boeken waarvan ik vind dat het een beetje te makkelijk is om die mee te laten tellen. In een eerder bericht heb ik bijvoorbeeld gemeld dat ik Afgunst van Saskia Noort had gelezen. Dat is nou niet bepaald een indrukwekkend dik boek.

Op een hele mooie zomerdag heb ik achter elkaar drie korten verhalen gelezen via dezelfde app. Allemaal van Nederlandse bodem, maar ik neem ze niet op in de lijst van Ik-lees-Nederlands. Het zijn echte chick-lit-verhalen, vermakelijk voor het moment maar zonder enige relevantie. Verhaaltjes waarvan je na het horen van het thema al weet hoe het zal verlopen.
  

Maar wat echt het lezen waard was, is Dorst van Esther Gerritsen.

In dit boek gaat het om het contact tussen een stervende moeder en haar dochter. Beide vrouwen verdienen het predicaat bijzonder. Ik vind dat de schrijfster heel mooi heeft omschreven hoe de autistische moeder tegen het leven en de wereld om haar heen aan kijkt. De moeder vertaalt haar gevoel in tastbare voorwerpen. Zoals de lijsten op haar voormalige werk, de tafel in huis, maar ook de geluiden die de dochter veroorzaakt. De dochter is nadat zij van haar moeder terloops had vernomen dat zij stervende is, bij haar moeder ingetrokken. Maar ook voor de dochter geldt dat zij op haar manier met het leven moet leren omgaan.

Begin juli 2013 werd bekend dat de uitgever (De Geus) de filmrechten van deze roman heeft verkocht. Ik heb daar vaak een dubbel gevoel bij: het verhaal is absoluut het verfilmen waard om het zo onder de aandacht van meer mensen te brengen, maar ik heb door het lezen al “mijn eigen film” in het hoofd zitten. In dit geval bevalt die eigen film mij eigenlijk wel, dus dat wil ik niet laten verstoren door de verfilming van een ander.

Ik heb nog wel meer gelezen, maar die boeken vallen buiten de categorie “van Nederlandse bodem” en daarom ga ik daar in dit bericht niet verder op in. In ieder geval zal ik wel binnen enkele dagen mijn recensie plaatsen van De Teruggekeerden van Jason Mott. Dit boek mag ik als preread lezen via Not Just Any Book. De Teruggekeerden ligt vanaf 27 augustus a.s. in de winkels.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

 

“http://www.bloglovin.com/blog/10027839/?claim=xrnxawwhc24”>Follow my blog with Bloglovin

Verfrissende afgunst en tot nadenken stemmende huizenjacht

Soms heb ik het gevoel dat ik bijna de enige Nederlander ben die niet wegloopt met schrijfsters als Saskia Noort, Loes den Hollander, Esther Verhoef en Simone van der Vlugt.  Het is niet zo dat ik hun boeken niet leuk vind en ik heb er ook heus een aantal gelezen, hoor, zoals De Verbouwing, De Eetclub, Nieuwe Buren, Vrijdag, De Reünie. Maar ik loop er niet helemaal warm voor.

Nu heb ik onlangs, tijdens de Leesmarathon, een kort verhaal van Saskia Noort gelezen, namelijk Afgunst. Dit was een uitgave in het kader van de maand van het spannende boek 2007 (Ambo Anthos uitgevers). Het verhaal is een “typische Saskia Noort”, maar omdat het verhaal in kort bestek neergezet moest worden, vond ik het veel beter leesbaar dan de volledige romans van haar hand. Dus voor even een spannend verhaal tussendoor kan ik Afgunst zeker aanraden. Over de inhoud ga ik niets verklappen! Ik ga in ieder geval uitzoeken of Saskia Noort meer korte verhalen heeft geschreven.

