Nieuw leven

Hoe schrijf je over een boek als dat van Thomas Verbogt: Als de winter voorbij is? Hoe leg je uit dat er geen concrete lijn van voor naar achter in het verhaal van de hoofdpersoon zit en dat het ontbreken daarvan totaal niet vervelend is? Hoe vertel je dat door het regelmatig verspringen in de tijd van het verhaal, er weliswaar steeds meer wordt vormgegeven aan het leven en de levenservaring van de hoofdpersoon, maar dat je op, pak ‘em beet, twee/derde deel van de roman nog steeds niet zeker weet wat de importantie voor de verteller was om zijn verhaal te vertellen?

Toen ik op dat punt in het boek was, ontmoette ik een aantal medebloggers van Een perfecte dag voor literatuur tijdens ons (zeer geslaagde) bezoek aan het Damesleesmuseum en het Letterkundig Museum in Den Haag. Zij hadden het boek inmiddels gelezen of waren er, net zoals ik, nog in bezig. En wij constateerden met elkaar dat het heel mooi geschreven is, dat je niet anders kunt dan doorlezen, dat het weliswaar “makkelijk” leest maar dat het tegelijkertijd (prettige) moeite kost om het ook daadwerkelijk te lezen (in de zin van verwerken, begrijpen, een plaats geven).

En ik constateerde aan de hand van wat er allemaal werd uitgewisseld, voor mijzelf dat er vanaf het begin toch een onderbuikgevoel is en dat ik voortdurend op mijn hoede was om te ontdekken waar het verhaal naartoe leidt. Ondanks en dankzij die onduidelijkheid is er een boeiende sfeer. Ik was erg nieuwsgierig naar die ik-figuur en waarom het verhaal verteld moest worden. En eigenlijk doet het er in die fase niet zo toe óf het ergens naartoe gaat. En dan. Tja dan. Dan wordt in een paar rake zinnen helemaal duidelijk waarom de wereld is stil komen te staan. En waarom de hoofdpersoon, overigens met de naam Thomas, weet dat de wereld in slechts luttele seconden kan veranderen. Onherstelbaar veranderen. Wat ik dan uitermate knap vind, is dat alle ogenschijnlijk losse elementen uit het eerste gedeelte van de roman nu in één keer op hun plek vallen.

Voor Thomas is een rode draad dat hij opnieuw moet leren te leven, in die zin dat hij moet leren loslaten en opnieuw beginnen. Hij heeft in zijn leven een aantal verpletterende, traumatische ervaringen meegemaakt en dat maakt voor hem steeds concreter hoe belangrijk het is om te leren leven, ademhalen, bewust zijn. Een thema dat ook zo mooi naar voren komt in de door mij wel vaker aangehaalde roman Joe & ik van Mireille Geus (Lemniscaat), over een vader en zoon die met elkaar ook moeten leren hoe zij met hun levens omgaan.

Het indrukwekkende van lezen vind ik dat ik soms het gevoel heb dat een schrijver mij rechtstreeks aanspreekt of de juiste woorden weet te vinden om te verwoorden wat ik voel, denk en doe. Andere keren heb ik juist het gevoel dat een schrijver schrijft over iemand in mijn naaste omgeving. Dat laatste was dit keer het geval. Door de manier waarop de schrijver een aantal opmerkingen en gedachten heeft beschreven, moest ik regelmatig aan een mij dierbaar persoon denken. Ik ben er van overtuigd dat de manier waarop Thomas moet leren omgaan met zijn leven, een eye-opener zou kunnen zijn voor die persoon. Thema’s als loslaten, het verleden het verleden laten en geen overbodige ballast meesjouwen, zowel letterlijk als figuurlijk, passen prima bij die persoon. Tegelijkertijd ben ik mij ervan bewust dat ik Als de winter voorbij is wel aan die persoon zou kunnen aanraden, maar dat mijn emoties bij deze roman mijn persoonlijke emoties zijn en niets zeggen over wat het boek voor die andere persoon zou kunnen betekenen. En wat voor mij belangrijk is, hoeft dat voor een ander niet te zijn. Daar moest ik ook aan denken tijdens de uitzending op zondag 11 oktober van VPRO Boeken waarin de schrijver Ap Dijksterhuis gevraagd werd een definitie van “geluk” te geven. Geluk is een subjectief begrip dat door persoonlijke gevoelens en door feiten en omstandigheden wordt ingekleurd.

In deze roman zitten van die echte “nadenkertjes”, bijvoorbeeld over het verschil tussen werkelijkheid en waarheid. Wat betekent dat en hoeveel invloed kan dat op iemands levensinstelling hebben. Ook hier kun je nadenken over het lidwoord “de”: dé werkelijkheid en dé waarheid …. of een werkelijkheid en een waarheid. Of een werkelijkheid en dé waarheid. Fantastisch om over te filosoferen.

Thomas Verbogt heeft een indrukwekkende hoeveelheid boeken geschreven. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik alleen een aantal jaren geleden Perfecte stilte van hem heb gelezen. Hoewel ik niet meer alle details van dat boek weet, herinner ik mij wel dat hij ook daarin een meeslepende manier van schrijven heeft met een licht ontroerende ondertoon. Een ander element dat zowel in Perfecte stilte als in Als de winter voorbij is van belang is, is de plotselinge omslag (althans voor de lezer) in bewustwording en besef van de situatie. Verbogt schrijft heel duidelijk en concreet, maar met meer dan genoeg ruimte om een eigen invulling aan het geheel te geven. In mijn beleving betekent dit dat hij een geweldig schrijverstalent heeft en dat hij het verdient om meer gelezen te worden.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Wat de andere bloggers van de boekenbloggersleesclub Een perfecte dag voor literatuur van deze roman vinden? Ontdek het HIER.