                                                             

Op internet had ik een paar keer het boek Eerst een huis van Cathelijne Schilder voorbij zien komen (Nieuw Amsterdam). De cover van het boek kwam op mij vrolijk over en daarom verwachtte ik een soort chicklit. Uit terloopse opmerkingen op internet had ik inmiddels wel begrepen dat die verwachting niet klopte. Toch bleef ik in het boek geïnteresseerd en toen het boek beschikbaar kwam in de app vakantiebieb.nl hoefde ik niet lang meer na te denken. Het is zo makkelijk om op elk moment van de dag via je telefoon een boek te kunnen lezen! Ik lees ook regelmatig fragmenten via de app leesditboek (alleen voor Apple). Binnen die app is een enkele keer ook een volledig boek te lezen.

En wat vond ik dan van Eerst een huis?

De eerste hoofdstukken begreep ik er niets van. Dat wil zeggen, ik begreep wel wat ik las, maar ik kon nog niet onder woorden brengen wat voor gevoel ik er bij had. De vrolijke cover en de korte omschrijving over de inhoud van het boek matchte voor mij nog steeds niet met de inhoud. De weerstand die ik daardoor voelde heeft tot ongeveer halverwege geduurd. Toen ik de diepere problematiek van de hoofdpersoon (helaas in de derde persoon) eenmaal begon te begrijpen, kreeg het hele verhaal veel meer impact. Het gaat niet zomaar om een zoektocht naar een huis. Die zoektocht en het belang van “een huis” heeft een psychologische betekenis die, naar mijn mening, in deze roman iets explicieter naar voren had mogen komen. Het is een verhaal om ook nadat je de laatste bladzijde gelezen hebt, over na te blijven denken. Ik vind dan ook dat deze roman veel meer aandacht verdient.

Beide boeken zijn van Nederlandse bodem, dus doen voor mij mee voor de uitdaging Ik-lees-Nederlands!

Op dit moment ben ik overigens in heel veel (misschien iets té veel) boeken tegelijk bezig. En dat heeft ook met allerlei projecten te maken, zoals mijn eigen leesclub, de twitterleesclub Leestweeps, mijn preread van De Teruggekeerden en nog zo wat. In een volgende blogpost komt dit vast verder aan de orde.

Veel leesplezer! En als je wil reageren, graag!

theonlymrsJo

Ervaringen tijdens de Leesmarathon en met Vakantiebieb.nl.

De eerste echte Nederlandse Leesmarathon is inmiddels voorbij. Indrukwekkende week: zó veel enthousiaste lezers met zó veel leeservaringen. En wat waren er veel winacties om aan mee te doen! Door de inzet van een flink aantal deelnemers en met medewerking van een aantal uitgeverijen waren mooie prijzen te winnen, maar je moest ook wel echt wat doen om voor een prijs in aanmerking te komen: een boekentoren bouwen, een zin maken met de titels van de te lezen boeken, etc etc!

En hoeveel heb ik zelf gelezen? Ehh  ……. bedroevend weinig. In plaats van zelf te lezen heb ik veel tijd online doorgebracht om allerlei recensies, blogposts en tweets van anderen te lezen. Uitermate vermakelijk, indrukwekkend, meeslepend en ook inspirerend. Van de toch al spaarzame tijd bleef uiteindelijk voor mijzelf weinig over om mijn nog-te-lezen stapel weg te werken en won mijn nieuwsgierigheid naar informatie van anderen het vaak van mijn drijfveer om zelf een boek ter hand te nemen. Maar alles bij elkaar heb ik mij uitstekend vermaakt tijdens deze leesmarathon. Ik hoop dan ook van harte dat de initiatiefnemer(s) zich gaan bezighouden met de voorbereiding van een volgende leesmarathon.

Tijdens de leesmarathon heb ik uiteindelijk twee boeken (of eigenlijk boekjes) uitgelezen en deze komen ook meteen in aanmerking voor de Ik-lees-Nederlands-uitdaging van De Boekblogger (Judith van @leeswammes). In een afzonderlijke blogpost zal ik de twee boeken (Afgunst van Saskia Noort en Eerst een huis van Cathelijn Schilder) recenseren.