Mijn hartelijke dank gaat uiteraard uit naar Nieuw Amsterdam, alwaar deze roman van Thomas Verbogt is uitgegeven.

LET OP: binnenkort verschijnt mijn blogpost alleen nog maar op http://www.theonlymrsjo.nl. Volg mij via die website of via mijn facebookpagina, dan mis je niets 🙂

“Je gaat toch wel lief over me schrijven?”

Het is alweer ruim een jaar geleden dat ik naar het Boekenbloggersevent van Uitgeverij Meulenhoff ben geweest. Eén van de onderdelen op die dag was een workshop “recensie schrijven”, gegeven door Marieke Groen. Zij schudde de groep wakker met de opmerking dat “elke blogger schrijft om gelezen te worden”. Het vaak naar voren geschoven argument dat je het vooral voor jezelf doet, verwees zij onverbiddelijk naar de prullenbak. Vrije quote: “als je alleen voor jezelf schrijft, hou het dan bij een dagboek en leg dat ver weg in een la”.

Ik moest hier de afgelopen tijd regelmatig aan terugdenken. Want wij, de boekenbloggers van Een perfecte dag voor literatuur, zouden vandaag een bepaalde uitgave bespreken. Inderdaad zouden, want de auteur heeft aan Cathelijne, onze organisator, gevraagd door onze club geen aandacht te laten besteden aan de publicatie. Onbegrijpelijk, toch, als je auteur bent?! Dat was mijn eerste reactie. Mijn tweede reactie is (uiteraard)  iets genuanceerder: waarom ziet deze auteur zo op tegen een publiciteitsbommetje via Een perfecte dag voor literatuur? Nog iets algemener gesteld: welk imago hebben boekenbloggers en dan met name bloggers die in groepsverband of in een blogtour over een bepaald boek, verhalenbundel, gedichten of anderszins schrijven?

Ik lees graag en ik blog graag over wat boeken met mij doen. Een perfecte dag voor literatuur is een geweldige stimulans om allerlei romans van een kwalitatief hoog niveau te lezen.Voor mijzelf heb ik ontdekt dat over een leeservaring schrijven een extra dimensie aan het geheel toevoegt. Het valt zeker niet altijd mee om een mening te verwoorden, een mening die ook enige dagen/weken/maanden later nog stand houdt. Dat alles maakt dat ik mijn boekenblog, hoewel een hobby, serieus aanpak en mij inspan om een zo eerlijk en reëel mogelijke blogpost te schrijven. Daarbij is mijn eigen persoonlijkheid natuurlijk een niet te verwaarlozen ingrediënt 🙂 : ik houd van afwisseling, van associëren, van nadenken.

Genoeg over mij. Hoe zit het nu met boekenbloggers in het algemeen? Zijn er te veel promotionele acties en blogtours waarbij “de gewone lezer” wordt ingeschakeld? Klinkt dit inmiddels dermate commercieel dat “het lijdend voorwerp” er niet meer in gelooft dat aan dergelijke acties vaak serieuze bloggers mee doen? Is het verklaarbaar dat een schrijver of dichter “bang” is voor een mogelijk niet-gefundeerde mening van “zo maar wat lezers”?

Vanwege de door mij zo gewenste afwisseling doe ik regelmatig met acties mee. Ik heb bijvoorbeeld meegedaan met een blogtour rondom de roman De barmhartigen van Koen van Wichelen, de blogpost Sores voor Sores was daarvan het gevolg. En De hoogte van de letters was naar aanleiding van de blogtour over een roman van Joachim Meyerhoff met de krankzinnige titel Wanneer wordt het eindelijk weer zoals het nooit is geweest. En ik doe ook regelmatig mee met het initiatief (op twitter) Leestweeps en daar wil ik ook nog wel eens een blogpost over schrijven, bijvoorbeeld Wat zou je doen, geïnspireerd door Mijn vader was een NSB’er van Elmer den Braber.

En zelfs als ik dan van mening ben dat een boek als literaire prestatie (wat dat dan ook precies mag zijn) niet tot de top hoort, blijkt vaak dat in dat geval het thema toch voldoende prikkelt om een blogpost te willen schrijven. Mijn oma riep vroeger te pas en te onpas: “stilstand is achteruitgang” en dat geldt ook voor lezen. Door te lezen verruim je je eigen wereld en al lezend meander je langs steeds meer boeken, boeken die voor de eigen ontwikkeling zo belangrijk kunnen zijn.

Misschien gooi ik de knuppel dan nu maar eens in het hoenderhok en roep ik uitgeverijen op om in contact met hun auteurs meer aandacht te besteden aan de boekenbloggerswereld. Natuurlijk zijn er puur commerciële acties, maar vele activiteiten zijn er simpelweg op gericht om een mooi, nieuw product de kans te geven om een plek in ons collectief leesgeheugen te verwerven. Niet omdat het politiek correct is om een bepaald boek op tafel te hebben liggen, maar juist om zo de gelegenheid te bieden aan lezers om kennis te maken met de persoonlijke manier waarop die auteur de wereld om zich heen weet te vangen in woorden.

Er zijn heel veel gepassioneerde boekenbloggers. Misschien ligt de voorkeur van de ene blogger meer bij een spannende roman met een duidelijke verhaallijn en die van een andere blogger weer meer bij stilistische hoogstandjes, mooie sfeerimpressies en dergelijke. De een zal meer aandacht hebben voor korte verhalen, de ander heeft meer ervaring en interesse in gedichten van Nederlandse bodem. De rode draad is dat wij ons allemaal inspannen om onze lezers een goed beeld te geven van wat wij gelezen hebben. Daarmee kunnen onze lezers ook weer de lezers van de auteur worden.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Uit het bovenstaande blijkt dat ik GRAAG wil dat publicaties van mijn hand worden gelezen. Dus ik vind het leuk als jij mij volgt op wordpress, bloglovin’, twitter, goodreads, hebban en/of facebook.

Wat mijn medebloggers vandaag schrijven, lees je hier.

Wat zou je doen

Ken jij het liedje van de Zeeuwse band Bløf met de titel Wat zou je doen? De tekst van deze song heb ik nu al dagenlang in mijn hoofd, eigenlijk vanaf het moment dat ik de roman Mijn vader was een NSB’er heb gelezen (geschreven door Elmer den Braber, uitgegeven bij Uitgeverij De Spion). Met name het volgende tekstgedeelte spookt door mijn hoofd:

Zou je lachen, zou je schelden?
Zou je zeggen dat ik een klootzak ben?
Zou je janken, zou je vloeken?
Zou je zeggen dat je me niet meer kent?
Zou je lachen, zou je schelden – van verdriet?

“Wat zou jíj doen” is een vaak terugkerende vraag, bij boeken met thema’s waarbij er zelden een heel duidelijke lijn tussen goed en fout is te trekken. Zo ook bij het boek van Elmer den Braber. In deze roman draait het om Elsa, inmiddels weduwe en oma, die na jarenlang gezwegen te hebben over het familieverleden, nu besluit het relaas aan kinderen en kleinkinderen uit de doeken te doen. En de titel zegt wat dat betreft al genoeg: haar vader was een NSB’er. Elsa vertelt over haar jeugd, de oorlogsjaren in haar familie en de ontwikkelingen daarna.

Tijdens een door @Leestweeps georganiseerde twitterleesclubavond, waaraan ook de schrijver deelnam, is aan hem gevraagd waarom hij gekozen heeft voor de eendimensionale benadering, om het hele verhaal te vertellen vanuit het oogpunt van Elsa. Den Braber gaf aan dat hij daarmee beoogde het een persoonlijk verhaal te laten worden (“oma vertelt”) maar tegelijkertijd aan de lezer de ruimte te laten om een eigen mening te vormen over bijvoorbeeld het handelen van de vader van Elsa.

Vader, kruidenier in Weesp, sluit zich aan bij de NSB. Of hij dat nu alleen maar doet om zijn gezin te beschermen of dat hij het ook uit ideologie doet, blijft prachtig onduidelijk. Dit greep mij bij de keel. Wat zou ík doen in die situatie? Zijn beweegredenen blijven voor Elsa en daarmee ook voor ons, lezers, verborgen. Het was later ook niet meer mogelijk om daarnaar de vragen, want vader overlijdt kort na de bevrijding. Hij overlijdt in Kamp Vught. Hoe hij daar terecht is gekomen zou ik hier heel graag vertellen, want dat geeft een extra lading aan de vraag “wat zou jij zelf doen in die situatie?”. Zou jij, als je Elsa was, schelden, vloeken, zeggen dat vader een klootzak is? Laten we vooral niet vergeten dat Elsa op het moment van de bevrijding van Nederland 17 jaar oud is. In hoeverre kun je op die leeftijd het soort beslissing nemen dat zij neemt, in hoeverre ben je dan al in staat om de gevolgen van jouw handelen te overzien. In hoeverre heeft zij “het recht” om te doen wat ze doet? Echt, lees dit boek en ontdek wat er gebeurt en wat het met jou doet. Er waren overigens ook genoeg momenten dat ik mij ergerde aan het zelfmedelijden van Elsa en haar repeterende eigen bevestiging dat zij nergens invloed op had. Zij is voor mij niet zonder meer de held van het verhaal, maar dat lijkt mij ook geenszins de bedoeling van de schrijver. Het verhaal moest verteld worden.

De opstelling en levenshouding van vader deed mij overigens denken aan de opstelling van Daniël Maandag, de vader van de familie Maandag in de roman Koningin van de nacht van Yvonne Keuls (Ambo Anthos). Deze overduidelijk Joodse vader was bezeten van muziek. Hij was zo naief om te veronderstellen dat hij alle ellende zou kunnen omzeilen door een bewijs van niet-Joodse afkomst te kopen. Dream on. Maar wat zou jíj doen, als je met jouw eigen verstand er niet bij kan dat al die gruwelijkheden daadwerkelijk en heel dichtbij plaatsvinden? Hoe makkelijk is het om “achteraf, met de kennis van nu” vanuit een makkelijke stoel in een veilige omgeving, te oordelen over gedrag en besluiten van anderen.

De laatste tijd merk ik steeds vaker dat ik een onderscheid wil maken tussen enerzijds het thema van een boek en wat het met mij doet en anderzijds mijn mening over de manier waarop de schrijver het verwoord heeft, de kwaliteit van de schrijfstijl, de verrassende toepassing van stijlfiguren en dergelijke. Daarom introduceer ik hier twee termen die ik voortaan regelmatig in mijn publicaties zal gebruiken: de TQ en de BQ. Oftewel TQ: de kwaliteit van het thema (Theme-Quality) en BQ: de kwaliteit van het boek “als boek” (Book-Quality)