Overigens las ik Eerst een huis niet in boekvorm en ook niet via een e-reader, maar “gewoon” op mijn telefoon in de app vakantiebieb.nl. Kennen jullie deze app al? Deze app is zowel voor Android als voor IPhone beschikbaar. Via deze app is er een redelijk aantal boeken gedurende de vakantieperiode (juli en augustus) beschikbaar op je telefoon. Na het downloaden heb je geen internetverbinding meer nodig, dus ook ideaal als je in het buitenland verblijft, de dataroaming uit hebt staan maar toch wil kunnen lezen.

Ik ben al redelijk verslaafd, ook voor “verloren momenten” onderweg. Ik beschik weliswaar over een e-reader, maar die neem ik uit voorzichtigheid niet altijd mee in mijn vaak overvolle tas.

Ben je lid van de openbare bibliotheek, dan is registreren al helemaal een fluitje van een cent. Maar als ik het goed begrepen heb, kun je jezelf ook registreren zonder lidmaatschap. Uit de beschikbare informatie blijkt dat de bibliotheek van plan is om elke vakantie (dus ook herfstvakantie en kerstvakantie) een nieuwe hoeveelheid boeken beschikbaar te stellen. Leuk toch!

Enig nadeel: als je het boek niet uitgelezen hebt vóór het einde van de periode ….. tja, dan moet je naar het einde raden.

Kijk voor meer informatie op http://www.vakantiebieb.nl/

Veel leesplezier!

theonlymrsJo

De eerste echte Nederlandse Leesmarathon!

Wat een zomerweer! De mussen vallen bijna dood uit de dakgoot van de hitte, op Facebook verschijnen waarschuwingen over hondenpootjes op te warm asfalt, half Nederland heeft vakantie en de andere helft ……. gaat met dit weer gewoon naar zijn werk. En ja, ik hoor bij de laatste categorie. Maar “mijn tijd moet nog komen”! In augustus staat mijn vakantie gepland. Heerlijk even niets doen (daar ben ik erg goed in), eigen ritme van de dag bepalen, lekker eten en natuurlijk lezen.

Vóór mijn vakantie ga ik uiteraard ook lezen. Ik heb mij niet voor niets opgegeven voor de eerste echte Nederlandse Leesmarathon! Deze Leesmarathon vindt plaats van 29 juli tot en met 4 augustus.  Het is fantastisch om te zien hoeveel enthousiastelingen zich voor de Leesmarathon hebben ingeschreven. En het aantal groeit nog steeds. (inschrijven kan tot en met zondag 28 juli a.s., dus wees er nu nog op tijd bij!) Wil je er meer over weten? Kijk dan eens op de Facebookpagina, volg @leesmarathon op Twitter, sluit je aan bij de Goodreads-groep van de Leesmarathon of lees de blogposts via leesmarathon.tumblr.com. De Leesmarathon wordt georganiseerd door Joany van cravingpages.nl.

Op de internetpagina van de Leesmarathon staat een aantal tips over hoe je je kunt voorbereiden en optimaal kunt genieten van het meedoen. Zeker het doorlezen waard.

Zelf loop ik nog steeds te twijfelen of ik nu al wil bepalen welke boeken ik zou willen lezen of dat ik juist na elk boek pas nadenk over een volgende (waarbij ik er dan wel even gemakshalve vanuit ga dat ik minimaal 1 boek uitlees!) Aan het einde van de week zal ik netjes opbiechten wat deze Leesmarathon voor mij heeft opgeleverd en hoe ik het allemaal ervaren heb.

Doe je ook mee? Veel leesplezier en succes! Doe je niet mee? Jammer, maar ook zonder zelf actief mee te doen, kan het leuk zijn om de verrichtingen van de deelnemers te volgen. En wie weet ……. ben je dan de volgende keer ook van de partij.

theonlymrsJo