Ik zal er niet omheen draaien: de BQ van Mijn vader was een NSB’er vind ik maar middelmatig. Het kabbelende toontje van oma Elsa die haar familiegeschiedenis vertelt, kon mij niet boeien. Natuurlijk moest de indruk ook zijn alsof je bij Elsa in de kamer zit en naar haar verhaal luistert, maar die setting ging mij vervelen. De kwaliteit van de schrijfstijl, de opbouw van het boek, het taalgebruik, de sfeerbeschrijving, het maakte niet echt indruk. Een paar lelijke, slordige tikfouten (in de ebookversie die ik via de openbare bibliotheek had geleend) hadden ook geen gunstige invloed op de leeservaring als boek. Maar door de hoge TQ kon ik het toch niet laten om deze blogpost te schrijven. Zeker de vraag naar het hoe en waarom rondom de vader maakte op mij indruk. Het thema zal mij nog wel langer bezighouden. En dat is dan toch ook weer een compliment aan de schrijver 🙂

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Hier en nu

“Ze leidt een leven dat exemplarisch lijkt voor deze tijd, waarin een grote keuzevrijheid, WhatsApp en Facebook het leven veraangenamen, maar ook ingewikkeld maken.” “Ze beleeft losbandige avonden met haar vrienden, doet haar best een goede moeder te zijn, houdt haar relatie onder de loep en heeft een geheime Facebook-affaire.”

Hmpf ….. Gaat het bij hoofdpersoon Mascha/Masje weer om zo’n eigentijds “Nieuwe buren”-typetje? Of zo’n vage, overal-net-niet-bijhorende Yvonne de Graaf uit De Hartsvriendin van Heleen van Royen? Had ik dit keer langer moeten nadenken voordat ik zei weer mee te doen met deze ronde van de boekenbloggersleesclub Een perfecte dag voor literatuur? Misschien wel. Of misschien wel niet. De recente roman van Jannah Loontjens (Ambo Anthos) met de titel Misschien wel niet is namelijk totaal anders dan ik van te voren verwachtte. En dat is heel positief.

Het verhaal behelst in principe maar vier dagen in het leven van Mascha, maar het zijn wel heel bewogen dagen met allerlei ontwikkelingen. Thema’s als weggevluchte moeders, moeizame ouder-kindrelaties, overspelige partners, onduidelijke online-verhoudingen en ingewikkelde vriendschappen, overlijden, alles komt in sneltreinvaart voorbij. En toch is het zeer zeker geen gejaagd boek en ook geen negatief, deprimerend verhaal.

Jannah Loontjens heeft een mooie balans gevonden tussen het aanstippen en uitdiepen van een aantal onderwerpen die echt bij de huidige tijd horen aan de ene kant en aan de andere kant het laten voortgaan en voortduren van ieders leven. Een duidelijke lijn vormt het keuzedilemma: misschien moet ik dit doen  ….. of ….. misschien wel niet. Misschien moet ik mij zus of zo voelen ….. of ….. misschien wel niet. De interne strijd van Mascha gaat onder meer over de vraag welke invloed het weggaan van haar moeder op haar leven heeft. Kan (en wil) zij zelf wel moeder zijn? En hoe ga je dan om met opgroeiende kereltjes, met ieder zijn eigen nukken en (vertederend) gedrag. Welke plaats neemt haar vader nog in haar leven in. Hoeveel toekomst zit er in haar relatie met Tom? Allemaal vragen waarvan je als lezer ook meteen weet dat dit geen simpel te beantwoorden vragen zijn. En voor alle vragen geldt dat het uiteindelijk uitdraait op keuzes maken. Heel herkenbaar, maar daardoor niet minder moeilijk. Het opvallende vond ik dat ik als lezer mij niet liet leiden door een nieuwsgierigheid naar de uiteindelijke keuzes van de hoofdpersoon of de andere in het boek naar voren komende personen. Dat is niet waar het hier om draait. Het is eerder een bewustwording van processen en de impact van wel of niet knopen doorhakken.

Wat ik echt de moeite waard vind, is de lezing die vriend/echtgenoot Tom houdt. Daaraan kun je duidelijk merken dat de schrijfster zelf filosofe is. Tom haalt het beeld van moderne openbare gelegenheden aan, waarbij vrienden zich met elkaar verzamelen en vervolgens via smartphone of tablet in contact zijn met niet-fysiek aanwezige andere vrienden. We zijn wel hier, maar zijn we er ook nu? Zijn wij eigenlijk niet in gedachten ergens anders en met iets of iemand anders bezig?

De sfeer van deze roman deed mij enigszins denken aan de roman Blindgangers van Joke J. Hermsen (Arbeiderspers), die ik in 2012 heb gelezen. In deze roman draait het om een oude vriendenclub die met elkaar een reünie houdt op een afgelegen plek. Ook tussen deze vrienden, net zoals tussen de vrienden van Mascha, vinden verhitte discussies plaats over het leven, menselijke verhoudingen, persoonlijke ontplooiing en alles wat je daar nog meer bij kunt betrekken. In Blindgangers was echter de uitwerking van de thematiek naar mijn mening nog heftiger en gedeeltelijk desastreus. Voor Mascha en haar vrienden heb ik toch nog steeds het positieve gevoel dat zij met alle ups-and-downs van het hedendaagse leven, hun weg wel zullen vinden.

Keuzes maken is voor velen lastig. Ik kan jou op één punt helpen met een beslissing nemen: je hoeft namelijk niet te twijfelen of je deze roman misschien wel of misschien wel niet gaat lezen. Gewoon doen 🙂

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Deze blogpost is mijn eerste bijdrage in het nieuwe seizoen van Een perfecte dag voor literatuur. Via deze link kun je lezen wat de andere bloggers van Misschien wel niet vinden. Mijn dank gaat uiteraard naar Ambo Anthos en Cathelijne Esser voor het beschikbaar stellen van een leesexemplaar.

 

Als een boek heel dichtbij komt

Ik zou deze blogpost het liefste beginnen met een krachtterm. Want dat was het eerste wat in mij opkwam nadat ik was begonnen in Een weeffout in onze sterren van John Green (Uitgeverij Lemniscaat). Het eerste hoofdstuk voerde mij 6 jaar terug, naar het moment dat mijn dochter op 15-jarige leeftijd de diagnose (kwaadaardige) schildklierkanker kreeg. Er volgde een extreem spannende en emotionele periode, waarbij ik mij als (stief)ouder ongelooflijk onmachtig voelde. Gelukkig was bij haar de schildklierkanker goed te bestrijden en hoewel zij levenslang afhankelijk is van medicijnen om de werking van de schildklier over te nemen, gaan wij binnenkort uitgebreid vieren dat zij 5 jaar schoon is. Inmiddels functioneert zij uitstekend en studeert en feest zij als ieder andere 21-jarige jonge vrouw.

Maar met deze eigen ervaring was het begin van deze roman wel even slikken. En om Hazel, de 16-jarige hoofdpersoon, dan maar meteen zelf aan het woord te laten:

“Er is maar één ding erger dan doodgaan aan kanker als je zestien bent, en dat is een kind hebben dat doodgaat aan kanker.” (p.10-11).

Bij Hazel loopt het allemaal niet zo soepeltjes. Bij haar zijn uitzaaiingen geconstateerd van een dergelijke aard en aantal dat van genezing geen sprake meer is. Door een nieuw medicijn is de kanker wel (voorlopig) tot stilstand gebracht en daardoor kunnen we toch met Hazel meeliften in haar belevenissen. En haar belevenissen worden op een geweldige wijze beschreven door John Green. Hij heeft een perfecte balans gevonden tussen de zwaarmoedigheid en uitzichtloosheid van ernstig ziek zijn, zowel voor de persoon zelf als voor zijn/haar naaste omgeving, en de puberhumor die Hazel weet te delen met Augustus (Gus) en Isaac.

Het is overigens voor een boekenblogger best lastig om iets over een boek te schrijven zónder te veel inhoudelijke informatie weg te geven 🙂 . Ik beperk mij daarom tot twee elementen in deze roman, waarbij de hoofdlijn is dat Hazel via een Praatgroep in contact komt met Augustus. Hij is een paar jaar ouder en lijkt genezen van zijn kanker. Er ontstaat een bijzondere relatie tussen hen beiden, waarbij Isaac als hun gemeenschappelijke vriend soms een stoorzender en soms een katalysator is. Hazel staat niet te trappelen om een relatie met Gus aan te gaan. Haar reden (die ik hier niet ga verklappen) hiervoor maakte mij als lezer stil. Het nadenken door Hazel over haar situatie en over de toekomst, met name de toekomst van degenen die zij gaat achterlaten, was voor mij een indrukwekkend element in deze roman. Het andere, daarmee samenhangende, aspect wat ik wil aanstippen is de relatie tussen Hazel en haar moeder. Haar moeder spoort haar aan tot activiteit, staat altijd voor haar klaar en heeft haar hele leven ingericht naar de behoeften van haar zieke dochter. Maar hoe moet dat dan later? Hoe moet dat dan als het onvermijdelijke overlijden van Hazel plaatsvindt? Is de moeder hier nu al wel of niet mee bezig? En hoe moet je hier als moeder en dochter over communiceren?

De feitelijke, soms harde manier waarop de hoofdpersonen over hun ziekte en situatie praten deed mij denken aan het eveneens indrukwekkende boek Meisje met negen pruiken van Sophie van der Stap (Prometheus). Het indrukwekkende zit hier niet zozeer in de schrijfstijl of mooie zinsconstructies, maar in het verhaal zelf. Sophie van der Stap heeft haar ervaringen met kanker, doodziek zijn en er weer bovenop komen beschreven. Afhankelijk van haar lichamelijke of geestelijke toestand maakte zij gebruik van diverse personages, waarbij zij letterlijk die andere persoon werd door een pruik op haar (kale) hoofd te zetten.

En dat “er bovenop komen” is het waard om af en toe over na te denken. Als gezond mens kun je oprecht blij zijn voor een mede-mens die een ernstige ziekte heeft overwonnen. En dan gaat het gewone leven weer door. Althans voor de gezonde mens. De niet-meer-zieke kan nog heel lang en heel vaak de twijfels voelen of de gezondheid wel voortduurt, of een lichte verkoudheid niet een voorbode is voor een terugval etc. etc. De vanzelfsprekendheid van het leven is voorgoed weg. Ik hoop voor een ieder die in zo’n situatie zit, dat elke dag voldoende beloning is voor het voortdurend bestrijden van die twijfels.

Een weeffout in onze sterren is echt een boek dat je gelezen “moet” hebben. En vooruit, voor deze keer dan: jullie weten dat ik niet echt geïnteresseerd ben in boekverfilmingen. Maar als je werkelijk geen tijd of geen gelegenheid hebt om dit boek te lezen, ga dan vooral binnenkort naar de bioscoop.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Overigens is er op 29 juni j.j. uitgebreid aandacht besteed aan deze roman bij Leestweeps. Bij Leestweeps praten lezers via Twitter op een vastgestelde datum over een vooraf gekozen boek. Neem ook eens een kijkje op hun website.

Mijn dank jegens uitgeverij Lemniscaat voor het beschikbaar stellen van een recensie-exemplaar is heel groot.

Op wereldreis

Het is weer de tijd van het jaar om terug te blikken en plannen voor het komend jaar te maken. Onlangs verscheen in de NRC een lijst van 50 boeken uit de afgelopen 5 jaar die je gelezen “moet” hebben, prompt gevolgd door een alternatieve lijst waarin vrouwelijke auteurs beter vertegenwoordigd zijn. Zo veel boeken, zo veel meningen. Soms kan het best lastig zijn om je eigen weg in boekenland te vinden. Tijdens mijn dagje Antwerpen (Boekenbeurs) met een aantal medebloggers van de bloggersleesclub Een perfecte dag voor literatuur kwam de vraag naar voren: welk boek zou jij aan anderen adviseren als je maar één titel mag noemen? Zet een aantal lezers bij elkaar en de titels vliegen je om de oren.

Wat bij mij bleef hangen (door de intrigerende titel) is In de zee zijn krokodillen van Fabio Geda. Althans geschreven door Geda, maar het is het waargebeurde verhaal van Enayatollah Akbari, kortweg Enayat. Enayat is een Afghaanse jongen, die samen met zijn moeder uit Afghanistan naar Pakistan vlucht. Het verhaal begint in Pakistan en al gauw blijkt dat zijn moeder Enayat daar alleen heeft gelaten. En vervolgens ontrolt zich het uitermate indrukwekkende relaas van Enayat in zijn poging om te overleven en uiteindelijk terecht te komen in een land en een omgeving waar hij zich prettig en veilig kan voelen. Deze tocht voert hem na Pakistan achtereenvolgens naar Iran, Turkije, Griekenland en uiteindelijk Italië.

Zijn verhaal is door Geda (met af en toe een verhelderende conversatie tussen schrijver en Enayat) geschreven met een taalgebruik dat past bij de voortschrijdende leeftijd van Enayat. Ik kan mij nauwelijks voorstellen hoe het voor een jong mens moet zijn om op deze manier te moeten leven. Wat steeds naar voren komt is het oneindige geduld dat je als illegale vluchteling moet hebben, de enorme veerkracht om steeds toch weer verder te gaan en het belang van een goed netwerk. Bijzonder vond ik dat er heel weinig “emotie-woorden” worden gebruikt: het kan toch niet anders dan dat Enayat regelmatig angstig moet zijn (geweest), gefrustreerd, eenzaam en verdrietig. Dit is ook zo, maar door het zo min mogelijk te benoemen, voel je tijdens het lezen dat deze emoties onderhuids aanwezig zijn. Zeer knap gedaan. Dit boekje is overigens uitgegeven bij de Arbeiderspers.

Terugkijkend naar de boeken die ik in 2013 heb gelezen, kom ik tot de conclusie dat ik ook een soort wereldreis heb gemaakt, maar dan wel vanwege een veel comfortabelere reden en dan ook nog eens vanuit mijn (luie) stoel. Zo heb ik de “Nachttrein naar Lissabon” genomen en rijdend door Spanje mij druk gemaakt over “De gestolen kinderen”, heb ik “Zeven minuten na middernacht”een emotioneel gesprek gehad met een taxusboom in Engeland en met “De Leesclub” een tripje naar Schotland gemaakt. In 2013 heb ik een korte tijd doorgebracht op de “PAAZ”, misschien wel om het geweld uit “Van dode mannen win je niet” te verwerken. Verder heb ik aan de hand van “Brieven uit Londen” aldaar een aantal kunstwerken bekeken en heb ik in Frankrijk meegedroomd hoe mijn “Lijst van al mijn wensen” er uit zou zien. Ik heb mijzelf over een Zeeuwse “Dorsvloer vol confetti” geworsteld, een inkijkje gekregen in de cultuur van het Midden-Oosten via “Een theelepel aarde en zee” en “Zehra” in Turkije geholpen met het wassen van lijken. En zo kan ik nog wel even doorgaan 🙂

Dat maakt voor mij lezen zo ontzettend boeiend. Elk boek geeft iets om over na te denken, een nieuwe wereld van indrukken, ideeën, levens. Ik ben benieuwd wat er in 2014 allemaal voorbij gaat komen. In ieder geval wil ik graag blijven meelezen met Een perfecte dag voor literatuur en staat de eerste twitteravond van Leestweeps (9 februari) ook al in de agenda.Plannen genoeg, dus af en toe een blog ligt wel in de lijn der verwachting. Kleine, korte berichten deel ik voortaan graag met jullie via mijn Facebookpagina (like de pagina en je maakt regelmatig kans om een boek te winnen in een win- cq. weggeefactie!).

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Ben ik eigenlijk wel een “echte lezer”?

Enige tijd geleden werd door Uitgeverij Atlas Contact de Club van Echte Lezers gelanceerd. Er werd een Manifest gepubliceerd en ik had geen enkele moeite om mijzelf daarin te herkennen. En het voelde best comfortabel. Per slot van rekening lees ik regelmatig, heb ik altijd wel ergens in de buurt een boek liggen, lees ik (bijna) altijd nog even in bed enzovoort enzovoort. Zo lang als ik mij herinner ben ik al met lezen en boeken in de weer.

Een echte lezer dus. Tot het moment dat  ……. ik een aantal blogartikelen over een leesdip las. Ik weet heus wel dat een leesdip vooral inhoudt dat je uit balans bent wat betreft het wíllen lezen en het kúnnen lezen. Bij de meeste lezers/boekenbloggers is dit gelukkig van tijdelijke aard, zoals bij Leesdame en Westmus. Zij geven ook meteen een paar tips om een dip te overleven. Ook bij BooksandKisses geven ze leuke, goed leesbare adviezen.

Een leesdip hebben we allemaal wel eens en met wat rust en vernieuwde focus valt daar prima mee te leven. Wat mij echter aan het denken zette en wat mij trof was de onrust die blijkbaar al na 1 of 2 dagen niet-lezen ontstond. Bij mij komt het namelijk regelmatig voor dat ik een paar dagen geen tijd heb (of beter gezegd: geen tijd vrijmaak) voor lezen. Dat kan door drukke werkzaamheden komen, sociale activiteiten of een avond met de laptop op schoot de tijd verdoen met facebook, twitter en het lezen van blogjes van andere bloggers.

Betekent dit dan eigenlijk dat ik geen echte lezer ben? Moet ik mij nu onrustig of schuldig voelen dat ik zulke dagen heb? Welnee! Ik ben er van overtuigd dat ieder mens een eigen ritme heeft in het leven en daar hoort ook een eigen manier van lezen bij. Ik ben op mijn manier druk bezig met de leesclub-in-real-life, de twitterleesclub Leestweeps, de leesclub Een perfecte dag voor literatuur van Not Just Any Book en nog zo wat activiteiten. Heerlijk, ik voel mij daar prima bij en ik vind mijzelf simpelweg ….. een echte lezer!

Vergelijk jij jouw leesgewoontes wel eens met die van andere lezers? En ben jij dan ook wel eens stiekem jaloers op veel-lezers? Of sta je er weer heel anders tegenover? Leuk als je dat laat weten in een reactie.

 Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Leestweeps en PAAZ. Enig causaal verband?

Afgelopen zondag 8 september was het weer zover: een “bijeenkomst” van de twitterleesclub Leestweeps. Gedurende 2 uur zit ik dan geconcentreerd achter mijn laptop in zo min mogelijk tekens mijn mening over een boek te geven, te lezen wat de opvatting van andere lezers is en te reageren op stellingen van de organisatie en deelnemers. Ik vind het erg leuk om via dit platform mee te praten over een boek. Het gaat (uiteraard) in een hoog tempo, dus je moet goed bij de les blijven. En als je problemen met je internetverbinding hebt, dan kan het allemaal best hectisch zijn. Gelukkig had ik daar geen last van, maar bij Westmus liep het allemaal beetje anders dan gepland. Lees HIER haar verslag over de avond!

En is het dan zo dat ik door al die hectiek en snelle interactie doordraaide en op de PAAZ (Psychiatrische Afdeling Algemeen Ziekenhuis) terecht kwam? Welnee! Het boek PAAZ van Myrthe van der Meer stond die avond centraal 🙂 En wat het extra leuk maakte, was dat Myrthe zelf meedeed. Dat gaf een toegevoegde waarde aan de hele discussie, zeker ook omdat Myrthe (een pseudoniem) haar eigen ervaringen in dit boek heeft beschreven. Op de website van Leestweeps is de twitterconversatie terug te lezen. Als jij dit boek (nog) niet gelezen hebt, kun je daaruit misschien net even wat meer indruk krijgen om te beslissen of je het alsnog gaat lezen. Overigens raad ik iedereen aan om Leestweeps te volgen. Op deze manier maak je soms kennis met boeken die je wellicht uit jezelf niet zo snel ter hand zou nemen (zo werkt het bij mij in ieder geval wel).

Via de app Leesditboek was er weer een heel boek beschikbaar (tot 25 september a.s.), namelijk Adel verplicht. Dit is de debuutroman van Adèle van Zuylen (ook al weer een pseudoniem!) en het wordt uitgegeven door A.W. Bruna. Het heeft een eigentijds onderwerp (vogelgriep, vaccinaties), is heel vlot geschreven, maar ik vond dat er een beetje te weinig echte spanning in zat. Maar wie weet komt dat in een volgend boek helemaal goed. Naar ik heb begrepen is het namelijk de bedoeling dat er meerdere boeken komen met de gravin en haar persoonlijke assistente/onderzoekster in de hoofdrollen.

Wat mij echt tegenviel was Tot de laatste cent van Erin Duffy (uitgegeven door The house of books. Dat is trouwens ook de uitgever van PAAZ). En dat is dan ook meteen niet helemaal eerlijk van mij. Op de voorkant staat namelijk dat dit een boek in de stijl van The devil wears Prada is en dat boek kon mij ook niet echt bekoren. Het is overigens wel een prima en makkelijk leesbaar boek voor tussendoor, maar mijn eigen verwachtingen lagen simpelweg wat hoger. Kort samengevat: jonge ambitieuze vrouw komt te werken in de financiële wereld van New York, vlak voor de economische crisis. Haar ervaringen binnen het team, het sfeertje in een mannenwereld en de spanning die dat met zich meebrengt komen uitgebreid aan bod, maar ik miste enige diepgang in het verhaal.

Heb jij ook één van bovenstaande boeken gelezen? Laat eens weten wat je er van vond. Alle reacties zijn meer dan welkom. 

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Lid van een leesclub. En nu?

Sinds 2007 (dat is: sinds de oprichting) ben ik lid van een leesclub. Prima. En toch heb ik nu dringend behoefte aan jullie input over hoe jullie het ervaren om lid te zijn van een leesclub!

Zo’n 6 keer per jaar komen wij bij elkaar en bespreken dan een vooraf gekozen boek. “Mijn” leesclub is van een gevarieerde samenstelling uit alle lagen van de bevolking. De gemiddelde leeftijd ligt wel behoorlijk boven mijn eigen leeftijd, maar dat mag de pret niet drukken. Meestal bestaat de groep bij de bijeenkomsten uit zo’n 10 personen.

Ik voel mij erg betrokken bij deze leesclub. Ik probeer zo veel mogelijk aanwezig te zijn bij de bijeenkomsten en dan ook het te behandelen boek gelezen te hebben. Dat laatste lukt niet altijd (druk, druk, druk), maar gelukkig kan ik, indien nodig, vrij snel lezen en kan ik dus vaak goed meepraten. Die betrokkenheid geeft een extra dimensie aan de leeservaring.

In de loop der tijd hebben wij een zekere routine opgebouwd: eerst een korte ronde waarin ieder een eerste indruk geeft, dan wat achtergrondinformatie over boek en/of schrijver en daarna een discussie over het boek, de schrijfstijl, de thema’s etc. Ten slot geven we een cijfer. Het is grappig om te merken dat meningen aan het begin van de avond door het voeren van een discussie, aan het eind van de avond gewijzigd kunnen zijn.

Inmiddels zijn we het niveau ontgroeid waarbij we niet verder kwamen dan: “ik vond het mooi – het is een leuk verhaal – het is goed leesbaar – ik vond het wel ok – “. We zijn nu in staat om een oordeel te geven over de schrijfstijl, de stilistische opbouw en het behandelde thema.

Op zich voldoet deze opbouw prima. Wat is er dan toch aan de hand?

Na een aantal jaren ben ik ook wel eens toe aan wat nieuws. Maar ja, wat voor nieuws kun je verzinnen rondom lezen? En precies daar heb ik dus jullie input nodig. Zo heb ik zelf lopen denken over het samenstellen van een powerpointpresentatie over de schrijver, het boek of het centrale thema. Of, als er op de locatie een internetverbinding is, om samen naar een relevant youtubefilmpje te kijken, voorafgaand of juist ter afsluiting van de discussie.

Kortom: ik ben op zoek naar creatieve mogelijkheden om de leesclubbijeenkomsten interactiever (en daarmee ook wat moderner) te maken.

Hoe gaat het in jullie clubs toe? Hebben jullie tips voor mij? Of vind jij het juist prettig als bijeenkomsten altijd volgens hetzelfde stramien verlopen? Misschien ben je uit principe geen lid van een leesclub. Hoe dan ook:  ik ben erg benieuwd naar alle reacties!

Veel leesplezer!

theonlymrsJo

 PS Overigens ben ik ook lid van de twitterleesclub @LeesTweeps. 

Daar is juist weer sprake van een heel andere dynamiek. Neem eens een kijkje op de website.

Verfrissende afgunst en tot nadenken stemmende huizenjacht

Soms heb ik het gevoel dat ik bijna de enige Nederlander ben die niet wegloopt met schrijfsters als Saskia Noort, Loes den Hollander, Esther Verhoef en Simone van der Vlugt.  Het is niet zo dat ik hun boeken niet leuk vind en ik heb er ook heus een aantal gelezen, hoor, zoals De Verbouwing, De Eetclub, Nieuwe Buren, Vrijdag, De Reünie. Maar ik loop er niet helemaal warm voor.

Nu heb ik onlangs, tijdens de Leesmarathon, een kort verhaal van Saskia Noort gelezen, namelijk Afgunst. Dit was een uitgave in het kader van de maand van het spannende boek 2007 (Ambo Anthos uitgevers). Het verhaal is een “typische Saskia Noort”, maar omdat het verhaal in kort bestek neergezet moest worden, vond ik het veel beter leesbaar dan de volledige romans van haar hand. Dus voor even een spannend verhaal tussendoor kan ik Afgunst zeker aanraden. Over de inhoud ga ik niets verklappen! Ik ga in ieder geval uitzoeken of Saskia Noort meer korte verhalen heeft geschreven.

                                                             

Op internet had ik een paar keer het boek Eerst een huis van Cathelijne Schilder voorbij zien komen (Nieuw Amsterdam). De cover van het boek kwam op mij vrolijk over en daarom verwachtte ik een soort chicklit. Uit terloopse opmerkingen op internet had ik inmiddels wel begrepen dat die verwachting niet klopte. Toch bleef ik in het boek geïnteresseerd en toen het boek beschikbaar kwam in de app vakantiebieb.nl hoefde ik niet lang meer na te denken. Het is zo makkelijk om op elk moment van de dag via je telefoon een boek te kunnen lezen! Ik lees ook regelmatig fragmenten via de app leesditboek (alleen voor Apple). Binnen die app is een enkele keer ook een volledig boek te lezen.

En wat vond ik dan van Eerst een huis?

De eerste hoofdstukken begreep ik er niets van. Dat wil zeggen, ik begreep wel wat ik las, maar ik kon nog niet onder woorden brengen wat voor gevoel ik er bij had. De vrolijke cover en de korte omschrijving over de inhoud van het boek matchte voor mij nog steeds niet met de inhoud. De weerstand die ik daardoor voelde heeft tot ongeveer halverwege geduurd. Toen ik de diepere problematiek van de hoofdpersoon (helaas in de derde persoon) eenmaal begon te begrijpen, kreeg het hele verhaal veel meer impact. Het gaat niet zomaar om een zoektocht naar een huis. Die zoektocht en het belang van “een huis” heeft een psychologische betekenis die, naar mijn mening, in deze roman iets explicieter naar voren had mogen komen. Het is een verhaal om ook nadat je de laatste bladzijde gelezen hebt, over na te blijven denken. Ik vind dan ook dat deze roman veel meer aandacht verdient.

Beide boeken zijn van Nederlandse bodem, dus doen voor mij mee voor de uitdaging Ik-lees-Nederlands!

Op dit moment ben ik overigens in heel veel (misschien iets té veel) boeken tegelijk bezig. En dat heeft ook met allerlei projecten te maken, zoals mijn eigen leesclub, de twitterleesclub Leestweeps, mijn preread van De Teruggekeerden en nog zo wat. In een volgende blogpost komt dit vast verder aan de orde.

Veel leesplezer! En als je wil reageren, graag!

theonlymrsJo